KONTROWERSYJNE filmowe ZAKOŃCZENIA, które PODZIELIŁY widzów

Filmowe zakończenia bardzo często wywołują kontrowersje, które pociągają za sobą dyskusje oraz spory wśród części publiczności. Z jednej strony tego typu finały pozostają w pamięci odbiorcy na długo po seansie filmu i są pewnego rodzaju receptą na sukces. Z drugiej zaś istnieje olbrzymie ryzyko, że kontrowersyjne zakończenie okaże się zupełnie nietrafione i zrujnuje cały film, pozostawiając widza z przekonaniem, że został on finałem oszukany albo co gorsza nieusatysfakcjonowany. Parafrazując słynne powiedzenie byłego premiera Leszka Millera i mieszając je z omawianymi poniżej kontrowersyjnymi filmowymi zakończeniami: nieważne, jak się zaczyna, ważne, jak się kończy.

Kontrowersje w filmowych zakończeniach wywołuje się na różne sposoby. Jednym z nich jest powoływanie się na tematy, które w momencie premiery filmu prowokują opinię publiczną poza kinem. Drugim sposobem jest wprowadzenie finału szokującego, zazwyczaj brutalnego, który mówi widzom, że sprawiedliwość nie zawsze zwycięża. Kolejną metodą jest zakończenie obrazu w sposób niejednoznaczny, symboliczny, mogący podlegać wielu interpretacjom. Im więcej analiz, tym więcej rozbieżnych opinii i dyskusji.

Niniejsze zestawienie obejmuje filmy, których zakończenia wywołały we mnie efekt zdziwienia, zadowolenia, konsternacji lub śmiechu.

OCZYWIŚCIE UWAGA NA OGROMNE SPOILERY!

Zaginiona dziewczyna (2014)

Spotkałem się z mnóstwem krytycznych głosów na temat zakończenia historii małżeńskiej wojny pomiędzy Amy (Rosamund Pike) a Nickiem (Ben Affleck) z filmu Zaginiona dziewczyna w reżyserii Davida Finchera. Mówiono: „to niemożliwe, że oni będą razem po tym, co się wydarzyło”; „na miejscu Nicka chyba zabiłbym Amy”; „dlaczego ona nie wylądowała w więzieniu?”. Co interesujące, życzenie śmierci lub kary więzienia dla Amy, a także rozwodu głównym bohaterom, uznano by powszechnie za zakończenie szczęśliwe. Tymczasem Fincher wraz ze scenarzystką i autorką książki, na podstawie której nakręcono Zaginioną dziewczynę, zaproponowali publiczności finał, w którym para pozostaje razem. Co więcej, spodziewa się dziecka, które wspólnie wychowuje. Brzmi jak zakończenie typu „żyli długo i szczęśliwie”, ale małżeństwo to nie tylko chwile przyjemne, to także wzajemna kontrola, pogarda i ryzyko ostrych zranień. Amy i Nick pozostaną wspólnikami zbrodni. Frustrujący happy end. Otwarte, kontrowersyjne, ale niezwykle życiowe, prawdziwe zakończenie.

Mgła (2007)

Jednym z najchętniej i najczęściej adaptowanych twórców literatury jest z pewnością Stephen King. Każda kolejna książka lub powieść tego autora to właściwie gotowy materiał na film. Niemniej wielu reżyserów przekształca pomysły słynnego autora, aby lepiej pasowały do języka filmu. Idealnym tego przykładem jest Stanley Kubrick, który nadał Lśnieniu (1980) jeszcze więcej enigmatyczności i wyniósł prozę Kinga na wyższy poziom, co jednak spotkało się z dezaprobatą autora. W omawianym kontekście kontrowersyjnych zakończeń to jednak obraz Mgła (2007) w reżyserii Franka Darabonta zasługuje na większą uwagę. Finał filmu Darabonta znacząco różni się od otwartego zakończenia powieści Kinga, jednak reżyser Mgły zmienił je – w przeciwieństwie do Kubricka – w porozumieniu i za zgodą pisarza. Cóż, efekt zakończenia produkcji stworzonej przez Darabonta wzbudza mieszane uczucia. Jednych odbiorców emocjonalnie zdewastuje, innych zaś rozśmieszy. Mamy bowiem pięć osób w aucie, w którym skończyła się benzyna, bohatera z bronią wypełnioną czterema nabojami i gęstą, potworną mgłę wkoło pojazdu. Wydawać mogłoby się, że w takiej sytuacji jedyną ucieczką od śmierci w straszliwej, dzikiej mgle jest kulka w łeb. Litując się nad resztą załogi samochodu, główny bohater strzela do współpasażerów, a sam pozostaje przy życiu i czeka na nieuchronną śmierć. Parę chwil po zdarzeniu nadjeżdża (o ironio) czołg z ekipą ratunkową. Z całym szacunkiem dla Darabonta i Kinga, przepraszam, ale mnie to bawi.