FABUŁA

Młoda pisarka Jennifer Hills udaje się na wypoczynek, by spędzić lato w domku na odludziu i napisać powieść. Sielską atmosferę zakłóca grupka miejscowych, którzy brutalnie gwałcą wczasowiczkę. Będąca u kresu sił Jennifer, dochodzi do siebie i planuje równie okrutną zemstę. Bez litości, po kolei eliminuje wszystkich winowajców tej zbrodni.

I SPIT ON YOUR GRAVE (Pluję na twój grób)	I SPIT ON YOUR GRAVE (Bez litości)
Rok produkcji: 1978 Kraj: USA   Reżyseria: Meir Zarchi Scenariusz: Meir Zarchi	Rok produkcji: 2010 Kraj: USA   Reżyseria: Steven R. Monroe Scenariusz: Stuart Morse

BOHATEROWIE

Jennifer Hills (Camille Keaton)	Jennifer Hills (Sarah Butler)
Johnny (Eron Tabor)	Johnny (Jeff Branson)
Stanley (Anthony Nichols)	Stanley (Daniel Franzese)
Andy (Gunter Kleemann)	Andy (Rodney Eastman)
Matthew (Richard Pace)	Matthew (Chad Lindberg)

ZMIANY

Pluję na twój grób	Bez litości
1. Jennifer planuje napisać swoją pierwszą powieść. Z racji czasów robi to na maszynie do pisania.	1. Autorka ma w planach napisanie kolejnej powieści. Służyć będzie jej do tego laptop.
2. Niepełnosprawny umysłowo Matthew jest pomocnikiem w lokalnym sklepiku.	2. Matthew para się między innymi hydrauliką.
3. Bohaterka odpoczywa w rejonie swojego domku.	3. Jennifer zwiedza pobliskie tereny, znajduje opuszczony domek, który później wykorzysta.
4. Akty gwałtu następują w środku dnia. Najpierw na polanie, potem w lesie i na końcu w domku letniskowym.	4. Gwałciciele najpierw nachodzą Jennifer w domu, później dopuszczają się gwałtu w lesie.
5. W zbrodni biorą udział cztery osoby. Matthew nie gwałci Jennifer.	5. Pięciu mężczyzn (dodatkowo jest tu zwyrodniały szeryf) bierze udział w gwałcie. Matthew dopuszcza się zbrodni.
6. Gwałciciele nie dokumentują swych poczynań.	6. Stanley rejestruje kamerą cyfrową całą zbrodnię.
7. Dziewczyna przeżywa tylko dzięki ocaleniu przez Matthew, który mimo wyraźnego rozkazu Johnny’ego nie zabija jej.	7. Jennifer ratuje się sama, skacząc z dużej wysokości z mostu do wody. Przestępcy rozpoczynają poszukiwania na własną rękę.
8. Po dwóch tygodniach od gwałtu, „dojściu” do siebie i ukończeniu powieści, pisarka rozpoczyna akt zemsty.	8. Dziewczyna po miesiącu życia w ukryciu ujawnia się, zaczynając wprowadzać w życie plan zemsty.
9. Jennifer przyjmuje taktykę zwabiania ofiar, będąc uległą i pokorną, sprawiającą wrażenie pogodzonej z losem, a nawet zadowolonej z minionych wydarzeń.	9. Ofiara jest wściekła, bezwzględna i brutalna, atakuje z zaskoczenia, bez „gierek i podchodów”.
10. Pierwszą ofiarą zemsty jest Matthew. Zostaje powieszony na drzewie.	10. Matthew, walczący z wyrzutami sumienia, zostaje złapany w sidła Jennifer jako pierwszy. Jednak ginie dopiero w finale.
11. Obcięcie penisa Johnny’emu ma miejsce w wannie. Narzędziem jest nóż kuchenny.	11. Johnny’emu, wcześniej torturowanemu w opuszczonym domku, Jennifer obcina penisa sekatorem ogrodowym. Zmusza go do jego zjedzenia.
12. Zniknięciem Johnny’ego martwi się jego żona wraz z dwójką dzieci.	12. Wątek „rodzinny” dotyczy nieobecnej  w oryginale postaci szeryfa. Jennifer szantażuje go krzywdą jego żony i córki.
13. Andy i Stanley giną w finale od ciosu siekierą i pod silnikiem motorówki.	13. Andy i Stanley giną po bezwzględnych  torturach.
14. To ostatnie ofiary zemsty.	14. Ostatnim aktem zemsty jest śmierć szeryfa i Matthew.
15. Na twarzy Jennifer, odpływającej łódką, zarysowuje się delikatny uśmiech.	15. Odpoczywająca na ławce przed „domkiem tortur” dziewczyna bardzo delikatnie się uśmiecha.

