DIANE KRUGER. Obywatelka świata

Jest jedną z tych aktorek, które większość widzów kojarzy, ale niewielu może powiedzieć o nich coś więcej. Choć jest Niemką, pierwszą rolę w rodzimym języku zagrała… w tym roku, od razu zdobywając za nią Złotą Palmę podczas festiwalu w Cannes. I mimo że przed kamerą zadebiutowała już piętnaście lat temu, jest to jej pierwsza poważna nagroda aktorska, która powinna dać jej nowy start do kariery. Tylko czy Diane Heidkrüger, szerzej znana pod niezwykle znaczącym popkulturowo nazwiskiem Kruger, rzeczywiście tego (re)startu potrzebuje?

Urodziła się 15 lipca 1976 roku w maleńkim Algermissen w Dolnej Saksonii, jako córka informatyka i pracownicy banku. Dorastała w Niemczech, ale rodzice starali się zapewniać dzieciom (także młodszemu bratu Diane, Stefanowi) możliwości rozwoju, zwłaszcza kompetencji językowych, dlatego panienka Heidkrüger wielokrotnie brała udział w wymianach edukacyjnych, szkoląc się zwłaszcza ze znajomości języka angielskiego. Nic dziwnego, że gdy drzwi do kariery w modelingu stanęły przed nią otworem, nie miała najmniejszych problemów z odnalezieniem się w Mediolanie, Paryżu czy Tokio. W 1992 roku reprezentowała swój kraj na prestiżowej gali Elite Model Look, by w następnych latach współpracować z markami takimi jak Chanel, Giorgio Armani czy Louis Vuitton, pojawiając się też na okładkach słynnych czasopism, z „Vogue” na czele. W tamtym okresie nawiązała też bliską relację z legendarnym projektantem Karlem Lagerfeldem, który do dziś pozostaje jej przyjacielem.

W 1999 roku, kiedy od dłuższego czasu mieszkała już w Paryżu, poznała Guillaume’a Caneta, który pomógł jej w rozpoczęciu kariery aktorskiej. Po pierwszym kontakcie z kamerą na planie krótkometrażówki Point de lendemain (2001) Alexandre’a Barfety’ego i serialu Duelles, gdzie pojawiła się gościnnie, Kruger zadebiutowała w filmie pełnometrażowym u boku Dennisa Hoppera i Christophera Lamberta w telewizyjnym The Piano Player (2002) Jean-Pierre’a Roux. Nie był to debiut marzeń, dlatego jeszcze w tym samym roku Canet, wówczas już mąż Diane, zaangażował ją do roli w swoim pełnometrażowym debiucie reżyserskim Mon idole. Początki nie były spektakularne, choć w 2003 roku, kiedy do kin weszły dwa kolejne filmy z jej udziałem – dramat Ani za, ani przeciw Cédric Klapischa i Najlepsi z najlepszych Louis-Pascala Couvelaire’a, ekranizacja słynnego komiksu Michel Vaillant, Kruger zdobyła w Cannes tzw. Trophée Chopard, nagrodę przyznawaną obiecującym aktorkom i aktorkom (wśród mężczyzn wyróżniono Gaela Garcíę Bernala). Na ironię zakrawa fakt, iż następną laureatką tego trofeum była Marion Cotillard, sukcesorka Diane także w roli… żony Guillaume’a Caneta.

