FILMY O MIŁOŚCI, które CIĘ PRZYGNĘBIĄ

Pamiętnik (2004)

Już Szekspir wiedział, że to zadziała. Nieśmiertelne historie typu Romeo i Julia zawsze wzruszają i będą wzruszać. Pamiętnik, podobnie jak I że cię nie opuszczę to typowy rom-komowy wyciskacz łez. Nie brakuje w nim chwytów, które mają sprawić, żeby widz co chwila sięgał po chusteczkę. Niekończące się rozstania i powroty młodych kochanków, bezwzględni i nieczuli rodzice, którzy rozdzielają młodych, no i ta scena spotkania po latach w deszczu… W Pamiętniku emocje budzi także wątek rozgrywający się na drugiej płaszczyźnie czasowej, w której starszy pan czyta historię nieszczęśliwych kochanków jednej z podopiecznych domu starców, cierpiącej na Alzheimera… Chyba nie muszę dalej tłumaczyć, dlaczego ten film znalazł się w zestawieniu?

Między słowami (2003)

Bob (Bill Murray) i Charlotte (Scarlett Johansson), choć na co dzień żyjący w związkach, są zagubieni w życiu prywatnym i zawodowym. W zetknięciu z obcą kulturą i pełnym zgiełku Tokio jeszcze dotkliwiej zaczynają odczuwać samotność. Film Coppoli jest dla mnie filmową definicją słowa „melancholia”, oddającą wszystkie niuanse i subtelności tego uczucia poprzez mistrzowskie operowanie tym, co niewypowiedziane. Siła miłosnej historii w Między słowami polega właśnie na tych niewerbalnych rozmowach pomiędzy dwójką samotnych bohaterów – nieśmiałych uśmiechach, smutnych spojrzeniach, momentach milczenia. Słowa, które Bill Murray wyszeptał do Scarlett Johansson pod koniec filmu, na zawsze pozostaną jedną z największych nierozwiązanych zagadek w historii kina, ale tak naprawdę nie mają one żadnego znaczenia. Ważne są przecież nie słowa, często rzucane na wiatr, puste i bez pokrycia, lecz to, co między słowami – niematerialna nić porozumienia, ciepłe spojrzenie i pocieszający uścisk dłoni.

To właśnie miłość (2003)

Absolutny klasyk wśród świątecznych filmów, oglądany w pakiecie razem z Kevinem samym w domu, to także jedna z popularniejszych komedii romantycznych. Ze wszystkich dziesięciu filmowych love stories najsprawniej poprowadzonym wątkiem jest historia Karen, granej przez Emmę Thompson. Scena, w której bohaterka dowiaduje się, że jest zdradzana przez męża (w tej roli Alan Rickman), sprawia, że wzruszenie ściska mi gardło za każdym razem. Jej zaskoczone spojrzenie, łamiący się głos, kiedy złoty naszyjnik, którego się spodziewała, okazuje się tak naprawdę płytą CD, nerwowe próby zamaskowania prawdziwych emocji, płacz w sypialni, a wreszcie sztuczne, radosne szczebiotanie, aby zachować pozory, łamią mi serce. Ten krótki, zupełnie niedoceniany, aktorski popis ze strony Emmy Thompson inspirowany był prawdziwym życiem – w 1994 roku, po kilku latach udanego małżeństwa, ówczesny mąż Thompson, Kenneth Branagh, uwikłał się w głośny romans z Heleną Bonham Carter. „Ken złamał mi serce. Doskonale wiem, co to znaczy znaleźć naszyjnik, który nie jest przeznaczony dla ciebie” – mówiła aktorka na imprezie charytatywnej w The Tricycle Theatre w Londynie w 2018 roku.