Partytury filmowe, które zostały ODRZUCONE

2010

BEYOND THE MAT – film był pokazywany na różnych festiwalach z muzyką Christophera Wonga, ale w ogólnej dystrybucji pojawił się już z nową ilustracją Shawna K. Clementa.

CA$H – jeśli nie wiecie, kim jest Tim Truman, to nie macie się czym przejmować, gdyż zastąpił go Jesse Voccia, którego też zapewne nie znacie.

CLASH OF THE TITANS – pierwotnie ten remake mieli zilustrować Craig Armstrong oraz Neil Davidge z zespołu Massive Attack. Ostał się jedynie Davidge, a Armstronga zwolniono na rzecz Ramina Djawadiego, za którym wstawił się ponoć Hans Zimmer.

EXTRAORDINARY MEASURES – Alexa Wurmana zastępuje Andrea Guerra. I tyle.

A GOOD OLD FASHIONED ORGY – Sam Cardon teoretycznie zostaje zastąpiony przez panią Jane Antonię Cornish. Ale tylko teoretycznie, bo obie partytury pozostają w filmie.

JONAH HEX – muzykę do filmu miała napisać heavymetalowa grupa Mastodon wspólnie z Johnem Powellem. Mimo nagrania ponad godziny materiału, wielu różnych motywów dla poszczególnych postaci i pięciu piosenek panom podziękowano za współpracę. Marco Beltrami zajął się resztą.

THE KARATE KID – Atli Örvarsson zastąpiony Jamesem Hornerem, który był na topie dzięki Avatarowi.

KICK-ASS – jeden wielki bałagan. Ilan Eshkeri został zastąpiony przez Mariusa de Vriesa, którego potem zluzował John Murphy, który z kolei poleciał na korzyść Henry’ego Jackmana. W międzyczasie Christopher Lennertz nagrał jeszcze 12-minutowe demo. Ostatecznie muzyka użyta w filmie jest zlepkiem wszystkich czterech prac i licznych piosenek.

THE KIDS ARE ALL RIGHT – Wendy Melvoin i Lisę Coleman zastąpili Craig Wedren i Nathan Larson. Panie same zwróciły się do kolegów, ponieważ skromny film nagle wystartował w festiwalu w Sundance. Panowie napisali nową ilustrację na podstawie gotowych pomysłów i nagrań koleżanek. Zrobili to ponoć na tyle dobrze, że podczas festiwalowej premiery ścieżka dźwiękowa prezentowała się naprawdę magicznie. Z niewiadomych przyczyn partyturę do ostatecznej wersji filmu napisał Carter Burwell.

LITTLE SISTERS – Robert Ellis-Geiger napisał aż 90 procent szczegółowych dem, ale studio zdecydowało się na Roberta Millera.

LONDON BOULEVARD – Howard Shore zastąpiony przez niejakiego Sergia Pizzorno.

NANNY MCPHEE AND THE BIG BANG – po średnim roku poprzednim Thomas Newman ma szansę przerwać złą passę. W ostatniej chwili batutę przejmuje jednak James Newton Howard.

PEEP WORLD – najpierw Nathan Barr, a potem Jeff Cardoni.

RABBIT HOLE – Abel Korzeniowski wygrywa z Owenem Pallettem, ale przegrywa z Antonem Sanko. Nie wiadomo, czy Polak zdążył coś napisać.

RED – za muzykę do filmu miał odpowiadać David Holmes, ale faktycznie uczynił to Christophe Beck.

THE TOURIST – niemal w ostatniej chwili Gabriel Yared wypadł z projektu i zastąpił go James Newton Howard. Część muzyki Yareda zachowała się jednak w filmie, a jeden z utworów można nawet znaleźć w oficjalnym soundtracku (Dance In F.).

THE WOLFMAN – najpierw reżyser zatrudnił Danny’ego Elfmana, któremu pozwolił na pełną swobodę. Elfman stworzył charakterystyczną dla siebie mroczną, gotycką ścieżkę dźwiękową. Produkcja została jednak ostro pocięta, premiera była wielokrotnie przekładana, a w międzyczasie zmieniono reżysera i muzykę Elfmana zastąpiono nagle partyturą Paula Haslingera. O dziwo, na krótko przed premierą film przemontowano raz jeszcze i oficjalnie uwzględniono w nim muzykę Elfmana, którą wydano także na płycie. Część ilustracji Haslingera pozostało jednak w filmie. Conrad Pope napisał też parę fragmentów dodatkowych.

YOUR HIGHNESS – Steve Jablonsky zastąpił Paula Englishby’ego. Przyczyny nieznane.

2011

30 MINUTES OR LESS – Nathana Barra zastąpił Ludwig Göransson.

ARTHUR CHRISTMAS – Michael Giacchino do spółki z Adamem Cohenem mieli zająć się muzyką, jednak to Harry Gregson-Williams zilustrował animację.

BUNRAKU – David Torn wymieniony na Terrence’a Blancharda (25th Hour).

THE CHANGE-UP – Theodore Shapiro wypuszcza album z sześcioma swoimi kompozycjami o łącznym czasie 40 minut. W filmie wybrzmiewa już muzyka Johna Debneya.

THE CONVINCER – kompozycja Alexa Wurmana została nawet wspomniana w pierwszych recenzjach filmu z Sundance. Ponoć działała w nim całkiem nieźle. Jednak to Jeff Danna miał w tej kwestii ostatnie słowo.

DOROTHY OF OZ – James Michael Dooley połowicznie zluzowany przez Deborah Lurie, bo zajął się jedynie piosenkami.

DRIVE – kultowy film sezonu także nie miał wbrew pozorom łatwo, jeśli idzie o muzykę. Wpierw ilustrował go niejaki Johnny Jewel. Pałeczkę przejął Angelo Badalamenti, którego kompozycje były obecne na pierwszych pokazach. To jednak Cliff Martinez przypieczętował klimat filmu.

EXTREMELY LOUD AND INCREDIBLY CLOSE – niewidoczny w ostatnich latach Nico Muhly nie otrzymał szansy przerwania złej passy. Zastąpił go Alexandre Desplat.

GAME OF THRONES (TV) – nie wiadomo, ile odcinków zdołał zilustrować Stephen Warbeck. Faktem jednak, iż ostatecznie w każdym z nich słyszymy kompozycje Ramina Djawadiego.

I DON’T KNOW HOW SHE DOES IT – Rachel Portman zastąpił Aaron Zigman.

JOCK – Marius Bouwer początkowo zilustrował ten film, jednak produkcja ta była przesuwana aż dwa lata i w rezultacie nową kompozycję napisał Klaus Badelt wespół z Ianem Honeymanem i Tommym Coasterem. Szczątki muzyki Bouwera podobno wciąż można usłyszeć w filmie.

LIMITLESS – ponownie Nico Muly odpada. Napisał on ponoć bardzo klasyczną ścieżkę dźwiękową, ale producenci stwierdzili, że chcą, aby ludzie, wychodząc z kina, myśleli: „ale to miało posrany soundtrack”. Zatrudnili więc Paula Leonarda-Morgana, który miał trzy i pół tygodnia na napisanie nowej muzyki.

THE LINCOLN LAWYER – muzyka Johna Frizzella miała zastąpić kompozycje Clinta Mansella (jeden z trailerów miał nawet w napisach jego nazwisko). Twórcy zdecydowali się jednak na partyturę Cliffa Martineza.

https://youtu.be/6uQZq_tkukc

MY WEEK WITH MARILYN – Stephen Warbeck był blisko, ale całość przypadła Conradowi Pope’owi, a Alexandre Desplat napisał motyw przewodni.

THE ORANGES – zupełnie nieznany Grant Lee Phillips ustępuje miejsca dość znanemu Klausowi Badeltowi.

SANCTUM – Johna Graya z powodzeniem zastępuje David Hirschfelder.

SEVEN DAYS IN UTOPIA – i znowu Klaus Badelt, tym razem na miejsce Williama Rossa.

THE SMURFS – Patrick Doyle wspomniał w jednym z wywiadów, iż jego przyjaciel John Powell właśnie skończył pisać do tej bajki zupełnie nową ścieżkę dźwiękową. Coś jednak nie wyszło i w filmie słychać kompozycję Heitora Pereiry.

TINKER, TAILOR, SOLDIER, SPY – Alberto Iglesias przychodzi na miejsce Michaela Price’a i… zgarnia za to spore uznanie.

THE VOW – w lipcu tegoż roku Film Music Reporter donosił, że Michael Brook pisał ścieżkę dźwiękową wraz z Rachel Portman. Ale Portman nagrała swoją partyturę znacznie wcześniej, więc Brook wszedł po prostu na zastępstwo. Część muzyki Brytyjki zachowała się w filmie.

WAR OF THE DEAD (aka STONE’S WAR) – film pochodzący jeszcze z 2007 roku. Od tamtego czasu Titasa Petrikisa zdążyli zastąpić Neal Acree i Joel Goldsmith (syn Jerry’ego). Dla tego drugiego był to tym samym ostatni kinowy projekt przed śmiercią.

2012

BEL AMI – muzyka Rachel Portman nie tylko nie została z filmu wyrzucona, ale nawet znalazła się na płycie. Niemniej dość mocno wspomógł ją Lakshman Joseph de Saram.

DREDD – początkowo nowe wcielenie Sędziego mieli zilustrować Ben Salisbury i Geoff Barrow (z grupy Portishead), ale w rezultacie wymieniono ich na działającego w pojedynkę Paula Leonarda-Morgana. Duet nie zaprzestał jednak prac nad muzyką. W rezultacie wyszedł concept album o nazwie DROKK: Music Inspired by Mega-City One.

GANGSTER SQUAD – Carter Burwell odrzucony, Steve Jablonsky zatrudniony.

PEACE, LOVE, & MISUNDERSTANDING – w tej mało znanej produkcji mało znany Spencer David Hutchings zastąpił bardziej znanego Stephena Endelmana.

TAD, THE LOST EXPLORER – najpierw był James Peterson i jego wpis na oficjalnej stronie o ukończeniu ścieżki dźwiękowej. Potem nastąpiła premiera tej animacji, ale z muzyką Zacaríasa M. de la Rivy. Część kompozycji Petersona ostała się jednak jako “muzyka dodatkowa”.

UPSIDE DOWN – Benoît Charest tym filmem nie będzie się mógł pochwalić, w przeciwieństwie do Marka Ishama, który go zastąpił.

THE WOMAN IN BLACK – David Julyan napisał całą ścieżkę dźwiękową w formie demo, lecz studio chciało zmian i sięgnęło po Marco Beltramiego.

2013

1 OUT OF 7 – Joshua J. Hyde zrobił tytułowe out, a Frederik Wiedmann wszedł do projektu.

47 RONIN – według różnych informacji Javier Navarrete zastąpił Atticusa Rossa, lecz finalną ścieżkę dźwiękową skomponował Ilan Eshkeri.

300: RISE OF AN EMPIRE – znany ze współpracy z Hansem Zimmerem Tom Holkenborg (Junkie XL) przejął po Federico Jusidzie prequel do filmu 300.

ALL THINGS TO ALL MEN – wpierw (znów) Ilan Eshkeri, potem Edward White, a skończyło się na Thomasie Wankerze.

BEYOND: TWO SOULS – tę popularną, wielce filmową grę z Ellen Page w roli głównej pierwotnie ilustrował Normand Corbeil. Niestety, artysta zmarł, zanim mógł skończyć pracę. Projekt przejął więc Lorne Balfe w asyście Hansa Zimmera.

BLACK NATIVITY – bliżej nieznana Laura Karpman zastąpiła rozpoznawalnego Terence‘a Blancharda.

BLACK ROCK – Peter Golub mógł cieszyć się swoją nienaruszoną ilustracją na festiwalu w Sundance, gdzie film był pokazywany po raz pierwszy. Jego muzyka dostała nawet całkiem przychylne recenzje. Jednak kiedy większe studio zakupiło projekt do szerokiej dystrybucji, Ben Lovett napisał nową oprawę.

DIANA – David Holmes i Keefus Ciancia (aka Keefus Green) w ostatniej chwili przejęli zlecenie od Rachel Portman.

ENDER’S GAME – James Horner został zwolniony wraz z całą ekipą postprodukcyjną tej kłopotliwej produkcji SF. Zastąpił go Steve Jablonsky.

FAST & FURIOUS 6 – Lucas Vidal zastąpił Briana Tylera, który musiał odejść z powodów kontraktowych. W międzyczasie pojawiły się także plotki o przejęciu projektu przez Atticusa Rossa, lecz okazały się nieprawdziwe.

THE ICEMAN – Gilad Benamram był przypisany do projektu jeszcze w roku 2009. Ostatecznie jednak produkcja ta weszła do kin dopiero cztery lata później z muzyką Haima Mazara.

JOBS – Lucas Vidal nie ma pracy, ma ją John Debney.

THE LONE RANGER – Jack White, znany rockman oraz lider grupy White Stripes, miał się początkowo zająć muzyką, lecz skończyło się na Hansie Zimmerze i jego fabryce czek… muzycznych sampli.

MAY IN THE SUMMER – Carlo Siliotto ukończył muzykę, z którą film pokazano na festiwalu w Sundance, gdzie zebrała skrajne recenzje. Maestra zastąpił tym samym Kareem Roustom.

THE NECESSARY DEATH OF CHARLIE COUNTRYMAN – Moby’ego zastąpił Christophe Beck wraz ze szwedzką grupą Dead Mono.

NOW YOU SEE ME – David Sardy nie był ponoć pierwszym kompozytorem przy tym projekcie (plotki wskazują na duo The Chemical Brothers), ale ostatnim był Brian Tyler.

OLDBOY – Michael Nyman niemal w ostatniej chwili przejmuje pałeczkę od Bruce’a Hornsby’ego (znany głównie z piosenek, m.in. do Backdraft) tylko po to, by producenci odrzucili go na rzecz Roque’a Bañosa. Nymanowi udaje się przekuć część ilustracji na symfonię zatytułowaną Spiked (na cześć reżysera filmu, któremu ścieżka dźwiękowa się akurat podobała).

PLANES – James Seymour Brett musi ustąpić przed powracającym z niebytu Markiem Manciną.

ROMEO & JULIET – Abel Korzeniowski niemal w ostatniej chwili wskakuje na miejsce Jamesa Hornera, który zdążył już nawet nagrać cały score do tej n-tej z rzędu adaptacji przygód kochanków z Werony.

SAVING SANTA – Christopher Farrell zastępuje Jamesa Seymoura Bretta, ale i tak kończy się na muzyce Granta Oldinga.

SEVENTH SON – Tuomas Kantelinen i A.R. Rahman pierwotnie zajmowali się muzyką, jednak ten drugi zrezygnował ze względu na napięte terminy. Marco Beltrami zajął się całą ilustracją.

STOKER – Philipa Glassa zastąpił niemal w ostatniej chwili Clint Mansell, a więc minimalizm za minimalizm. Na wydaniu soundtracku znalazła się muzyka obu panów.

THIS THING WITH SARAH – zespół Mason Brothers odrzucony na rzecz Allyson Newman.

THOR: THE DARK WORLD – Carter Burwell był bardzo długo przypisany do tego komiksowego sequela, ale różnice artystyczne spowodowały, że batuta powędrowała do Briana Tylera.

VOYAGE SANS RETOUR – Eric Demarsan zaczął pisać ścieżkę dźwiękową, ale zanim skończył, zdecydowano się jej nie użyć. Finalną kompozycją zajęli się więc Sagar Desai i sam reżyser filmu, François Gérard.

WALKING WITH DINOSAURS 3D – David Hirschfelder ustępuje miejsca Paulowi Leonardowi-Morganowi.

2014

???? – John Murphy zostaje wyrzucony z kolejnego projektu. Nie może podać jednak publicznie tytułu filmu ani też daty jego powstania (choć produkcja pochodzić ma sprzed około pięciu lat wstecz), więc ostatecznie wydaje swą kompozycję pod szyldem Taped Noise i nazwą Anonymous Rejected Filmscore.

ADDICTED – Antona Sanko zastąpił Aaron Zigman.

BRICK MANSIONS – Marc Bell napisał ścieżkę dźwiękową akcji opartą o elektroniczne beaty, jednak liczne problemy tego remake’u 13 dzielnicy, w tym przekładana premiera, sprawiły, że do ekipy szybko dołączył Trevor Morris. Obaj panowie zostali jednak uwzględnieni na liście płac.

THE DROP (aka ANIMAL RESCUE) – Raf Keunen odszedł na rzecz Marco Beltramiego. Ścieżka dźwiękowa tego drugiego nie została jednak wydana.

HOT BOT – bliżej nieznany Kubilay Uner ustąpił nieco bardziej znanemu Jeffowi Toyne’owi.

HOW TO MAKE LOVE LIKE AN ENGLISHMAN – David Newman zastąpiony przez Stephena Endelmana.

KLONDIKE – Rob Lane zilustrował pilota tego miniserialu, a i ponoć w kolejnych odcinkach pozostawiono część jego muzyki oraz piosenek. Na stałe zastąpił go jednak Adrian Johnson.

SINGLE MOMS CLUB – Christopher Young wskoczył na miejsce Aarona Zigmana, którego ścieżka dźwiękowa ostała się w filmie we fragmentach.

SQUIRREL TO THE NUTS – Edward Shearmur zastąpił Stephena Endelmana.

YEARS OF LIVING DANGEROUSLY (TV) – serial, który wędruje w ręce Fila Eislera (znanego szerzej pod pseudonimem iZLER). Zastępuje go Richard Marvin, a Thomas Newman pisze motyw przewodni. Niemniej Eisler zdołał wymusić na producentach pozostawienie przy jego nazwisku dopisku “Additional Music”, co oznacza, że część jego kompozycji została zachowana.

2015

BLACKHAT – kolejny film Michaela Manna i kolejny burdel muzyczny. Atticus i Leopold Ross napisali pierwszą wersję ścieżki dźwiękowej. Potem blisko 80 minut muzyki dodatkowej stworzył Harry Gregson-Williams, a po nim przy produkcji pracowali podobno także Mike Dean i Ryan Amon. Ostatecznie całość i tak ubarwiają głównie utwory źródłowe i piosenki, z niewielkimi, pociętymi fragmentami ilustracji wszystkich zaangażowanych. Z uwagi na porażkę filmu soundtracku nie wydano w żadnej formie.

CHAPPIE – Ryan Amon, który wcześniej zilustrował Elysium tegoż reżysera, napisał blisko 80 utworów, w czym pomogli mu też Chris Clark i Rich Walters. A potem przyszedł Hans Zimmer i jego ekipa.

DARK PLACES – mocno perkusyjna, metaliczna ścieżka dźwiękowa Gregory’ego Tripiego nie była pierwszą dla tego filmu, ale i nie ostatnią. Premierę przełożono, calość mocno pocięto, a nową muzykę napisał już BT.

THE FORGER – na festiwalu w Toronto pokazywany jeszcze z muzyką Stephena Warbecka, ale po znalezieniu dystrybutora nie obyło się bez podmiany na ilustrację Roberta Cairnsa.

JOY – Danny Elfman miał tym filmem przedłużyć współpracę z Davidem O. Russellem, lecz ten postawił na duet David Campbell i West Dylan Thordson. Swoje pięć groszy dołożył także Blake Mills. Ostatecznie wszystko i tak zginęło pod natłokiem piosenek.

MAD MAX: FURY ROAD – Elliota Wheelera zastąpił coraz popularniejszy Junkie XL. W początkowej fazie produkcji filmu, parę dobrych lat wcześniej, do tego tytułu przypisany był jeszcze John Powell.

PAN – stały współpracownik reżysera, Dario Marianelli, dostarczył kompletną muzykę, ale ta nie spodobała się włodarzom studia Warner Bros. i została wyrzucona z filmu, do którego ponoć i tak nie pasowała. John Powell napisał nową kompozycję.

RUN ALL NIGHT – Junkie XL raz jeszcze, tym razem za Alana Silvestriego.

SOUTHPAW – Harry’ego Gregsona-Williamsa w ostatniej minucie wyrzucił z ringu James Horner, dla którego była to tym samym jedna z ostatnich kompozycji w życiu.

THE WHISPERS (TV) – pilot serialu, który rok wcześniej został zrealizowany przez stację ABC, zilustrował Conrad Pope. Ostetecznie premiera odbyła się dopiero w czerwu 2015 po kilku poprawkach fabularnych i już bez ścieżki dźwiękowej Pope’a, na którego miejsce wskoczył Robert Duncan.

2016

HACKSAW RIDGE – pierwotnie film miał zilustrować dobry znajomy Mela Gibsona, James Horner, ale jego nagła śmierć przekreśliła te plany. Wtedy reżyser sięgnął po innego kumpla – Johna Debneya. Jego muzyka została jednak odrzucona i w ostatecznej wersji filmu użyto nut Ruperta Gregsona-Williamsa.

