Uśmiech natomiast dawno nie gościł już na twarzy Caroline Ellis (Kate Hudson). Młoda pielęgniarka, zmęczona pracą ponad siły w olbrzymim szpitalu, przyjmuje posadę opiekunki ciężko chorego Bena w jego domu na bagnach Missisipi. Ben i jego żona, z pozoru sympatyczna staruszka Violet, przyjmują ją z otwartymi rękami. Wkrótce jednak Caroline przekonuje się, że otacza ją wroga magia voodoo… Klucz do koszmaru jest niezłym, choć nieco niedocenionym horrorem, zaś Kate Hudson przekonująco wciela się w rolę dziewczyny znużonej miejskim zgiełkiem i nawałem obowiązków, wciąż jednak mającej chęci i siły do niesienia pomocy.
W zestawieniu filmowych pielęgniarek pominięcie tej byłoby zbrodnią. Najsłynniejsza chyba pielęgniarka w kinematografii, bezwzględna i okrutna Mildred Ratched (Louise Fletcher) twardą ręką rządzi oddziałem umysłowo chorych pacjentów. Ratched nie waha się stosować przemocy fizycznej i psychicznej nie tylko w celu zachowania spokoju na oddziale – wydaje się, że dręczenie pacjentów i manifestowanie władzy daje temu potworowi w ludzkiej (całkiem zresztą, gdyby się nad tym zastanowić, atrakcyjnej) skórze prawdziwą przyjemność. Każdym słowem, każdym gestem okazuje siostrzyczka żywą nienawiść i pogardę w stosunku do swoich pacjentów. Koszmar postaci, geniusz aktorki.
AnnieWilkes – Misery (1990)
Nie mniej przerażająca niż siostra Ratched, a z pewnością bardziej szalona – oto była położna Annie Wilkes (Kathy Bates), czyli kolejna obowiązkowa pozycja na tej liście. Co prawda nie zawodowo, a z potrzeby serca zajmuje się z wyjątkową troską swoim pacjentem z przypadku – Paulem Sheldonem, pisarzem. Paul ma to szczęście, ale i pecha, że Annie jest jego zagorzałą fanką. Podobnie jak wspomniany wyżej Benigno, Annie nie ma oporów przed wykorzystaniem sytuacji i nadużyciem władzy, jaką ma nad swoim bezradnym podopiecznym – i robi to w wyjątkowo okrutny sposób. Bates gra Annie w sposób przekraczający chyba nawet wyobraźnię przeciętnego czytelnika prozy Stephena Kinga, tworząc jedną z najlepszych ról w swojej karierze.
Jeśli komukolwiek mogłaby udać się próba ośmieszenia wyżej wspomnianej Mildred, to tylko Melowi Brooksowi. W jego Lęku wysokości siostra Charlotte Diesel (Cloris Leachman) to już nie tylko zwykła sadystka, ale i psychopatka i morderczyni. Do spółki ze swoim kochankiem, doktorem Charlesem Montage’em, Charlotte morduje z zimną krwią każdego, kto stanie na drodze jej planom… a także kilka innych osób, w ramach hobby. Interesuje się także czarnoksięstwem, a jej mimika zasługuje w pełni na miano demonicznej. Cloris Leachman – prywatnie kobieta urody bezsprzecznej – sięgnęła swoim występem w tym filmie wyżyn parodii.
Na koniec zaś wzmianka honorowa, bo bez nich ta lista byłaby niepełna – mroczne siostrzyczki ze szpitala Silent Hill. Kiedy mała Alessa trafia na oddział szpitala, jedna z pielęgniarek, młodziutka, śliczna blondynka, popełnia grzech ciekawości, którego Mroczna Alessa nigdy jej nie wybaczy. Demon przemienia szpital w miejsce grozy, a biedna pielęgniarka na zawsze już będzie tkwiła przy jego łożu boleści, z wypalonymi oczami i poznaczoną ranami twarzą. Inne pielęgniarki, oślepione owiniętymi naokoło głów bandażami, snują się po opustoszałych korytarzach stadami, głodne ofiar, wrażliwe na światło…
korekta: Kornelia Farynowska
Agnieszka Stasiowska
W filmie szuka różnych wrażeń, dlatego nie zamyka się na żaden gatunek. Uważa, że każdy film ma swojego odbiorcę i kiedy nie przemawia do niej, na pewno trafi w inne, bardziej skłonne ku niemu serce.