ORYGINAŁ CZY REMAKE?

Odpowiedź w tym wypadku nie jest jednoznaczna. Oba filmy jakościowo są do siebie podobne. Tematyka, którą poruszają, już na „starcie” zwraca uwagę. Gwałt na kobiecie zawsze wzbudza ogromne emocje. I taki był też cel pomysłodawcy i autora oryginału Meira Zarchiego, który w tamtejszych realiach wywołał niemałą sensację. Odsądzany od czci i wiary, oskarżany o nieuzasadnione epatowanie bezsensownymi scenami przemocy reżyser został niemalże wyklęty, a jego film zakazany w wielu krajach. To wszystko oczywiście nie podnosi jakości filmu samego w sobie, ale niewątpliwie sytuuje w kręgu produkcji istotnych/ważnych w przełamywaniu tabu i pokazywaniu przemocy w kinie. I to jest jego zasadnicza przewaga względem remake’u. Ten bowiem, będąc jeszcze bardziej dosadniejszym i brutalniejszym, wstrzelił się w już popularny w kinie mainstreamowym nurt torture porn.

Na widzach obytach z serią “Saw” czy “Hostel” film Stevena R. Monroe nie zrobił większego wrażenia, będąc kolejnym thrillerem taplającym się w krwi i flakach. Oryginał posiadał jeszcze atut w postaci świetnie oddającego duszne, parne i lepkie lato klimatu. Produkcji z 2010 roku tego zabrakło. Jednak remake zdecydowanie lepiej wypada na polu realizacyjnym – jest zrobiony sprawniejszą ręką, narracja jest płynniejsza, nie czuć reżyserskiej amatorszczyzny. Aktorzy może nie są tuzami w swoim fachu, ale rzetelnie wykonują swoją robotę. Pierwowzór niestety mocno cierpi w tej materii, momentami jest żałośnie. Nie do końca przekonały mnie zmiany w scenariuszu remake’u. Z szokującej postawą i zachowaniem po traumatycznym przeżyciu dziewczyny, bohaterka w nowej wersji stała się skrzyżowaniem Rambo w spódnicy z MacGyverem, co pewnie ma jakieś tam odbicie w galopującej emancypacji kobiet, nie wynika jednak z logiki zdarzeń.

“I Spit On Your Grave” to w obydwu przypadkach kino mocne, niepokojące i przeznaczone tylko dla widzów o silnych nerwach. Nie polecam oglądania dwóch wersji jedna po drugiej. I choć obu produkcjom daleko do miana arcydzieł filmowych, to pozostają na długo w pamięci. Bez względu na płeć widza, a także na rok produkcji opowiadanej (makabrycznej) historii.

PS. Legendarna scena “kastracyjna” – mimo dosłowności w remake’u – wciąż bardziej wymowna jest jednak w oryginale.

CIEKAWOSTKI

• Oryginał pierwotnie miał premierę w 1978 roku pod tytułem „Day Of A Woman”. Jednak dopiero ponowny montaż oraz zmiana tytułu i kolejna premiera w 1980 roku przyniosła filmowi sławę.
• W pierwszym filmie role dzieci jednego z oprawców zagrało potomstwo scenarzysty i reżysera Meira Zarchi.
• Film Zarchiego przez wiele lat zakazany był m.in. w Norwegii, Irlandii, Australii, Kanadzie czy Niemczech.
• W 1979 roku Turcy zrealizowali swoją wersję filmu Zarchi’ego.
• Aktorka Camille Keaton, grająca główna rolę w oryginale, zagrała w jego nieoficjalnym sequelu pt. „Savage Vengeance” (inny tytuł ”I Will Dance On Your Grave: Savage Vengeance”).. W liście płac figurowała pod nazwiskiem Vicki Kehl. W związku z problemami związanymi z prawami autorskimi, film aż 5 lat czekał na premierę. By uniknąć nieporozumień bohaterka nazywała się Jennifer, ale przez zrezygnowanie z prezentacji jej nazwiska, stopujący produkcję Meir Zarchi nie mógł się do niczego przyczepić.
• W początkowych scenach nowej wersji na dystrybutorze paliwa pojawia się kwota do zapłaty 19,78 dolarów co jest oczywiście nawiązaniem do roku produkcji oryginału.
• Producentem wykonawczy remake’u został pomysłodawca oryginału Meir Zarchi.
• Reżyser remake’u, Steven R. Monroe zapowiedział na 2013 rok premierę „I Spit On Your Grave 2”, z zupełnie nową obsadą i miejscem akcji.
• Plakat remake’u wyraźnie nawiązuje do grafik promujących oryginalną produkcję.

Zwiastun oryginału:

Zwiastun remake’a: