GRIZZLY II – premiera po prawie 40 latach. Nieznany HORROR z GWIAZDORSKĄ OBSADĄ

Aktorów i członków ekipy przerzucono więc za żelazną kurtynę, przy czym konieczna okazała się zmiana amerykańskiego reżysera na Węgra. Łakomy na to stanowisko David Sheldon musiał ustąpić na rzecz lokalnego nowicjusza, André Szötsa, protegowanego Suzanne Nagy, dla którego Grizzly II miał się okazać pierwszym i ostatnim wyreżyserowanym filmem (po latach Szöts przypomni o sobie jako węgierski współproducent takich filmów jak Cyrano de Bergerac z Gérardem Depardieu czy Prosto z serca). Stanowisko autora zdjęć zaproponowano wpierw Vilmosowi Zsigmondowi, a gdy ten odmówił, funkcję tę powierzono innemu wybitnemu operatorowi rodem z Węgier, Laszlo Kovacsowi.

Zdjęcia trwały 45 dni przez sześć dni w tygodniu – na odpoczynek ekipa mogła sobie pozwolić tylko w niedziele. W tym czasie nakręcono większość scen, choć nie obeszło się bez pisania niektórych partii scenariusza od nowa na ostatnią chwilę. Nowe fragmenty, będące ponoć dziełem… człowieka odpowiedzialnego na planie za catering, nie dość, że były słabe, to w dodatku nie kleiły się dramaturgicznie z całością. Jednak tym, co zaważyło na klęsce projektu, okazały się efekty specjalne, a raczej ich brak. W pierwszej części w scenach ataków monstrum wystąpił żywy niedźwiadek, jednak twórcy sequela woleli postawić na animatronikę. Sęk w tym, że stworzony przez weterana Nicka Maleya kostium grizzly nie nadawał się do wykorzystania w filmie. Najzwyczajniej w świecie nie działał. Film o niedźwiedziu zabójcy był niemal ukończony, lecz wciąż brakowało głównej atrakcji, czyli ujęć z animatronicznym drapieżnikiem. Potrzebny był jak najszybszy dodatkowy zastrzyk dolarów.

I wtedy przepełniła się czara goryczy: Joseph Proctor bez żadnych wyjaśnień wsiadł w samolot do Stanów i zniknął z pola widzenia, odcinając produkcję od źródeł finansowania. Według jednej wersji stracił inwestora, według innej został aresztowany za oszustwa podatkowe. Nadzieje na ukończenie zdjęć, nie mówiąc o postprodukcji, prysły nieodwracalnie. 300-osobowa międzynarodowa ekipa rozjechała się po świecie, negatyw powędrował na półkę, a wyczekujący premiery fani obeszli się smakiem.

Zimowy sen grizzly

Cztery lata później prawie doszło do sfinalizowania projektu. Grizzly II zainteresowała bowiem słynna wytwórnia Cannon Group, odnosząca ogromne sukcesy na polu kina rozrywkowego. Traf jednak chciał, iż właśnie wtedy – a był rok 1987 – Cannon popadł w kłopoty finansowe z powodu komercyjnej klęski swych dwóch wysokobudżetowych produkcji – Władców wszechświata i Supermana IV. Od tej chwili słuch o Grizzly II zaginął na 20 lat, jeśli nie liczyć kasetowej popularności horroru Claws (1977) Richarda Bansbascha i Roberta Pearsona, który w Kanadzie i Meksyku rozpowszechniany był właśnie jako kontynuacja przeboju Girdlera.

Potem nastała era medium, przed którym nie ma tajemnic – Internetu. W 2007 roku do sieci nielegalnie wypłynęła robocza wersja Grizzly II, opatrzona podtytułem The Concert. Kopia o jakości zjechanej taśmy VHS wzbudziła sporą sensację gdyż okazało się, że niekompletny film, przez lata uznawany za całkowicie zaginiony, jednak istnieje. Suzanne Nagy protestowała przeciwko pirackiemu rozpowszechnianiu filmu, zarazem jednak wciąż nie zanosiło się, by Grizzly II, choćby jako workprint, trafił kiedykolwiek do legalnej dystrybucji. Wśród fanów krążą teorie, iż oznaczałoby to konieczność wypłacenia drogich tantiem występującym w filmie aktorom, którzy po latach doczekali się statusu gwiazd.

Minęło kolejne 10 lat. Joseph Proctor odsiadywał wyrok za malwersacje finansowe. Suzanne Nagy, której w 1988 roku udało się wywalczyć prawa do filmu, odnosiła sukcesy na polu handlu dziełami sztuki. Na horyzoncie wciąż nie pojawiał się nikt, kto zdecydowałby się odkupić prawa i ukończyć Grizzly II. Tymczasem w popkulturze wystrzeliła moda na nostalgiczne powroty do lat 80. Na fali wzmożonego zainteresowania dekadą wiele zapomnianych horrorów odżyło na nowo dzięki nośnikom cyfrowym. Wreszcie, w 2018 roku, Nagy postanowiła wziąć sprawy we własne ręce.

Niedźwiedź się budzi… i atakuje

Rok trwało cyfrowe odrestaurowywanie obrazu uzyskanego ze spłowiałego negatywu. Fragmenty zaginione (lub zbyt zniszczone, by nadawały się do przetworzenia) zastąpiono nowo nakręconymi. Film został ponownie zmontowany, a następnie poddany profesjonalnemu udźwiękowieniu i korekcji barwnej. Co ważne, do zarejestrowania brakujących scen z niedźwiedziem zdecydowano się użyć animatronicznych efektów specjalnych, tak jak planowano 37 lat temu. Jak wyjaśnia Nagy na oficjalnej stronie filmu: “Oglądając materiał wiedzieliśmy, że nie chcemy robić filmu z XXI wieku. Chcieliśmy, na ile to możliwe, odtworzyć styl amerykańskiego filmu z lat 80. Czegoś, co niegdyś przepadło, lecz zostało odnalezione ku radości fanów”.

Wskrzeszony film zyskał ostateczny tytuł – Grizzly II: Revenge – oraz nowy plakat, na którym Sheen, Clooney i Dern figurują jako główni aktorzy. Potencjalnych widzów, którzy sięgną po film skuszeni tymi nazwiskami, mogą się jednak rozczarować: gwiazdorska trójka pojawia się tylko w epizodzie, w rolach nastoletnich ofiar tytułowego monstrum. Dla porządku warto zauważyć, że plakat z 1983 roku w ogóle nie wymieniał Sheena, Clooneya i Dern pośród najważniejszych wykonawców. Ale któż wtedy mógł przewidzieć, że prawie 40 lat później ich nazwiska będą stokroć bardziej rozpoznawalne niż Steve’a Inwooda, Deborah Raffin czy Louise Fletcher?

Czy Grizzly II dotrze do Polski? Znając specyfikę naszego rynku wideo, najprawdopodobniej nie, choć nad tym będzie można się rozwodzić dopiero wtedy, gdy stanie się znany amerykański dystrybutor filmu. Oddanych miłośników starych horrorów raczej nie trzeba będzie namawiać na sprowadzenie kopii choćby zza oceanu. Tym bardziej że udostępniony w sieci zwiastun wygląda naprawdę obiecująco.