Aktorka o wielu twarzach. NAJLEPSZE ROLE EMMY THOMPSON

Powrót do Howards End (1992)

Chociaż na początku lat 90. Emma Thompson miała już na koncie kilka udanych filmów zrealizowanych wspólnie z ówczesnym mężem Kennethem Branaghem, a także dwie BAFTY za role serialowe, to właśnie rola w Powrocie do Howards End okazała się dla niej przełomowa. Dzięki niej zdobyła międzynarodową rozpoznawalność, a także Oscara za najlepszą kobiecą rolę pierwszoplanową. Powrót do Howards End to kolejny film ze stajni Merchant Ivory Productions, specjalizujących się w tzw. nurcie heritage films, czyli „kina dziedzictwa”. Tym terminem określa się brytyjskie filmy i seriale z lat 80. i 90. będące dramatami kostiumowymi, a często także ekranizacjami klasycznych powieści. W filmach tych nacisk kładziono na realizm w odtwarzaniu realiów brytyjskiej socjety – od epoki wiktoriańskiej aż do czasów II wojny światowej – a także na dbałość o kostiumy czy scenografie. Tematami filmów najczęściej były osobiste perypetie bohatera, uczuciowe rozterki czy życiowe wątpliwości. Nazwa firmy pochodzi od nazwiska reżysera tych filmów, Jamesa Ivory’ego, oraz ich producenta – Ismaila Merchanta, którzy ściśle współpracowali ze scenarzystką Ruth Prawer Jhabvalą. W Powrocie do Howards End Emma Thompson wcieliła się w rolę Margaret Schlegel, młodej intelektualistki i idealistki z burżuazyjnej rodziny, która wikła się w skomplikowaną relację z konserwatywną, zamożną rodziną Wilcoxów. Rola w Powrocie do Howards End dała Emmie Thompson szansę na odcięcie się od Kennetha Brannagha i stworzenie własnej, niezależnej od twórczości męża aktorskiej kreacji.

Okruchy dnia (1993)

Najważniejszy film w karierze Thompson to także film kostiumowy, a zarazem jeden z najistotniejszych filmów w nurcie kina dziedzictwa, również wyreżyserowany przez Jamesa Ivory’ego i wyprodukowany przez Ismaila Merchanta. Oparte na powieści japońskiego pisarza Kazuo Ishigury, zaadaptowanej przez Ruth Prawer Jhabvalę, Okruchy dnia to wzruszająca historia o wielkiej miłości i tłumionych przez lata uczuciach. Emma Thompson gra Sarę „Sally” Kenton, pokojówkę, która podczas pracy w latach przedwojennych w posiadłości Darlington Hall zakochuje się we współpracowniku, lokaju Jamesie Stevensie (Anthony Hopkins). Całkowicie poświęcony swojej pracy i oddany swojemu pracodawcy mężczyzna tłumi w sobie rodzącą się miłość do Sally i dystansuje się do niej, aby po czasie pożałować swoich wyborów. Okruchy dnia to rewelacyjny obraz ludzi samotnych, niedających dojść do głosu swoim prawdziwym emocjom, a ponadto ciekawe studium brytyjskiej służby i jej relacji z zamożnym pracodawcą, którą tak dobrze znamy ze znacznie weselszej wersji tematu, chociażby z popularnego serialu Downton Abbey.

W imię ojca (1993)

Wczesna kariera Emmy Thompson to jednak nie tylko melodramaty kostiumowe. W filmie Jima Sheridana, opartym na prawdziwej historii, wcieliła się w zupełnie inną niż dotychczas rolę. Zagrała waleczną prawniczkę Gareth Peirce, która broni młodego mężczyzny Gerry’ego Conlon’a (Daniel Day-Lewis), który razem z trzema innymi mężczyznami został niesłusznie oskarżony o odpowiedzialność za bombardowania IRA w Anglii w 1974 roku, w efekcie których zginęło aż pięć osób. Chociaż wielu zarzucało filmowi niezgodność z faktami i koloryzowanie historii w hollywoodzkim stylu, film zdobył kilka nominacji do Oscara, w tym kolejną dla Thompson – tym razem dla najlepszej aktorki drugoplanowej.

