10 MUZ X MUZY. Damy dużego ekranu z dawnych lat

Donna Reed

Donna Reed należała do oscarowych szczęściarzy – jej jedyna nominacja zamieniła się w statuetkę. Pierwszą znaczącą rolę zagrała w filmie kryminalnym o ślepym detektywie, Oczy w nocy (1942), którego reżyserem był Fred Zinnemann. Dziesięć lat później ponownie znalazła się w obsadzie filmu tegoż twórcy. Mowa o jednym z najdoskonalszych dzieł klasycznego Hollywoodu, czyli Stąd do wieczności (1953). Przypadło mu aż osiem Nagród Akademii, w tym dla Donny Reed za rolę prostytutki Lorene, ślicznie prezentującej się w eleganckiej czarnej sukni projektu Jean Louis. Jej druga ważna rola pochodzi ze wzruszającej baśni Franka Capry To wspaniałe życie (1946) z pamiętną sceną, w której tańcząc charlestona z Jamesem Stewartem, wpada do basenu. Film okazał się hitem oraz stałą pozycją świątecznej ramówki w amerykańskiej telewizji, chociaż naiwność i sentymentalizm są w nim nieznośne. Wiele innych obrazów z jej udziałem popadło w zapomnienie, na przykład western Dalekie horyzonty (1955), w którym wcieliła się w postać Sacajawei, słynnej indiańskiej przewodniczki z czasów zdobywania Dzikiego Zachodu. Mało kto pamięta również thriller pt. Okup (1956), gdzie zagrała matkę porwanego syna (czterdzieści lat później powstał remake z Melem Gibsonem i Rene Russo). Sukces odniosła w telewizji jako protagonistka familijnej produkcji The Donna Reed Show (1958–1966). [Mariusz Czernic]

Ann Sheridan

Clara Lou „Ann” Sheridan była jedną z najpopularniejszych pin-up girls. Rozpoczęła karierę w studiu Paramount, gdzie wrzucono ją do mało interesujących filmów klasy B. Dopiero kontrakt z Warner Bros. oferował jej więcej, choć i tak w większości były to role towarzyszące u boku gwiazd. Przełomem był rok 1937, kiedy na ekranach kin pojawiło się aż siedem filmów z jej udziałem (w każdym grała niebagatelną, ale nie wiodącą postać). Z tej siódemki wyróżnię trzy: Czarny legion, Wielki O’Malley i Zbieg z San Quentin, w których wystąpił również Humphrey Bogart. Nie przetrwały one jednak próby czasu, w przeciwieństwie do dwóch innych z Bogartem i Sheridan: Aniołowie o brudnych twarzach (1938) i Nocna wyprawa (1940). Jak przystało na dziewczynę z Teksasu, dobrze prezentowała się w westernach – do najlepszych należą Dodge City (1939) i Silver River (1948), choć w tym pierwszym jej rola jest nieduża i ogranicza się do śpiewania piosenek. Sukcesem był występ u boku Cary’ego Granta w komedii o cross-dressingu Byłem wojenną narzeczoną (1949) w reżyserii Howarda Hawksa. We wspomnianych filmach Ann Sheridan pozostawała często w cieniu mężczyzn, ale ma w swoim dorobku wiele świetnych ról pierwszoplanowych, które zostały zapomniane i czekają na odkrycie przez miłośników starego kina (np. The Unfaithful i Nora Prentiss – oba z 1947). Ambicji aktorki nie udało się w pełni zaspokoić, bowiem żadna z jej ról nie była godna nominacji do Oscara. [Mariusz Czernic]