FILMY ANIMOWANE DLA DOROSŁYCH, które są warte twojej uwagi – część 2

Dzika planeta (1973)

Dzika planeta to jedna z najbardziej surrealistycznych i onirycznych produkcji w tym zestawieniu. Jest to zasługa niepokojącej, uderzająco obcej i sztucznej animacji Rolanda Topora oraz René Laloux. Undergroundowy klasyk rozpoczyna się desperacką ucieczką kobiety, która z przyciśniętym do piersi dzieckiem próbuje zbiec przed ogromnymi niebieskimi palcami, które dręczą ją z góry. Jak się okazuje, należą one do gigantycznych Draagów – kosmitów o niebieskiej skórze i jaskrawo czerwonych oczach, dominującej formy życia na planecie Ygam. Mikroskopijni ludzie nazywani są tu Omami i trzymani są przez Draagów jako zwierzątka domowe. W ukryciu tworzone są jednak kolonie dzikich Omów, które zdaniem gospodarzy planety stwarzają zagrożenie oraz zasługują na eksterminację.

Film traktuje o buncie Omów przeciwko brutalnemu okrucieństwu Draagów, poruszając między innymi temat pacyfizmu czy rasizmu. Niemniej Dzika planeta jest przede wszystkim dowodem na niezmierzoną wyobraźnię francuskich twórców. Psychodeliczna jest zwłaszcza sceneria planety: wyrwane jakby z narkotycznego snu rośliny i zwierzęta o niespotykanych kształtach, futurystyczna architektura oraz niepokojący wizerunek obcej rasy. Krajobrazy osobliwej planety swoją ekscentrycznością mogą przywodzić na myśl jedynie płótna Hieronima Boscha. Nic dziwnego, iż proces tworzenia tak dopracowanej i pełnej ciepłych, pastelowych barw animacji trwał aż 5 lat.

Heavy Metal (1981)

Animacja z pazurem, która ma swoje wąskie grono zatwardziałych wielbicieli. Nie doczekała się jednak sławy, jakiej oczekiwał po niej sam twórca, Gerald Potterton. Jego dzieło łączy ze sobą zimne science fiction, mistycyzm, miękką pornogarfię, przemoc, wulgarność oraz muzykę rockową. Wszystko to ubrane w komiksową stylistykę. Prawdziwa mieszanka wybuchowa.

Scenariusz filmu obejmuje kilka historii, jednak wszystkie łączy tajemnicza zielona kula Loc-Nar, uznawana za wcielenie wszelkiego zła. We wszystkich epizodach pojawiają się również seksowne kobiety, natarczywie zrzucające swoje odzienie, odsłaniające różnorodnie naszkicowane kształty. Oprócz nich film oferuje całą plejadę kosmicznych osobistości: uzbrojonych wojowników, różnokolorowe ufoludki czy ironicznych taksówkarzy, takich jak Harry. W Nowym Jorku na Time Square grają Szczęki 7, a taksówkarz przyszłości zgarnia z ulicy damulkę, która znalazła się w posiadaniu Loc-Nar. Kobieta mdleje w taksówce, więc bohater zabiera ją na najbliższy posterunek policji. W poczekalni gnieżdżą się grubiańskie prostytutki, a mały zielony kosmita zostaje wyprowadzony przez funkcjonariuszy za brak dokumentów. „Cholerni nielegalni kosmici”, mruczy pod nosem bohater. Heavy Metal prezentuje się nieco jak thriller w kosmicznej dystopijnej przestrzeni, pełnej nagości, przemocy oraz fantastycznych latających stworzeń.

Gandahar (1988)

René Laloux 15 lat po premierze Dzikiej planety wraca z ostatnią pełnometrażową animacją, a jego Gandahar to piękna historia raju utraconego. Opowiada o idyllicznej krainie, której spokój zostaje zakłócony przez przybyłych zza oceanu Ferroidów – metalowych najeźdźców zamieniających swe ofiary w kamień. Wojownik Sylvain zostaje wysłany z misją wykrycia słabego punktu najeźdźców.

Film nie emanuje zbędną przemocą, obscenicznością czy wulgarnością. Jest jak uduchowiona baśń dla dorosłych, powolnie i klimatycznie przenosząca w odległy świat Gandaharu. Największą atrakcją dla dojrzałego widza stanie się jednak wyławianie ponadczasowych prawd. W swojej animacji Laloux podkreśla przede wszystkim poszanowanie dla podstawowych praw natury. Jako przestrogę kreśli m.in. obraz Transformerów, zdeformowanych istot o nadnaturalnych zdolnościach, niegdyś stworzonych przez samych Gandaharian, teraz kryjących się przed nimi w strachu i obawie przed brakiem akceptacji. Surowa, ale i pouczająca przypowieść zwraca na siebie uwagę także mistrzowską animacją. Monumentalny, bogato zilustrowany świat science fiction, przyjazna kolorystyka oraz dbałość o każdy najmniejszy szczegół, zwłaszcza przy kreowaniu bohaterów, winny satysfakcjonować nawet wytrawnych miłośników gatunku, tym bardziej, iż w proces tłumaczenia filmu zaangażowany był Isaac Asimov, autor powieści fantastycznonaukowych.