Partytury filmowe, które zostały ODRZUCONE

1960

THE MAGNIFICENT SEVEN – początkowo muzykę miał napisać wcześniejszy współpracownik reżysera, Dimitri Tiomkin. Panowie pokłócili się jednak o obecność typowej dla westernów owych czasów piosenkę otwierającą. A ponieważ nie było czasu na spory, Tiomkina szybko zastąpił Elmer Bernstein.

1961

THE INNOCENTS – muzyka Georges’a Aurica została w połowie odrzucona i przetworzona przez Kennetha V. Jonesa. Tło elektroniczne stworzyła za to niejaka Daphne Oram.

1962

HOW THE WEST WAS WON – ten żywy pomnik, jaki wystawiono Dzikiemu Zachodowi, miał pierwotnie zilustrować Dimitri Tiomkin, jednakże musiał zrezygnować z projektu z powodu operacji oka. Alfred Newman oczy miał wtedy zdrowe, więc skorzystał z okazji.

I THANK A FOOL – Gail Kubik po odrzuceniu zachował taśmy nagraniowe. Przyjęty na jego miejsce Ron Goodwin nie musiał tego robić – wydano je na płycie.

SODOM AND GOMORRAH – Dimitriego Tiomkina zastępuje Miklós Rózsa.

1964

(THE BALLAD OF) THE RUNNING MAN – Ron Grainer zastąpiony Williamem Alwynem.

SEVEN DAYS IN MAY – David Amram, mimo ciekawego nazwiska, został zastąpiony Jerrym Goldsmithem, który swoje dopiero zaczął wyrabiać.

SOMETHING WILD – Morton Feldman odrzucony. Jednak na wydaniu CD z muzyką jego zmiennika, Aarona Coplanda, zawarto podobno fragment muzyki Feldmana.

1965

PROMISE HER ANYTHING – John Barry został z niczym, bo Lyn Murray przejął pracę.

1966

THE BIBLE – Ennio Morricone, który został zastąpiony Toshirô Mayuzumim. Morricone przerobił później swoją muzykę i wykorzystał w serialu The Secret of the Sahara. Co ciekawe, w 1994 roku Morricone pracował wraz z Marco Frisiną przy filmie noszącym tytuł The Bible: Abraham.

CHAPPAQUA – Ornette Coleman został poproszony o zilustrowanie filmu, ale okazało się, że jego muzyka jest zbyt ambitna. Tradycyjną oprawą zajął się więc Ravi Shankar. Odrzuconą muzykę Colemana wydano w Europie pod nazwą Chappaqua Suite.

GRAND PRIX – w tym epickim filmie o wyścigach muzyka Jerry’ego Goldsmitha nie znalazła się przez czysty przypadek. Pierwotnie to właśnie on był przypisany do tego projektu, ale wiązał go kontrakt z wytwórnią 20th Century Fox. Natomiast Alex North miał w tym czasie zilustrować film THE SAND PEBBLES, ale rozchorował się. Wobec tego Goldsmitha przeniesiono na jego miejsce, a muzyką do Grand Prix zajął się Maurice Jarre.

L’UOMO CHE RIDE – Włosi Włochom, a więc Piero Piccioni i po nim Carlo Savina.

MAROC 7 – Paul Ferris, którego jeden, do tego otwierający, utwór ostał się w filmie. Dzięki temu kompozytora wymieniono w napisach, jako „main theme and party music”. Kenneth V. Jones napisał całą resztę, bez odwoływania się do muzyki poprzednika.

MATCHLESS – znowuż Piero Piccioni, ale tym razem sam Ennio Morricone na zastępstwo.

SECOND BREATH – John Lewis nie spodobał się, więc przyjęto Bernarda Gérarda.

TORN CURTAIN – Bernarda Herrmanna zastąpił John Addison. Muzykę Herrmanna można jednak znaleźć na płycie Torn Curtain: The Classic Film Music Of Bernard Herrmann, a część materiału została przez niego przerobiona na potrzeby innego filmu – Battle of Neretva. Także Elmer Bernstein skorzystał z resztek tej pracy przy remake’u Przylądku Strachu. Natomiast suplement do wydania filmu na DVD zawiera kilka sekwencji z przywróconą muzyką Herrmanna.

1967

BONNIE & CLYDE – George Bassman został odrzucony, ku uciesze Charlesa Strouse’a.

OH DAD, POOR DAD, MAMA’S HUNG YOU IN THE CLOSET AND I’M FEELING SO SAD – kolejny niecodzienny tytuł do zilustrowania dostał George Duning. Ale to Neal Hefti go dokończył.

