Edge of Darkness

Ludzie za kamerą

Scenarzysta Troy Kennedy Martin (używający też pseudonimu Tony Marsh) był uznanym twórcą zarówno telewizyjnym, jak i kinowym. Zanim napisał Edge… stworzył inny, klasyczny serial kryminalny – Z Cars, za który otrzymał zresztą nagrodę od Gildii Scenarzystów. Ponadto jest autorem skryptów do takich seriali jak Colditz, The Sweeney czy Reilly, Ace of Spies. Z kina pamiętany jest głównie dzięki trzem filmom – oryginalnemu The Italian Job, Kelly’s Heroes i Red Heat, który napisał wraz z Walterem Hillem. Był przeciwnikiem naturalizmu z telewizyjnych dramatach, czemu dał upust w specjalnym artykule napisanym dla magazynu Encore w 1964 roku pt. Nats Go Home. First Statement of a New Drama for Television. Z pochodzenia Szkot, był żonaty z aktorką Diane Aubrey, która dała mu dwójkę potomstwa. Jego brat, Ian, również zajmuje się pisaniem dla telewizji. Twórca zmarł we wrześniu 2009 roku na raka wątroby.

Dla nowozelandzkiego reżysera Martina Campbella, Edge of Darkness okazało się przepustką do Hollywood. Po kilku telewizyjnych seriach, jak The Professionals, Minder and Shoestring i Reilly: Ace of Spies zasłynął nagle jako twórca dusznych thrillerów. Światową sławę zawdzięcza dwóm znaczącym filmom o przygodach Jamesa Bonda – GoldenEye i Casino Royale. Wyreżyserował też takie hity jak No Escape, The Mask of Zorro, Vertical Limit, Beyond Borders i The Legend of Zorro. Ostatnio nakręcił adaptację komiksu Green Lantern. Reżyser kończy właśnie 72 lata.

Michael Wearing to uznany angielski producent z ponad siedemdziesięcioma tytułami na koncie. Początkowo pracował dla firmy Play for Today, dla której wyprodukował telewizyjny film The Black Stuff, który rozwinął się następnie w serial Boys from the Blackstuff. Odpowiadał też za powstanie takich produkcji jak Bird of Prey, „Human Traffic, Nostromo, serial Pride and Prejudice, Our Friends in the North, When the Sky Falls i kinową adaptację Edge of Darkness. Obecnie jest jednym z najbardziej wpływowych i cenionych producentów na Wyspach. Otrzymał 3 nagrody telewizyjne BAFTA, 3 kolejne nominacje do tej nagrody oraz 3 nominacje do Emmy. W latach 1989-1998 był kierownikiem działu seriali w telewizji BBC.

Odpowiedzialny za zdjęcia Andrew Dunn już w wieku siedmiu lat wiedział, że chce zostać operatorem. Ukończył Politechnikę w Londynie i Harrow College, po czym zatrudnił się jako montażysta w BBC. Wkrótce potwierdził także swoje umiejętności operatorskie, jednak to właśnie Edge of Darkness było dla niego przełomem. Od tamtego czasu pracował z najlepszymi – Stephen Frears, Henry Selick, Griffin Dunne, Andy Tennant i Robert Altman to tylko kilka najważniejszych nazwisk. Z tytułów warto natomiast wymienić L.A. Story, The Bodyguard, The Crucible, The Count of Monte Cristo, Hush, Practical Magic, Gosford Park, The Company oraz Precious. Nagrodzony trzema statuetkami telewizyjnej BAFTA, nagrodą Evening Standard British Film i wyróżnieniem od Związku Operatorów Brytyjskich. Żonaty, ma dwójkę dzieci.

Niewidzialny z reguły montaż też jest bardzo ważnym elementem każdej produkcji. W przypadku Edge of Darkness za finalny kształt całości odpowiadają dwie osoby – Ardan Fisher i Dan Rae. Fisher jest tym mniej znanym montażystą, pracuje głównie dla telewizji, a Edge… to jego największy sukces, przypieczętowany nagrodą BAFTA. Rae ma podobny dorobek i zbliżoną ilość tytułów, ale jest bardziej ceniony i nie stroni od kina – wśród filmów, przy których pracował, uwagę zwracają głównie następujące tytuły: Hush, Paperhouse, Chicago Joe and the Showgirl, Split Second, Candyman oraz Immortal Beloved.

