Filmy SCIENCE FICTION, które są idealnym GUILTY PLEASURE
Guilty pleasure oznacza po prostu grzeszną przyjemność. Budzi ona zakłopotanie, wstyd, niezbyt często się do takich aktywności przyznajemy. W zakresie sztuki filmowej, która bywa jakościowo bardzo różna, a nasz gust nie zawsze jest z tą uznaną przez krytyków jakością zgodny, guilty pleasure nabrała wielkiego znaczenia w ciągu ostatnich 20 lat. Wiele filmów się źle zestarzało, a wiele zostało zauważonych dopiero po długim czasie właśnie dlatego, że nigdy nie były dobre. Warto jednak zaznaczyć, że musiały być złe w pewien bardzo specyficzny sposób – zachowując unikalny charakter. Tylko dlatego przetrwały i zainteresowały widzów. Poniższe filmy też należą do tej grupy, lub aspirują do niej, więc potrzeba im jeszcze kilkunastu lat, żeby traktować je jako grzeszne przyjemności przed ekranem.
„Żołnierze kosmosu”, 1997, reż. Paul Verhoeven
Film zrealizowany w pewnej konwencji, która nigdy do mnie nie przemówiła, chociaż do milionów widzów jednak tak. Po latach jednak produkcja Verhoevena zdaje mi się lepsza niż kiedyś, pod koniec lat 90. kiedy ją oglądałem. A to ze względu właśnie na tę koncepcję, kręcenie jakby z przymrużeniem oka, satyryczność w treści, chociaż nie do końca w formie, bo ona jednak wydaje się dzisiaj bardzo tania.
„Barbarella”, 1968, reż. Roger Vadim
Film zrealizowany dla jednej aktorki i o jednej aktorce, czyli dla Jane Fondy, która była w owym czasie muzą Rogera Vadima. Czy treść ma w nim znaczenie? Raczej nie, za to erotyczna atmosfera już tak. Nie ma drugiej takiej produkcji w świecie SF, która byłaby tak przesiąknięta zmysłowością. Dla tej atmosfery warto Barbarellę znać, co jakiś czas do niej wracać, odkrywać i – nawet współcześnie – podniecać się nią.
„Plan 9 z kosmosu”, 1959, reż. Edward D. Wood Jr.
Wampiry przybywają z kosmosu, żeby spijać krew Ziemian, a właściwie również wskrzeszać zmarłych, oraz – co najważniejsze – zniszczyć ludzki gatunek, bo zbyt daleko poszliśmy w myśleniu o globalnej zagładzie. Pomysł całkiem nowatorski, nawet dzisiaj, lecz realizacja iście archaiczna. Przez to właśnie Plan 9 jest klejnotem osobliwości w świecie kina fantastycznego.
„Armageddon”, 1998, reż. Michael Bay
Nie ma w historii kina SF bardziej patetycznego tytułu niż Armageddon. Mało tego, ów patos jest złączony z charakterystycznym dla kina amerykańskiego patriotyzmem, braniem odpowiedzialności przez USA za losy całego świata. Rosja pojawia się tylko grzecznościowo. Ludzkie emocje są zaś absurdalne, a bohaterowie nierealni, i dlatego to wszystko zapewnia mi wciąż świetną rozrywkę.
„Krótkie spięcie”, 1986, reż. John Badham
Jeden z tych tytułów, do których wciąż powracam. ANTROPOMORFIZACJA robota posunięta mocno poza granice rozsądku. Koszmarne niekiedy efekty animatroniczne. Mimo wszystko jednak fabuła zadziwiająco wyważona, między patosem, moralizatorstwem i rozrywkowością na najwyższym poziomie.
„Sędzia Dredd”, 1995, reż. Danny Cannon
Już sam strój Dredda predestynuje go do bycia królem kiczu. Na drugim miejscu są głos i miny Stallone’a. Gdzieś dalej scenariusz, ale umówmy się, że wcale aż tak źle nie jest pod względem historii. Filmowi jednak się mocno oberwało od krytyków. Z czasem jednak zyskał, bo owa kiczowata komiksowość jest obecnie zaletą. Nie ma w niej takiego męczącego zadęcia, jak we współczesnym kinie superbohaterskim.
„Marsjanie atakują!”, 1996, reż. Tim Burton
Lekki, zabawny, czasem gorzki, a przy tym wymykający się gatunkowi science fiction. Z drugiej strony jednak marnie zagrany, z koszmarnymi efektami specjalnymi, jednym słowem: przeszarżowany. O dziwo wyreżyserował go nie kto inny jak Tim Burton. W produkcji nie ma jednak nic Burtonowskiego, może dlatego jest ona tzw. guilty pleasure?
Odys Korczyński