WICKED. Jeden z najlepszych filmów roku [RECENZJA]
Z uniwersum stworzonym przez L. Franka Bauma ponad wiek temu nigdy nie było mi specjalnie po drodze. Kultową ekranizację z 1939 potrafię docenić za wkład w historię światowej kinematografii, ale sama, oglądana już w XXI wieku, totalnie po mnie spłynęła. Słusznie już chyba zapomniany prequel (?) autorstwa Sama Raimiego z 2013 roku odrzucił mnie już bez poczucia winy. Cieszę się zatem, że w końcu ten kultowy świat przedstawiony został w dziele, którym mogę się zachwycić. Bo Wicked Jona M. Chu to jeden z najlepszych filmów tego roku.
Nie jest to jednak bezpośrednia ekranizacja prozy Bauma, a nawet oryginalna historia osadzona w świecie Czarnoksiężnika z krainy Oz, ale wielkoekranowa adaptacja kultowego już broadwayowskiego musicalu o tym samym tytule, która święci tam triumfy już od ponad dwóch dekad, opowiadając o narodzinach przyjaźni i późniejszym konflikcie dwóch wiedźm znanych z oryginału: Glindy i Elfaby.
Z desek Broadwayu na wielki ekran
Tegoroczna wersja filmowa ekranizuje pierwszy akt sztuki (druga i tym samym ostatnia część premierę będzie miała za niemal równy rok) i skupia się właśnie na narodzinach trudnej przyjaźni między popularną i uwielbianą przez wszystkich Glindą (Ariana Grande) a odrzuconą przez swój wygląd niezwykle magicznie utalentowaną Elfabą (Cynthia Erivo). Wicked kilkukrotnie mniej lub bardziej subtelnie nawiązuje do Czarnoksiężnika z Oz z 1939 roku, ale nigdy nie wprawi w zakłopotanie widza, który tamtego filmu nie widział lub nie pamięta.
Całość zamiast na nostalgicznym powrocie do kultowego uniwersum skupia się bowiem na własnej historii i jej wyjątkowych bohaterkach. Mimo imponujących 160 minut, które poświęcić musimy na poznanie pierwszego aktu tej opowieści, nigdy nie tracimy uwagi, bo losy Elfaby i Glindy od pierwszej sekundy wciągają, zaskakują i angażują. W opartym na sprawdzonym schemacie dwóch przyciągających przeciwieństw jest przypowieścią o odrzuceniu, które tworzy zło, i krzywdzących uprzedzeniach budowanych przez uprzywilejowanych i będących przy władzy. A wszystko w ramach wciąż modnej w Hollywood narracji o zemście odtrąconego.
Z wielkiego ekranu wprost do naszych serc
Oczywiście historia ta opowiedziana jest w ramach imponującego blockbustera, który zachwyca wizją krainy Oz, gdzie szczególne wrażenie robią scenografia, kostiumy, inscenizacje musicalowych scen, taneczne choreografie oraz – oczywiście! – muzyka. Utwory napisane na potrzeby broadwayowskich desek po ponad 20 latach wciąż zachwycają i zostają w głowie na długo (długo!) po seansie.
Z pewnością dzięki odważnej decyzji decydentów, aby w dwóch głównych rolach obsadzić prawdziwe piosenkarki, Arianę Grande i Cynthię Erivo. Obie zapewniły nie tylko wyjątkowe wykonanie broadwayowskich hitów, ale też potwierdziły swoje aktorskie zdolności, będąc prawdziwym sercem produkcji i nie pozwalając na skradzenie im uwagi widza nawet takim wyrazistym postaciom jak Michelle Yeoh czy Jeff Goldblum. Erivo i Grande jako Elfaba i Glinda bawią i wzruszają, a ich nieunikniony, tragiczny konflikt (którego finał poznajemy już w pierwszych minutach filmu) wydaje się tym bardziej poruszający, że oparty na tak doskonale sportretowanych bohaterkach.
O prawdziwej magii Wicked stanowi ostatecznie w mojej recepcji wielka klasa filmowego rzemiosła, która uczyniła film niezwykle równym, pozbawionym fałszywych nut i zawsze konsekwentnie wiernym wizji, bohaterkom i historii. Co coraz rzadziej w dzisiejszych pełnych kompromisów i rozbieżnych celów blockbusterach widzimy. W tym chyba finalnie tkwi ogromny komercyjny i artystyczny sukces filmu Chu.
Oby udało się zachować to w części drugiej.
Filip Pęziński