Partytury filmowe, które zostały ODRZUCONE

1970

THE ANONYMOUS VENETIAN – Giorgio Galini odszedł, a na jego miejsce powołany został Stelvio Cipriani.

BATTLE OF BRITAIN – Williama Waltona zastąpił Ron Goodwin. Jedynie utwór Battle in the Air Waltona pozostał w filmie, na życzenie sir Laurence’a Oliviera. Natomiast cała partytura Waltona została wydana przez firmę Ryko, wraz z oficjalną ścieżką Goodwina.

BENEATH THE PLANET OF THE APES – Jerry Goldsmith był początkowo przypisany do tego projektu, ale Frank Schaffner tak bardzo chciał go widzieć przy swoim Pattonie, że w końcu udało mu się przekonać studio, aby zastąpili go kimś innym. I zastąpili Leonardem Rosenmanem. A Goldsmith miał już podobno gotowy początek partytury…

CRY OF THE BANSHEE – Wilfred Josephs został zwolniony. Zatrudniono Lesa Baxtera.

LOVE STORY – score Jimmy’ego Webba został odrzucony, ale dano mu szansę napisania drugiego.  Nie wyszło. W rezultacie zastąpił go Francis Lai, który nie miał w ogóle ochoty pracować przy tym filmie, oraz fragmenty klasyków muzyki poważnej, na czele z Bachem, Händlem i Mozartem.

THE MOLLY MAGUIRES – na miejsce odrzuconej pracy Charlesa Strouse’a weszła muzyka Henry’ego Manciniego.

A NEW LEAF – tu muzyka Johnny’ego Mandela zostaje w większości zastąpiona pracą Neala Heftiego, pochodzącą z opisanego wyżej filmu Oh Dad, Poor Dad, Mama’s Hung You in the Closet and I’m Feeling So Sad.

THE RED CIRCLE – Eric Demarsan zastąpił Michela Legranda. Fragment muzyki Legranda można jednak usłyszeć na płycie Le Cinema De Michel Legrand (kawałek Chasses-Croises).

WATERLOO – Nino Rota był tu odpowiedzialny za muzykę. Wcześniej jednak Wilfred Josephs próbował swoich sił i poniekąd mu się to udało – w niektórych scenach jego muzykę pozostawiono.

1971

BLIND TERROR (aka SEE NO EVIL) – najpierw odrzucono muzykę André Previna (który był wtedy mężem gwiazdy filmu – Mii Farrow), a później Davida Whitakera, który go zastąpił. Ostatecznie oprawę do filmu napisał Elmer Bernstein.

THE GO-BETWEEN – Richard Rodney Bennett ustąpił na rzecz Michela Legranda.

THE NIGHT EVELYN CAME OUT OF HER TOMB – Stelvio Cipriani został odrzucony przez producentów. Bruno Nicolai stworzył ostateczną oprawę. Jeden utwór Ciprianiego (Evelyn’s Theme) oraz kilka wersji alternatywnych można usłyszeć na soundtracku z A Bay of Blood.

SUNDAY BLOODY SUNDAY – praca Rona Geesina została w dużym stopniu zastąpiona wycinkami z nieśmiertelnego Mozarta. Jedną z oryginalnych ścieżek Geesina (Affections for String Quartet) można znaleźć na kompilacyjnym albumie Hystery: The Ron Geesin Story.

TOUCH AND GO – jeśli wierzyć plotkom, to Jean Wiener przyszedł na nagranie zupełnie nieprzygotowany i wyraźnie improwizował przed zdziwionym reżyserem. Michel Legrand, którego po tym osobliwym wydarzeniu zatrudniono na jego miejsce, nie miał już takich problemów i dokończył ilustrację.

1972

FRENZY – Henry Mancini, którego zastąpiono Ronem Goodwinem. Temat przewodni z odrzuconej ścieżki można usłyszeć na płycie Mancini in Surround.

THE GETAWAY – Jerry Fielding, na którego stołku zasiadł Quincy Jones, po tym, jak na pokazie próbnym reżyser Sam Peckinpah wpadł w furię, słysząc konkretne ilustracje scen. Na płycie Jerry Fielding Film Music Vol. 3 można znaleźć suitę z odrzuconej partytury. Natomiast Film Score Monthly wydało całą jego pracę z dołączoną doń płytą DVD.

LUCIFER RISING – sam Jimmy Page z Led Zeppelin był pierwotnym wyborem Kennetha Angera na kompozytora jego krótkometrażowego filmu. Reżyser zdecydował jednak później, że lepiej będzie postawić na muzykę Bobby’ego Beausoleila – mordercy powiązanego z grupą Charlesa Mansona. Beausoleil cały score napisał w więzieniu.

THE SALZBURG CONNECTION – odrzucono większość z tego ostatniego dokonania Bronisława Kapera, pozostawiając jedynie około 16 minut nagrania. Miał go zastąpić Jerry Goldsmith, ale nawet nie zdążył niczego nagrać. Zamiast niego podłożono więc całą masę utworów innych kompozytorów (m.in. Tom Scott, Duane Tatro, Henry Mancini).

SOUNDER – odrzucono Alexa Northa, którego zastąpił tajemniczy Taj Mahal.

UP THE SANDBOX – Neil Hefti, Nelson Riddle i Dave Grusin – wszyscy oni nie sprostali oczekiwaniom Barbry Streisand. Dopiero Billy Goldenberg zdołał ją zaspokoić… muzycznie oczywiście.

1973

THE EXORCIST – Lalo Schifrin, którego muzykę zastąpiono istną składanką. W filmie słyszymy kompozycje Jacka Nitzschego, Mike’a Oldfielda, Hansa Wernera Henzego, Harry’ego Bee i Krzysztofa Pendereckiego. Muzyka Schifrina została wydana na płycie, którą dołączono do edycji wideo.

HEX – Charles Bernstein zamiast Patricka Williamsa.

THE MAN WHO LOVED CAT DANCING – Michel Legrand. Jego muzyka została umieszczona na płycie od Film Score Monthly wraz z oficjalną partyturą Johna Williamsa.

MOSES THE LAWGIVER – producenci odrzucili score Anthony’ego Burgessa i przyjęli na jego miejsce Ennia Morriconego.

THE NEPTUNE FACTOR – William McCauley został odrzucony na rzecz Lalo Schifrina.

THE SEVEN-UPS – odrzucono muzykę Johnny’ego Mandela, ale wydano ją wraz z zastępczym scorem Dona Ellisa dzięki wytwórni Intrada Records, a po latach także osobno wespół z kompozycjami Mandela do serialu M*A*S*H* i filmu The Verdict.

SLAUGHTER’S BIG RIP-OFF – James Brown napisał muzykę i ponoć wciąż niektóre wersje telewizyjne zawierają jego score. Na wideo i w późniejszych wersjach filmu zastąpił go jednak Fred Wesley. Ale to muzykę Browna można kupić na płycie.

1974

CHINATOWN – Philip Lambro, którego zastąpił Jerry Goldsmith (miał 10 dni na napisanie nowej muzyki). Według samego zainteresowanego dokonanie Lambro było zupełnym nieporozumieniem, gdyż zawierało w sobie… elementy chińskie! Podobno zostało wykorzystane w trailerze filmu na DVD.

THE NEW CENTURIONS (aka PRECINCT 45) – Don Ellis został odrzucony tuż przed premierą. Quincy Jones dostał jedynie trzy dni na dokończenie roboty.

S*P*Y*S – John Scott, którego muzyka zachowała się w UK. Jego także zastąpił Goldsmith.

1975

MONTY PYTHON AND THE HOLY GRAIL – Neil Innis nie napisał tu wprawdzie partytury w pełnym znaczeniu tego słowa, ale skomponował podkład pod wszystkie piosenki, tańce itp. Legendarna grupa komików wybrała jednak coś z zupełnie innej beczki i tak w filmie słychać całą masę dokonań innych ludzi (m.in. Stanley Black, Kenneth Essex, Paul Ferris, Peter Knight, Jack Trombey i Roger Webb).

PROFONDO ROSSO – Giorgia Gasliniego zastąpiła grupa Goblin. Parę fragmentów pracy Gasliniego ostało się w filmie.

WINNER TAKE ALL – polsko brzmiącego Richarda Markowitza zastępuje obco brzmiący David Shire.

1976

THE ASTRAL FACTOR – Bill Marx napisał muzykę, ale nie został odrzucony. Jednak film ponownie wypuszczono na ekrany w roku 1984 pod tytułem The Invisible Strangler, z nową muzyką duetu Richard Hieronymous i Alan Oldfield.

CARRIE / THE FURY – w obu przypadkach Bernard Herrmann miał napisać ilustrację, jednak kompozytor zmarł, zanim rozpoczął jakiekolwiek prace. W pierwszym przypadku zastąpił go godnie Pino Donaggio, a w drugim John Williams.

THE LAST HARD MEN – pracę Leonarda Rosenmana zastąpiono fragmentami muzyki Goldsmitha z filmów 100 Rifles i Stagecoach.

THE MAN WHO FELL TO EARTH – David Bowie, który zagrał główną rolę, zaproponował, że stworzy też elektroniczny score. W przerwie pomiędzy ujęciami zaczął nawet pisać szkice i pomysły, jednak te zostały w całości odrzucone. W międzyczasie jako tymczasowego podkładu używano The Dark Side of the Moon zespołu Pink Floyd. John Phillips napisał finalną ilustrację wespół ze Stomu Yamashtą. Przypuszczalnie Bowie przekuł niektóre swoje pomysły na album Low, który wydany został w tym samym roku.

