Keanu Reeves surfuje, w przerwach próbuje zaś rozpracować siatkę gangsterów. Czy naprawdę trzeba tu pisać coś jeszcze? Film to zresztą tak kultowy, że kto nie oglądał, ten trąba (ewentualnie orkan). I jeśli tenże orkan (lub trąba) chce dowiedzieć się czegoś o fabule i jej… stosunku z… latem, to można kliknąć w link powyżej albo powrócić do wcześniejszego opisu, bo generalnie to jest to samo, tylko z innymi aktorami + broń i sceny akcji. Naprawdę, ludzie, są wakacje i my też chcemy trochę odpocząć, a nie walić cały czas w klawiaturę.
O, cześć Marek!
„Ultimate summer movie” – jakby to napisali ładnie zagramanicą. Ale, żeśmy w Polsce, to odnotuję tylko, że w tym filmie czterech chłopa (seksizm! I rasizm, bo wszyscy są biali!) idzie za miasto w poszukiwaniu trupa (dewiacja!), co kończy się dla nich przygodą życia (schemat!) i ważnym krokiem ku dorosłości (bleh!). Na drugim planie gra tu Kefir Sutherland, więc mamy trochę orzeźwiającego aktorstwa. Bo poza tym to panuje jakieś 40 stopni w cieniu, gęsty klimat lat 60. poprzedniego stulecia i wuchta niezapomnianych szlagierów z epoki. No i bieganie, gry w karty, rozmowy o dziewczynach, zabawy z bronią oraz przyjaźń na śmierć i życie. Ech, młodości słyszę zew…
U progu sławy
I jeszcze jedna oparta na nostalgii rzecz o dojrzewaniu. Ale przede wszystkim znakomita muzyczna podróż przez USA. Wspaniały miks kina drogi, komedii, dramatu… Cudowna opowieść o utracie niewinności, zarówno tej dziecięcej, jak i fanowskiej, w starciu z wielkim, nieprzewidywalnym światem rocka. Świetnie rockowa historia miłosna, której fascynacji trudno nie ulec. To odległy, ale jakże bliski obraz świata, który już przeminął. A może i nigdy nie istniał? Kolorowe, imprezowe doznanie, w którym można się zatracać raz za razem, bez końca. I słodka Penny Lane na deser. To nie jest czysto wakacyjny film, ale bezustannie daje wrażenie permanentnych wczasów.
W tytule mamy weekend, ale jest to trzy-, no, dwuipółdniówka, ewidentnie gorąca oraz wielce szalona. Tak to już bywa, kiedy trzeba opiekować się ciałem wielbionego przez wszystkich szefa bez wzbudzenia podejrzeń. I na tym polega magia kina, że to, co w realu skończyłoby się odsiadką, wielomiesięczną traumą oraz ogólnym burdelem spowodowanym rozkładem zwłok, na dużym ekranie bawi do łez i – jak na letnie kino przystało – poraża rozrywkową aurą bez większych konsekwencji. Zatem zamiast wizyty w prosektorium lub na pobliskim cmentarzu lepiej wcisnąć po prostu play.
Żar ciała
Nazwa mówi wszystko, bo też i wszystko tu ocieka potem w trakcie bezustannego upału pewnego lata gdzieś na Florydzie. To małomiasteczkowe, ale wyjątkowo bogate w atrakcje życie pięknych i (wciąż) młodych, którzy używają sobie za wszystkie czasy, jakby jutra miało nie być. W tle świetna intryga kryminalna, ale i bez niej trudno byłoby odlepić się od ekranu, na który najlepiej zerkać z odpowiednio wcześniej przygotowanymi wspomagaczami kontroli temperatury – nie tyle tej w szortach, ile w pokoju, w którym w tychże szortach siedzimy i śledzimy, jak to William Hurt i Kathleen Turner otwierają na naszych oczach swój zmysłowy tartak. Cóż, pomijając zakończenie, takich wakacyjnych doznań warto życzyć każdemu.
Jacek Lubiński
KINO - potężne narzędzie, które pochłaniam, jem, żrę, delektuję się. Często skuszając się jeno tymi najulubieńszymi, których wszystkich wymienić nie sposób, a czasem dosłownie wszystkim. W kinie szukam przede wszystkim magii i "tego czegoś", co pozwala zapomnieć o sobie samym i szarej codzienności, a jednocześnie wyczula na pewne sprawy nas otaczające. Bo jeśli w kinie nie ma emocji, to nie ma w nim miejsca dla człowieka - zostaje półprodukt, który pożera się wraz z popcornem, a potem wydala równie gładko. Dlatego też najbardziej cenię twórców, którzy potrafią zawrzeć w swym dziele kawałek serca i pasji - takich, dla których robienie filmów to nie jest zwykły zawód, a niezwykła przygoda, która znosi wszelkie bariery, odkrywa kolejne lądy i poszerza horyzonty, dając upust wyobraźni.