SINFUL DAVY – Ken Throne zastąpił Johna Barry’ego, którego odrzucili szefowie MGM. Niestety gotowa muzyka Barry’ego została później zniszczona wskutek powodzi, jakie nawiedziły studio.

A TIME FOR KILLING – po Van Alexanderze została tylko jedna piosenka. Przyjęty na jego miejsce Mundell Lowe zostawił po sobie całą resztę muzyki.

THE WAY WEST – Franz Waxman. Ostatecznie popisał się tu Bronisław Kaper.

1968

2001: A SPACE ODYSSEY – skomplikowany film i skomplikowana sytuacja. Frank Cordell miał początkowo zilustrować tę filmową odyseję Kubricka. Ba! Rozpoczął nawet prace nad adaptacją muzyki Gustava Mahlera. Jednak dość szybko jego miejsce zajął Alex North. Ale i on wyleciał z hukiem, a Kubrick wykorzystał elementy muzyki klasycznej. Jednakże jakiś czas potem North przerobił odrzuconą muzykę i wykorzystał zarówno w filmie Shanks, jak i w Dragonslayer. Ponadto Varèse Sarabande wydało osobną płytę z jego odrzuconą kompozycją, przy której nagraniu orkiestrą dyrygował sam Jerry Goldsmith (który przez małe zamieszanie nagrał ją także do dokumentu telewizyjnego Africa). Wdowa po Cordellu próbowała namówić wytwórnię do wypuszczenia kompozycji męża – bezskutecznie.

AGE OF CONSENT – do tego słynącego z nagiej Helen Mirren filmu muzykę skomponował wpierw Peter Sculthorpe. Potem jednak zastąpił go Stanley Myers. Jednakże podczas festiwalu filmowego w Sydney w 2005 roku film pokazano w odrestaurowanej wersji, w której przywrócono zarówno kontrowersyjne sceny z „Królową”, jak i muzykę Sculthorpe’a.

BARBARELLA – Michel Magne pożegnał się ze swoją pracą. Chociaż sam kompozytor znajduje się w „creditsach”, a fragment jego muzyki można ponoć znaleźć na wydanym we Francji dwupłytowym zbiorze jego kompozycji. Zastąpili go Charles Fox oraz James Campbell (nie wymieniony w napisach).

BOOM – ani się Michel Legrand obejrzał, a już zastąpił go John Barry.

THE DEVIL’S BRIGADE – Elmer Bernstein „przegrał” z Alexem Northem.

DIAL HOT LINE – Stanley Wilson kontra Oliver Nelson.

FADE IN – Manos Hajidakis napisał w tym samym roku dwie partytury do amerykańskich produkcji. Ta została zastąpiona przez wspólną pracę Kena Laubera, Leo Shukena i Jacka Hayesa. Druga (do filmu Blue) została jednak przyjęta. Raz na wozie, raz pod wozem…

ICE STATION ZEBRA – Jerry Goldsmith odrzucił tę robotę, aby zająć się Planetą Małp. Michael Legrand się nie przejął i także stworzył pamiętną ilustrację.

LAND OF THE GIANTS: THE CRASH (TV) – John Williams wszedł na miejsce Alexandra Courage’a. Niemniej jednak płyta wytwórni GNP zawiera także część jego muzyki.

THE LOST CONTINENT – Benjamina Frankela zastąpił Gerard Schurmann. Po prostu.

1969

THE APPOINTMENT – Michel Legrand. W rezultacie oprawą zajął się sam John Barry, któremu pomagał Don Walker, tworząc tak zwaną additional music (muzyka dodatkowa). Z kolei w telewizyjnej wersji amerykańskiej na liście płac figuruje Stu Phillips. Muzykę wszystkich panów można usłyszeć na unikalnej płycie Silver Age Classics, wydanej w 2003 roku w limitowanej edycji 3000 egzemplarzy.

THE ONLY GAME IN TOWN – Johnny Mandel. Sprawę przejął Maurice Jarre.

THE REIVERS – Lalo Schifrin ustąpił miejsca Johnowi Williamsowi.

SWEET HUNTERS – ten mało znany film z Panamy oryginalnie zawierał słynną Carmina Burana Carla Orffa. Ale wersja wypuszczona w Wielkiej Brytanii posiada głównie muzykę Davida Whitakera.

TELL THEM WILLIE BOY IS HERE – Patrick Williams najwyraźniej nie spełnił oczekiwań i Dave Grusin musiał się z tym uporać.