Rozważna i romantyczna (1995)

Spośród wielu adaptacji powieści Jane Austen ta niewątpliwie pozostaje jedną z najlepszych. Emma Thompson nie tylko zagrała w filmie główną rolę, za co otrzymała nominację do Oscara, ale także napisała do niego scenariusz, za co zdobyła… statuetkę Oscara. Jako specjalistka od brytyjskiego kina kostiumowego Thompson była stworzona do roli Elinor Dashwood, jednej z trzech córek państwa Dashwood o różnych charakterach i aspiracjach. Thompson doskonale wypadła w roli tłumiącej uczucia, inteligentnej i ambitnej dwudziestolatki, która zakochuje się w Edwardzie Ferrasie (Hugh Grant). W Powrocie do Howards End i Okruchach dnia Emma Thompson nabrała wprawy w grywaniu wrażliwych, pięknych i ambitnych, lecz ignorowanych przez swój obiekt westchnień bohaterek, nadając jednak każdej z tych ról oryginalny charakter.

To właśnie miłość (2003)

W tym klasycznym świątecznym filmie, którego seans (wspólnie z seansem Kevina samego w domu) to już nieodłączny element polskich świąt Bożego Narodzenia, Emma Thompson nie gra głównej roli, a mimo to jej występ kradnie show i zapada w pamięć na długo. W filmie rozwija się kilka różnych wątków fabularnych poświęconych różnym bohaterom. Emma Thompson gra Karen, spokojną, ciepłą matkę dwójki dzieci, siostrę premiera Davida (Hugh Grant) i żonę Harry’ego (Alan Rickman). Pewnego dnia Karen przypadkiem znajduje w kurtce męża eleganckie pudełeczko ze złotym naszyjnikiem. Przekonana, że właśnie odkryła świąteczny prezent przeznaczony dla niej, z nieskrywaną radością chowa pudełko z powrotem. Gdy podczas oficjalnego odpakowywania prezentów wspólnie z rodziną Karen dostaje od Harry’ego płytę CD Joni Mitchell, jej ulubionej wokalistki, dociera do niej, że naszyjnik był przeznaczony dla innej kobiety. Próbując zamaskować smutek i rozczarowanie, Karen gorączko zagania dzieci do szykowania się do wyjścia z domu, dziękuje mężowi i informuje go, że za chwilę wraca. Zamyka się w sypialni i płacze, aby po paru minutach otrzeć łzy i radośnie szczebiocząc, wrócić do rodziny. Sama Emma Thompson mówi, że ten popis aktorski inspirowany był prawdziwym życiem i jej małżeństwem z Kennethem Branaghem zakończonym zdradą z jego strony: „Doskonale wiem, co to znaczy znaleźć naszyjnik, który nie jest przeznaczony dla ciebie” – mówiła aktorka.

Powodzenia, Leo Grande (2022)

Już od piątku najnowszy film z rewelacyjną rolą Emmy Thompson będzie można zobaczyć w kinach w całej Polsce. Aktorka wcieliła się w postać Nancy Stokes, emerytowanej nauczycielki, wdowy, matki dwójki dorosłych już dzieci, która nigdy w życiu nie zaznała seksualnej satysfakcji i nigdy nie miała orgazmu. Chcąc zrealizować swoje pragnienia i zrozumieć, co ją w życiu ominęło, Nancy płaci Leo, mężczyźnie do towarzystwa, aby nauczył ją seksu. Hotelowe spotkania są dla Nancy nie tylko lekcją uprawiania miłości, ale także okazją na rewizję przekonań, zrozumienie swoich życiowych błędów i wyzbycie się kompleksów. Postać Nancy jest wielowymiarowa, co z brawurą odgrywa na ekranie Emma Thompson. Jej bohaterka jest niepewna siebie, wstydliwa, nerwowa, a zarazem wścibska, protekcjonalna i surowa, jak prawdziwa nauczycielka, którą niegdyś była. Te niuanse swojej postaci Thompson wygrywa koncertowo, kreując jedną z najciekawszych ról w swojej karierze.

Michalina Peruga

Filmoznawczyni, historyczka sztuki i miłośniczka współczesnego kina grozy i klasycznego kina hollywoodzkiego, w szczególności filmu noir i twórczości Alfreda Hitchcocka. W kinie uwielbia mieszanie gatunków, przełamywanie schematów oraz uważne przyglądanie się bohaterom.

zobacz inne artykuły autora >>>