JACK BLACK. Rockowy kawalarz

Jack Black to ktoś, kogo z całą pewnością można by nazwać „człowiekiem renesansu”. Właściwie to trudno jednoznacznie stwierdzić, którym określeniem należałoby rozpocząć biograficzny tekst o nim. Dla wielu jest przede wszystkim aktorem, ale dla innych to w pierwszej kolejności muzyk, natomiast jeszcze inni nazwaliby go głównie komikiem. Prawdę powiedziawszy, Black jest wszystkim po trochu i swoją osobowością zaskarbił sobie sympatię zarówno fanów kina, jak i muzyki rockowej, sympatyków komedii i użytkowników Internetu. Dziś ten wszechstronnie uzdolniony facet kończy pięćdziesiąt lat, a jego życiowy zapał ani trochę nie słabnie.

Większość kluczowych wydarzeń w życiu gwiazdora, dzięki którym dzisiaj jest tym, kim jest, miała miejsce jeszcze na etapie edukacji szkolnej, a podążał on zupełnie inną ścieżką niż jego rodzice. Thomas Jacob Black urodził się 28 sierpnia 1969 roku w Santa Monica jako jedyne dziecko Thomasa Williama Blacka i Judith Love Cohen, choć miał troje starszego rodzeństwa z poprzedniego związku matki. Ta była inżynierem, pracowała między innymi przy teleskopie Hubble’a; ojciec parał się podobną profesją. Przyrodni brat aktora, Neil, poszedł w ślady rodziców i pracował choćby dla amerykańskiej armii, projektując systemy namierzania. Jack chciał jednak zajmować się zupełnie czymś innym. Już w szkole średniej zainteresował się aktorstwem (tam poznał też swoją przyszłą żonę, którą poślubił dopiero piętnaście lat później), a podczas studiów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles wstąpił do grupy teatralnej The Actors’ Gang. Tam nawiązał dwie znajomości, które okazały się decydującymi dla jego dalszego życia. Pierwszą była współpraca z Timem Robbinsem, która otworzyła Blackowi drogę do kariery aktorskiej. Druga to przyjaźń z Kyle’em Gassem, z której wkrótce narodził się muzyczny projekt pod nazwą Tenacious D.

Po występach w studenckich spektaklach Jack zaczął grywać epizody w popularnych produkcjach telewizyjnych, takich jak Dzień za dniem (1989-1993), Przystanek Alaska (1990-1995), Z archiwum X (1993-2002) czy Mr. Show (1993-1998). Ten ostatni był złożonym ze skeczy programem prowadzonym przez Boba Odenkirka i Davida Crossa, w którym Black gościnnie się pojawiał. Panowie, zadowoleni ze współpracy, wkrótce stworzyli osobny serial poświęcony Tenacious D (1997-2000), ale gdy HBO chciało znacząco zredukować twórczy wkład Jacka i Kyle’a, produkcja została anulowana po sześciu odcinkach. Muzycy woleli zamiast tego nakręcić własny film, który po latach ujrzał światło dzienne jako Tenacious D: Kostka Przeznaczenia (2006). W międzyczasie zespół zyskiwał coraz większą popularność na kalifornijskiej scenie muzycznej, a Black i Gass poznali między innymi wokalistę Foo Fighters i byłego perkusistę Nirvany, Dave’a Grohla, z którym później niejednokrotnie współpracowali, choćby przy pierwszym albumie Tenacious D. Panowie grali coraz więcej koncertów dla coraz liczniejszej publiki i nie minęło wiele czasu, gdy występowali jako support przed takimi gwiazdami jak Pearl Jam czy Tool.

Kariera aktorska Jacka również się rozwijała, choć nie tak dynamicznie jak jego działalność rockowa. Po kilku telewizyjnych ogonach wspomniany już Tim Robbins zaangażował go do swojego mockumentu pod tytułem Bob Roberts (1992) — film szczególnie znany nie był, ale dzięki niemu Black zaczął powoli wkraczać do świata kina. Jego występy wciąż jednak ograniczały się do drobnych ról, czasem ocierających się o statystowanie, jak w Człowieku-demolce (1993), Przed egzekucją (1995), Wodnym świecie (1995), Marsjanie atakują! (1996) czy Wrogu publicznym (1998). Przełom przyszedł w roku 2000 dzięki Stephenowi Frearsowi i jego Przebojom i podbojom. Tam Jack zagrał u boku Johna Cusacka, gdzie wcielił się w charakterystycznego, obdarzonego wielką muzyczną wiedzą pracownika sklepu z płytami. Film spotkał się z uznaniem ze strony krytyków, chwalono także całą obsadę i choć dziś nie cieszy się wielką rozpoznawalnością, to po występie w Przebojach i podbojach Black zaczął otrzymywać propozycje ról pierwszoplanowych.

Jego filmografia rosła i składała się przede wszystkim z występów komediowych, w których Jack dobrze się sprawdzał, mimo że same tytuły często nie należały do szczególnie udanych. Aktor wystąpił w takich produkcjach jak Płytki facet (2001), gdzie partnerowała mu Gwyneth Paltrow, Kwaśnych pomarańczach (2002), Szkole rocka (2003) oraz Nacho Libre (2006). Zwłaszcza Szkoła rocka Richarda Linklatera stanowi jedną z najważniejszych pozycji w dorobku Blacka. Rola Deweya Finna, nauczyciela muzyki i niespełnionego rockmana, który chce rozbudzić w swoich uczniach pasję do gitarowych brzmień, przyniosła aktorowi pierwszą nominację do Złotego Globu, a sam film w pewnych kręgach stał się kultowy. Amerykanin mógł tu zaprezentować wszystkie swoje twarze, od zdolnego aktora, przez charyzmatycznego komika, po zapalonego muzyka. Zespolone żywiołową osobowością Blacka sprawiły, że do dziś występ w Szkole rocka to jedna z jego najbardziej znanych i lubianych przez widzów ról.