SLEUTH. Oryginał i remake

Rok produkcji: 1972 Kraj: USA Reżyseria: Joseph L. Mankiewicz Scenariusz: Anthony Shaffer

Rok produkcji: 2007 Kraj: USA Reżyseria: Kenneth Branagh Scenariusz: Harold Pinter

Do domu Andrew Wyke’a, podstarzałego, bardzo bogatego, ekscentrycznego autora kryminałów, przyjeżdża młodzieniec – Milo Tindle. Informuje on sędziwego pisarza, że ma zamiar wziąć ślub z jego żoną. Andrew Wyke nie wpada w złość, wręcz przeciwnie – chce pozbyć się notorycznie zdradzającej go żony. Niestety, kobieta ma bardzo wygórowane wymagania, a Milo jest tylko średnio zamożnym fryzjerem. Aby mieć gwarancję, że niewierna żona nigdy nie wróci do starego męża z braku pieniędzy, Andrew proponuje Milo niecodzienną pomoc finansową. Milo, za pozwoleniem i wiedzą Andrew, włamie się do jego domu i ukradnie warte fortunę brylanty, zamknięte w sejfie. Paser jest już umówiony, Andrew dostanie kasę z ubezpieczenia i wszyscy będą szczęśliwi. Milo, po dłuższym namyśle zgadza się wejść w przynoszący obopólne korzyści układ. Dla niego to duża szansa na finansową stabilizację, zaś dla Andrew gwarancja, że nowy kochanek żony zaspokoi jej wymagania i nie odeśle jej z kwitkiem do poprzedniego właściciela.

Podczas włamania okazuje się, że Andrew wszystko ukartował tak, by móc bezkarnie zastrzelić Milo, który dla policji będzie po prostu złodziejem, przed którym właściciel miał prawo się bronić. Milo błaga o litość, jednak Andrew zabija go strzałem w tył głowy, po którym nieszczęsny lowelas spada ze schodów. Po kilku dniach, do rezydencji Andrew przyjeżdża policyjny detektyw i wypytuje o Milo Tindle, który kilka dni temu zaginął, pozostawiając po sobie tylko list od Andrew Wyke’a, w którym było zaproszenie do jego rezydencji. Policjant coraz ostrzej przesłuchuje Andrew, próbując udowodnić mu zabójstwo, podczas gdy ten uparcie twierdzi, że Milo wyszedł z jego domu żywy. Według jego wersji, strzelił do niego ze ślepaka, by sprawdzić jego charakter i zabawić się jego kosztem, zanim odda mu swoją żonę.

Przyparty do muru, oskarżony o morderstwo Andrew zaczyna tracić panowanie nad sytuacją, gdy nieoczekiwanie detektyw ściąga z głowy perukę, z twarzy charakteryzację i okazuje się, że jest to Milo, który w tak wymyślny sposób chciał się zemścić za “śmierć”, a raczej za skrajne upokorzenie swojej osoby. Zemsta dokonana została połowicznie, bo Milo nie satysfakcjonuje to, że wystraszył pisarza widmem spędzenia kilku lat za kratkami. Dopiero teraz rozkręca się prawdziwa kryminalna intryga i gra na poważnie. Milo oznajmia Andrew, że zabił jego kochankę, a w mieszkaniu ukrył cztery dowody obciążające pisarza. Andrew dzwoni do przyjaciółki swojej kochanki, która potwierdza słowa Milo – dziewczyna została znaleziona martwa. Zaczyna się emocjonująca gra, w której nie będzie wygranego…

Andrew (Laurence Olivier) Milo (Michael Caine)

Andrew (Michael Caine) Milo (Jude Law)

W domu z epoki, znajduje się mnóstwo gier logicznych, planszowych, mechanicznych, nakręcanych zabawek i najważniejszy – śmiejący się Jolly Jack Tar. W domu panuje ciepła, przytulna atmosfera, nieco bałaganiarska – choć to bałagan kontrolowany.		We współczesnym mieszkaniu nie ma żadnych zabawek ani gier, jest wręcz ascetycznie, prostolinijnie i bardzo nowocześnie. Atmosfera w mieszkaniu jest wręcz oschła, zimna. W mieszkaniu znajduje się mnóstwo kamer “inteligentnego” monitoringu.
Milo Tindle jest fryzjerem.		Milo Tindle jest fryzjerem, choć podaje się za początkującego aktora.
Milo dokonuje włamania w przebraniu klauna.		Wątek przebrania w ogóle nie ma miejsca.
Milo z pomocą Andrew odnajduje sejf przed dokonaniem włamania. Sejf zostaje wysadzony przez samego Andrew.		Milo dopiero po dokonaniu włamania szuka sejfu. Szyfr podaje mu Andrew.
Andrew do straszenia Milo używa tylko pistoletu.		Zanim Andrew sięgnie po pistolet, pogrywa z Milo przy pomocy noża.
Andrew strzela Milo w tył głowy. Miejscem “egzekucji” są schody.		Andrew strzela do idącego w jego kierunku Milo. Miejscem “egzekucji” jest sypialnia.
Milo w przebraniu policjanta przeprowadza na Andrew bardzo wnikliwe śledztwo w sprawie okoliczności morderstwa Milo. Przygotowuje się do tego tak skrupulatnie, że nawet aranżuje w ogrodzie świeże miejsce pochówku zwłok.		Milo w przebraniu policjanta przeprowadza powierzchowne śledztwo. Powiela schematy znane z oryginalnej wersji Sleuth – czyli ubranie w szafie, podłożone ślady świńskiej krwi. Brakuje motywu przebrania klauna i wykopanego w ogrodzie dołu. Akcja w ogóle nie wychodzi poza dom.
Dochodzi do najważniejszego dla dramaturgii filmu motywu z mistyfikacją zabójstwa kochanki Andrew, dzięki któremu dochodzi do jego ostatecznego upokorzenia i przegranej.		Brak tego motywu. Zamiast tego, Milo próbuje jeszcze raz zrabować brylanty, a fabuła skupia się na dwuznacznej propozycji Andrew, by Milo z nim… zamieszkał. Upokorzenie Andrew polega na tym, że Milo odrzuca tę, niemalże gejowską, propozycję.
Milo zostaje zabity, gdy chce opuścić dom Andrew, trzymając w ręku płaszcz jego żony.		Milo zostaje zabity, bo Andrew nie chce by odszedł.
Pod dom podjeżdża samochód z kogutem policyjnym.		Pod dom podjeżdża żona Andrew, która postanowiła do niego wrócić po tym, jak dowiedziała się, że Milo zsikał się ze strachu w spodnie (podczas “egzekucji”).
Andrew chciał się zabawić nie tylko kosztem Milo. W drugiej połowie filmu próbuje oczyścić się z zarzutów morderstwa kochanki – czyli oszukać policję oraz zabić Milo tak, aby i w tym przypadku policja nic na niego nie znalazła. Wiąże się to z jego dumą i arogancją jako pisarza powieści kryminalnych.		Andrew w finale nie dba zupełnie o to, co powie policji po zabiciu Milo. Nie dba nawet o to, że w domu ma rozległy monitoring, z którego nagranie świadczyć będzie przeciwko niemu.