THE LEGEND OF TARZAN – mało znanego Mario Grigorova niemal w ostatniej chwili zastępuje bardzo znany Hans Zimmer, któremu pomaga też Rupert Gregson-Williams.

THE MAGNIFICENT SEVEN – tutaj nie tyle odrzut, co dość bezprecedensowa, warta przytoczenia sytuacja, związana ze śmiercią Hornera, który był pierwszym wyborem reżysera. Gdy ten zastanawiał się, kogo wybrać na zastępstwo, otrzymał od współpracowników kompozytora kompletny zapis ścieżki dźwiękowej, którą Horner potajemnie stworzył już po przeczytaniu scenariusza. Simon Franglen stworzył i nagrał ilustrację wedle wytycznych maestra.

ROGUE ONE: A STAR WARS STORY – muzyka Alexandre’a Desplata została odrzucona, gdyż prace nad filmem cały czas się przeciągały i kompozytor stał się niedostępny, zajęty ilustracją do innego widowiska fantastycznego (Valerian and the City of a Thousand Planets) podczas gdy jego dwie godziny muzyki „były gotowe i leżały na pulpicie orkiestry, gotowe do zagrania”. Zatrudniony w zastępstwie Michael Giacchino miał tylko miesiąc na napisanie nowego podkładu.

VOYAGE OF TIME – pierwotnie miało dojść do ponownej kolaboracji Ennia Morricone z reżyserem Terrence’em Malickiem. Z przyczyn typowych dla tego ostatniego ścieżkę dźwiękową napisali ostatecznie Simon Franglen i Hanan Townshend.

2017

BLADE RUNNER 2049 – stały współpracownik reżysera, Jóhann Jóhannsson, zaczął pisać typową dla siebie ciężką i ponurą ilustrację, którą odrzucili zarówno producenci, jak i Denis Villeneuve. Powód? Spodziewali się czegoś bardziej w stylu kultowej kompozycji Vangelisa z pierwszego filmu. Dlatego zatrudnili Hansa Zimmera i Benjamina Wallfischa.

GEOSTORM – Pinar Toprak nie miała szczęścia przy tym projekcie, który od początku był jednym wielkim chaosem. Po dokrętkach producent Jerry Bruckheimer odrzucił jej muzykę, a ponieważ jest fanem studia Hansa Zimmera, zatrudnił jednego z jego adeptów, Lorne’a Balfe’a.

GHOST IN THE SHELL – i ponownie Balfe, tym razem za Clinta Mansella, ale… tylko połowicznie. Obaj panowie zostali uwzględnieni w napisach, gdyż muzyki Mansella twórcy nie zdążyli do końca wyrzucić. Ba! Planowano nawet wypuszczenie płyty z fragmentami obu kompozytorów, ale po premierze filmu i jego kiepskim odbiorze zmieniono decyzję. Oburzeni fani stworzyli petycję o wydanie soundtracku. Skończyło się jednak tylko na tym, że Balfe wrzucił wybrane utwory na swoje konto na Twittere w ramach świętowania Nowego Roku, jednocześnie dziękując fanom za wsparcie. Obecnie można je pobrać TUTAJ.

https://twitter.com/Lornebalfe/status/947484062175940617?s=20

JUSTICE LEAGUE – wraz ze zmianą reżysera muzyka Toma Holkenborga (Junkie XL) zastąpiona została kompozycją Danny’ego Elfmana, który wykorzystał w niej swojego starego motywu z Batmana, a także kilka legendarnych nut Supermana autorstwa Johna Williamsa. Fanboje Junkiego do dzisiaj domagają się ukazania tej muzyki (a także pierwotnej wersji filmu). Sam zainteresowany twierdzi, że „pełna ścieżka dźwiękowa jest świetna, w pełni gotowa i czeka na półce na lepsze czasy”. Nie odpowiedział jednak, czy kiedykolwiek będzie go można usłyszeć. Co ciekawe, pierwszym kompozytorem związanym z tym filmem nie był Junkie, lecz Hans Zimmer. Miał on jednak dość superbohaterów i odmówił na rzecz innych projektów.