Przy serialu pracowało też dwóch ekspertów-doradców.
Za kwestie nuklearne odpowiedzialny był Walt Patterson – na co dzień czołowy brytyjski ekspert w dziedzinie energii i zagrożeń energetycznych, o których napisał zresztą książkę, zatytułowaną po prostu Nuclear Power. Wydał także tuzin innych książek oraz masę pomniejszych publikacji na ten temat. W 1986 r. był specjalnym doradcą Izby Gmin odnośnie śledztwa i badań odpadów radioaktywnych. Członek londyńskiego Programu Rozwoju Energii i Środowiska, Energy Institute oraz Science and Technology Policy Research na uniwersytecie w Sussex. Kanadyjczyk z urodzenia. Ma 76 lata.

W zagadnieniach policyjnych pomagał twórcom nadinspektor Jack Slipper – policjant z West Yorkshire, gdzie toczy się część akcji serialu oraz były detektyw Scotland Yardu, znany jako “Slipper of the Yard”. Zasłynął śledztwem w sprawie Wielkiego napadu na pociąg w 1963 r. i pościgu za jedynym znanym jego sprawcą, Ronniem Biggsem. Do końca życia, na własną rękę tropił pozostałych uczestników napadu. Zmarł w 2005 roku, miał 81 lat.

Ostrze muzyki

Muzykę do serii skomponowali wspólnie Eric Clapton i Michael Kamen. Była to ich pierwsza współpraca, która przerodziła się potem w wieloletnią przyjaźń i kolaborację. Pierwotnie ilustracją miał zająć się jedynie Clapton, którego poprosił o to sam producent, Michael Wearing. Ale tuż przed rozpoczęciem pracy Clapton został zaproszony na pokaz filmu Brazil, do którego muzykę napisał właśnie Kamen. Po pokazie zaproponował kompozytorowi wspólne napisanie muzyki, która w dużej mierze została zaimprowizowana i oparta o jeden mocny temat, odegrany przez Claptona na poczekaniu.

„Praca z Claptonem była spełnieniem marzeń.” – wspomina kompozytor

„Został poproszony o napisanie muzyki do jakiegoś filmu telewizji BBC. Nie obchodziło mnie co to jest, po prostu chciałem z nim pracować, więc zgodziłem się od razu. Gdy potem wpadł do mnie z pierwszym odcinkiem i obejrzeliśmy go, obaj zalaliśmy się łzami. To był wspaniały serial. (…) W jakiś czas potem montażysta Stuart Baird, pracujący akurat w Los Angeles nad nowym filmem Lethal Weapon, zawitał do Anglii w momencie, gdy serial był w pełni chwały. Usłyszał muzykę i stwierdził, że to naprawdę dobra rzecz. Kupił więc płytę i po powrocie do L.A. wmontował jej fragmenty do Zabójczej broni.” Reszta jest historią.

Sama muzyka rozeszła się błyskawicznie na fali popularności serialu, wzbudzając zainteresowanie na całym świecie – w Australii użyto ją nawet za podkład do reportaży na temat katastrofy w Czarnobylu. Oryginalnie sprzedawana na płytach winylowych i kasetach magnetofonowych, przez krótki okres czasu była też dostępna w postaci CD – jako singiel. Na każdym z tych nośników mieści się 6 wybranych kompozycji z serialu. Rewelacyjny temat główny został też uwzględniony na wielu składankach muzycznych, tak Kamena, jak i Claptona, który zresztą od razu dołączył go do swojego repertuaru. Obaj panowie wspólnie wykonywali go wraz z National Philharmonic Orchestra podczas serii koncertów Claptona 24 Nights w Royal Albert Hall, w latach 1990-91.

Poza tym w serialu pojawia się też kilka piosenek, z których najważniejszą jest The Time of the Preacher Willie Nelsona. To drugi główny motyw tej serii – po raz pierwszy piosenkę tą puszcza z adapteru Craven tuż po śmierci Emmy, potem nawiązuje do niej Jedburgh, a sama melodia w interpretacji Kamen-Clapton powraca jeszcze kilkukrotnie. Jej słowa, wyśpiewywane nawet w jednej ze scen przez aktorów, idealnie oddają klimat i akcję, zwiastując nadchodzące zmiany i przyszłe wydarzenia. Oprócz niej wykorzystano także przebój New Model Army Christian Militia, który słychać w momencie, gdy znalezione zostaje ciało Terry’ego; oraz 16 Shells From A 30.6 Toma Waitsa, odgrywane w tle w jednym z samochodów.

Recenzja ścieżki dźwiękowej serialu

Recenzja ścieżki dźwiękowej wersji kinowej z Melem Gibsonem