W 2004 roku blondwłosa aktorka była już na ustach całego świata – po występach w Troi Wolfganga Petersena, Skarbie narodów Jona Turteltauba i Apartamencie Paula McGuigana zawróciła w głowie niejednemu widzowi, a na ekranie u jej stóp padali Orlando Bloom, Nicolas Cage i Josh Hartnett. Hollywood stanęło przed nią otworem, a ona… wróciła do Europy. Przynajmniej na chwilę, by wystąpić w Wesołych świąt (2005) Christiana Cariona i Frankie (2005) Fabienne Berthaud, gdzie mogła wykazać się sporą znajomością tematu, gdyż wcieliła się w tytułową rolę modelki, której kariera nieuchronnie zmierza ku końcowi. Środowisko filmowe nie bardzo wiedziało, czy bardziej podziwiać Diane za odważny powrót do Europy, czy z niej kpić, ale Kruger umiejętnie dzieliła czas pomiędzy projekty realizowane poza USA (Brygady tygrysa Jérôme’a Cornuau, Days of Darkness Denysa Arcanda)  a hollywoodzkie produkcje (sequel Skarbu narodów, Kopia mistrza Agnieszki Holland). Jednak mimo że nie mogła narzekać na brak zawodowych wyzwań, w latach 2005–2008 nie osiągnęła znaczących sukcesów. Dopiero w kolejnym roku wróciła do zbiorowej świadomości amatorów kina mainstreamowego za sprawą dwóch ról – w Bękartach wojny Quentina Tarantino (liczne nagrody dla najlepszej ekipy aktorskiej) i Mr. Nobody Jaco Van Dormaela, gdzie wcieliła się w posiadającą niezliczone inkarnacje ukochaną głównego bohatera.

Druga dekada XXI wieku to z kolei powrót do w większości umiarkowanie udanych produkcji, na czele z filmem akcji Tożsamość (2011) Jaume Collet-Serry, gdzie partnerowała Liamowi Neesonowi, czy dobrze przyjętą komedią romantyczną Wyszłam za mąż, zaraz wracam (2012) Pascala Chaumeila, w której usiłowała dotrzymać kroku komikowi Dany’emu Boonowi. Sporym sukcesem okazał się serial The Bridge: Na granicy (2013–2014), będący adaptacją szwedzko-duńskiej produkcji telewizyjnej. W tej kryminalnej historii, rozgrywającej się na pograniczu amerykańsko-meksykańskim, Diane zagrała detektyw Sonyę Cross, która wespół ze swym meksykańskim odpowiednikiem (Demián Bichir) usiłuje schwytać seryjnego zabójcę. Serial zdobył sporą popularność i cieszył się dobrą opinią wśród krytyków, jednak zakończył swój żywot już po dwóch sezonach. Po tej przygodzie Kruger znowu dzieliła życie zawodowe pomiędzy dwa brzegi Atlantyku, występując m.in. w bardzo interesującej, choć niedocenionej belgijsko-francuskiej produkcji Cień (2015) w reżyserii Alice Winocour i biograficznym Bossie (2016) Brada Furmana, gdzie zagrała u boku Bryana Cranstona.

Rola Katji Sekerci, kobiety, która poślubia Kurda, a następnie traci męża i syna w wyniku ataku terrorystycznego, wymagała od Diane ogromnej odwagi i poświęcenia. Niezwykle trudna i jakże aktualna tematyka W ułamku sekundy (2017) Fatiha Akina odcisnęła na aktorce potężne piętno, pozostawiając ją – jak sama to określiła – emocjonalnie nagą. Podczas festiwalu w Cannes podkreślała wagę filmu niemieckiego reżysera, smutno konstatując, iż nie ma sposobu na wypełnienie pustki, którą odczuwają bliscy ofiar ataków terrorystycznych. Ten ważny głos wybrzmiewa tym donośniej, że pochodzi od kogoś, kto od najmłodszych lat był obywatelem świata. Diane Kruger rolą w filmie Akina prawdopodobnie zapewniła sobie powrót na listę życzeń wielu uznanych reżyserów, ale to, w jaki sposób mówi o tym doświadczeniu, potwierdza, że kreacja, jaką stworzyła we W ułamku sekundy, nie będzie dla niej wyłącznie kolejną pozycją w filmografii. Wypada czekać na polską premierę dzieła turecko-niemieckiego reżysera (najprawdopodobniej podczas festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty, ponieważ prawa dystrybucyjne filmu posiada Gutek Film) i liczyć na to, że wszechstronna Diane Kruger, której talent tak niespodziewanie o sobie przypomniał na canneńskim festiwalu, dostanie więcej szans, by potwierdzić swój europejsko-amerykański potencjał.

korekta: Kornelia Farynowska