MOTHER! – Jóhann Jóhannsson napisał całą ścieżkę dźwiękową, którą następnie zmontowano pod film. Po seansie kompozytor zasugerował reżyserowi, iż film byłby lepszy, gdyby… w ogóle nie było w nim muzyki. Reżyser zgodził się, choć jednocześnie był tak zachwycony muzyką oraz postawą kompozytora, że chciał wydać soundtrack. Jóhannsson rozważał przerobienie ilustracji na operę, ale prawdopodobnie nie zdążył przed śmiercią. Obecnie raczej nie ma co liczyć na jakiekolwiek wydanie.

THE SNOWMAN – Jonny Greenwood napisał ścieżkę dźwiękową numer jeden. Ścieżkę dźwiękową numer dwa stworzył Marco Beltrami.

2018

CHRISTOPHER ROBIN – tutaj poproszono o nagranie muzyki Jóhanna Jóhannssona, lecz wkrótce po tym kompozytor nagle zmarł. Dedykowany jego pamięci film zilustrował zatem Geoff Zanelli, aczkolwiek „do pomocy” przydzielono mu jeszcze Jona Briona.

PACIFIC RIM: UPRISING – za Johna Paesano wchodzi Lorne Balfe. Paesano nagrał ścieżkę dźwiękową w grudniu 2017 roku, ale ta nigdy nie została wykorzystana.

WRINKLE IN TIME – Jonny Greenwood był przez dość długi czas związany z tym projektem. Nie wiadomo, czy nagrał coś konkretnego, zanim reżyser wymienił go na Ramina Djawadiego, którego to nie mógł się nachwalić. Nie uchronił on jednak tej produkcji przed porażką.

2019

GEMINI MAN – Balfe kontratakuje, tym razem zastępując Marco Beltramiego, który dostał angaż, ale podobno nie zdążył napisać nic, co mogłoby zostać użyte w gotowym filmie.

2020

BLACK WIDOW – świeża sprawa i… znów Lorne Balfe, który niemal w ostatniej chwili zastąpił Alexandre’a Desplata. To po Rogue One druga w całości nagrana ścieżka dźwiękowa Francuza do filmu akcji, którą odrzucono w ostatnich latach. Przyczyny nieznane, być może spowodowane przeniesieniem premiery filmu i jakimiś zmianami względem pierwotnej koncepcji.

NO TIME TO DIE – najpierw doszło do zmiany reżysera, a następnie kompozytora. Dan Romer opuścił projekt z uwagi na „różnice artystyczne”, a na jego miejsce wskoczył Hans Zimmer. Tym samym był to pierwszy raz w historii serii, kiedy doszło do wymiany kompozytora już na etapie postprodukcji.

THE SUICIDE SQUAD – wpierw ogłoszono, że film zilustruje Tyler Bates, ale bardzo szybko na jego miejsce wskoczył dawno niewidziany w kinie tego kalibru John Murphy. Wedle pierwszych informacji Bates napisał część muzyki jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć, aby można ją było użyć na planie (podobnie jak to miało miejsce przy Guardians of the Galaxy). Nie wiadomo, czemu doszło do zamiany i czy była ona związana z pandemią. Nie wiadomo też, czy Murphy przetrwa rok do planowanej premiery filmu.

Uff… Na koniec jeszcze skromna trójka „zwycięzców” pod względem liczby odrzuconych prac. Niech ona posłuży za swoiste podsumowanie tematu.

I. John Barry

II. Elmer Bernstein

III. Jerry Goldsmith

Materiałem wyjściowym dla spisu były liczne strony internetowe, wśród których wymienić należy m.in:
http://soundtracks.pl,
http://filmmusic.pl,
http://www.muzykafilmowa.pl/,
http://www.soundtrackcollector.com,
http://scoringsessions.com/,
http://www.imdb.com

oraz inne serwisy filmowe. Głównym źródłem informacji był jednak niesamowity portal Justina Boggana, skąd zaczerpnąłem najwięcej danych. Niestety na chwilę obecną już nie istnieje i można go odnaleźć jedynie poprzez internetowe archiwa.

Powyższe luźne zestawienie z pewnością nie jest przy tym kompletne, zatem wszelkie uwagi, poprawki i wątpliwości są mile widziane – aczkolwiek zaznaczam, że plotki, domysły i niesprawdzone informacje nie będą brane pod uwagę (jakkolwiek absurdalnie może to brzmieć po przeczytaniu tekstu).

2006 – 2020