ROBIN AND MARIAN – Michel Legrand. Jak wiemy, ostatecznie popisał się piękną kompozycją John Barry. Album Le Cinema De Michel Legrand zawiera jeden utwór z odrzuconej kompozycji: Sean and Audry.

ROCKY – David Shire był zbyt zajęty, aby ukończyć tę pracę. Potem wspominał, że bardzo żałował swej decyzji. Zapewne Bill Conti jest odmiennego zdania.

SURVIVE! – muzykę Raoula LaVisty podmieniono w wersji angielskojęzycznej na score Geralda Frieda.

TODO MODO – tytuł iście oryginalny i zapewne dlatego Charlesa Mingusa zastąpił sam Ennio Morricone.

1977

TWILIGHT’S LAST GLEAMING – Frank De Vol musiał się wycofać z powodów zdrowotnych. Zastąpił go Jerry Goldsmith.

THE WHITE BUFFALO – i znów David Shire odpadł, tym razem na rzecz Johna Barry’ego.

1978

AGATHA – Howard Blake napisał całą muzykę, a nawet i pokazał się w filmie. Reżyser Michael Apted i producent David Puttnam byli zachwyceni finalną pracą. Jednakże jakiś czas później Puttnam wypisał się z projektu, a nowy producent zwyczajnie odrzucił całą pracę i zatrudnił Johnny’ego Mandela.

CASEY`S SHADOW – Elmer Bernstein, którego zamieniono na Patricka Williamsa.

FIRST LOVE – John Barry został po części odrzucony, gdyż jego muzyka była „zbyt dojrzała”. W rezultacie skromna część jego muzyki została w filmie, a resztę zastąpiono różnymi piosenkami. Barry zażądał wtedy usunięcia jego nazwiska z projektu, ale nie zostało to spełnione.

SUPERMAN – patrząc z dzisiejszej perspektywy, to muzyka do tego widowiska Richarda Donnera powstała właściwie cudem. Najpierw bowiem Jerry Goldsmith miał ją napisać, jednakże odmówił z powodu braku czasu. Następnie oferta powędrowała do Johna Williamsa, jednak i on miał wtedy inne zobowiązania. Reżyser ponownie zwrócił się więc do Goldsmitha, jednak ten w dalszym ciągu nie miał kiedy się za to zabrać. Dopiero potem Williams stał się osiągalny i w rezultacie napisał jedną ze swoich najsłynniejszych prac. Sześć lat później Goldsmith zilustrował żeńską wersję tego superbohatera – Supergirl – gdzie na moment pojawia się temat Williamsa.

1979

ALIEN – Jerry Goldsmith nie został odrzucony, ale wieczne sprzeczki i niezgodności z reżyserem spowodowały, że część jego pracy (w tym kawałki zapożyczone z jego wcześniejszej pracy – Freuda) nie została uwzględniona po wprowadzeniu zmian w samym filmie. W wydaniu DVD jest jednak dostępna pełna wersja muzyki.

APOCALYPSE NOW – David Shire, którego Coppola zwolnił, stawiając na siły własnego ojca, Carmine’a, oraz na kompozycje gościnne, a także słynny Cwał Walkirii Wagnera.

BUTCH AND SUNDANCE: THE EARLY DAYS – Jerry Goldsmith został zastąpiony Patrickiem Williamsem, gdyż był zbyt zajęty pracą nad filmem Magic.

THE CHINA SYNDROME – i tu ciekawy przypadek, ponieważ ilustrację Michaela Smalla zastąpiła… cisza. Film obył się bez jakiejkolwiek muzyki. Po latach partytura Smalla została wydana na płycie w limitowanej edycji kolekcjonerskiej.

DEFIANCE – pierwotnie za muzykę do tego filmu odpowiadał Basil Poledouris. I tu dziwna sprawa, ponieważ niektóre źródła wymieniają właśnie jego i być może w niektórych krajach nadal można natknąć się na pozostałości jego pracy. Jednak to Dominic Frontiere został oficjalnie przyjęty na jego miejsce, a John Beal uzupełnił całość (additional music).

ESCAPE TO ATHENA – Lalo Schifrin zastąpił Jerry’ego Goldsmitha z powodu konfliktów scenariuszowych.

GUYANA: CRIME OF THE CENTURY – Alfredo Diaz Ordaz zilustrował film i jego muzyka pozostała w oryginale. Natomiast przy wersji anglojęzycznej do „pomocy” dodano nieco dźwięków Jimmiego Haskella.

STALKER – Eduard Artemiev dwukrotnie ilustrował ten niebanalny film Tarkowskiego. Najpierw reżyser odrzucił jego w pełni orkiestralną pracę, by następnie zaakceptować połączenie syntezatorów z muzyką indyjską i tradycyjnymi instrumentami, których dźwięki zostały dodatkowo przetworzone.