Urodzony w Alabamie Biehn może sobie z dumą wpisać w CV udział w ponadczasowym Grease (1978) – co prawda jedynie jako „Mike szkolny atleta”, na dodatek niewymieniony w czołówce, ale jednak. Na szczęście ta rola to nie jedyny sukces tego aktora. W 1981 roku zwrócił na siebie uwagę postacią Douglasa Breena w thrillerze Wielbiciel, gdzie wystąpił u boku samej Lauren Bacall. Trzy lata później wcielił się w rolę Kyle’a Reese’a, który przybywa z przyszłości, aby ochronić Sarah Connor przed próbującym ją zabić cyborgiem. Biehn u Camerona wystąpił jeszcze dwa razy – w Obcym – decydujące starcie (1986) jako kapral Dwayne Hicks (nominacja do nagrody Saturna dla najlepszego aktora) i w Otchłani (1989) jako porucznik Hiram Coffey. I na tym w zasadzie kończą się większe sukcesy tego aktora – poza niewielkimi rolami w Tombstone(1993) i Twierdzy (1996), Michael Biehn występuje obecnie wyłącznie w niskobudżetowych i telewizyjnych produkcjach.
David Morse
Morse to jeden z tych aktorów, których każdy gdzieś widział, ale nie kojarzy, gdzie. Wysoki (193 cm) mężczyzna o rozpoznawalnej twarzy dość długo był aktorem głównie teatralnym i telewizyjnym. Przełom nastąpił w roku 1994, kiedy Morse pojawił się obok Aleca Baldwina i Kim Basinger w filmie Ucieczka gangstera. W kolejnych latach wystąpił w takich filmach jak 12 małp (1995), Długi pocałunek na dobranoc (1996), Twierdza (1996), Kontakt (1997). Podobnie jak David Strathairn, zapewniał bardziej znanym nazwiskom solidne tło, choć zdarzały mu się także role, w których był nieco bardziej widoczny, jak np. postać Brutusa Howella w Zielonej mili (1999), Billa Houstona w Tańcząc w ciemnościach (2000) czy Petera Bowmana w Dowodzie życia (2000). W roku 2009 otrzymał Nagrodę Gotham za rolę w filmie The Hurt Locker. W pułapce wojny. Po kilku latach lekkiego zastoju Morse przypomniał o sobie postacią „Dużego” Fostera Farrella w serialu Outsiders.
Najstarszy syn Martina Sheena, decydując się na karierę aktorską, teoretycznie był skazany na sukces. Zadebiutował w dramacie familijnym Tima Huntera Tex (1982), zaś trzy lata później został zauważony w komedii młodzieżowej Klub winowajców (1985). W tym samym roku zagrał w dramacie Joela Schumachera Ognie św. Elma. Niestety, Estevez nie dorównuje talentem słynnemu ojcu i wielokrotnie zarzucano mu, że wszystkie jego postaci to ci sami, zadziorni, a w głębi duszy dobrzy chłopcy. Potwierdził to występami w dwóch częściach westernu Młode strzelby (1988 i 1990) oraz w trzech częściach komedii o grupie niesfornych hokeistów Potężne Kaczory (1992, 1994 i 1996). Zniechęcony stałą krytyką, wycofał się z aktorstwa i próbował swoich sił jako producent, reżyser i scenarzysta, niestety również bez większych osiągnięć. Ostatnią produkcją Esteveza jest Droga życia (2010), opowieść o pielgrzymowaniu słynnym Szlakiem Świętego Jakuba, której jest scenarzystą i reżyserem. W rolach głównych wystąpił on sam oraz jego sławny ojciec.
Niewątpliwie i do tej listy można dorzucić niejedno nazwisko. A kogo wy byście tutaj dopisali?
Agnieszka Stasiowska
W filmie szuka różnych wrażeń, dlatego nie zamyka się na żaden gatunek. Uważa, że każdy film ma swojego odbiorcę i kiedy nie przemawia do niej, na pewno trafi w inne, bardziej skłonne ku niemu serce.
