Mam kilka pytań

Powiedzcie sami, czy nigdy nie zastanawialiście się co też działo się w tunelu z helikopterem pilotowanym przez Jeana Reno w „Mission: Impossible”, w momencie, gdy mijały się dwa pociągi TGV i nie zostawało tam miejsca nawet na szpilkę? Ot, pokazano jak Jeana Reno turbulencje rzucają po kabinie i tyle. A co z helikopterem? A pstro. Lecimy dalej.
„Poszukiwacze zaginionej arki” – Indiana Jones łapie się pokładu okrętu podwodnego i tak dopływa na miejsce. Milczeniem pomija się fakt, że okręt podwodny podczas trasy zanurza się całkowicie pod wodę. Spielberg pokazał więc kłopotliwą podróż Jonesa jako czerwoną kreskę wytyczającą szlak na mapie. Cóż, albo Jones nabrał przed zanurzeniem dużo powietrza do płuc, albo Spielberg zrobił z widzów idiotów.
Kolejna zagwozdka to „Robocop”, w którym przez myśl nie przeszło żadnemu bandycie, żeby strzelać w twarz, skoro reszta Supergliny jest okuta stalowym pancerzem.
„Superman” – nie wiem jak wyjaśnia to komiks, ale w filmie Clark Kent zarówno jako Clark Kent jak i Superman ma twarz Clarka Kenta, więc Lois Lane, kochająca się w obydwu panach, musi, po prostu musi być ślepa, żeby nie widzieć, że jeden i drugi to jeden i ten sam. Słyszałem kiedyś coś o tym, że niby Superman wprowadza swoją twarz w jakieś wibracje, że nie można jej rozpoznać, ale film o czymś takim nie wspomina, zresztą byłoby to kompletnie głupie, jakby Superman miał rozmazaną plamę w miejscu twarzy.
I jeszcze „King Kong”, w którego kolejnych wersjach notorycznie i z uporem maniaka pomija się wyjaśnienie, w jaki sposób zdziesiątkowana załoga zdołała załadować kilkutonową małpę na statek. Za każdym razem gdy Kong zostaje schwytany jest cięcie i widzimy go już w Nowym Jorku. Teleportacja czy ki czort?

Rekordy we wkurzaniu mnie bije „Terminator”. Normalnie nie mogę przyjąć do wiadomości, że ojcem Johna Connora jest (jakkolwiek jest to fascynujący pomysł) żołnierz wysłany w przeszłość w celu ochrony matki tegoż Johna. Przecież zanim wydarzyła się przyszłość, teraźniejszość szła swoim tokiem, czyli Sarah Connor musiała poznać kogoś ze swoich czasów, kto został ojcem jej dziecka – dopiero później wydarzy się przyszłość, w której John wyśle dobrze wyszkolonego żołnierza w przeszłość, żeby pilnował jego matki. Ok’, pojawienie się Kyle’a zaburzyło rzeczywistość Sarah Connor, i zamiast poznawać akurat przyszłego ojca Johna została ona wessana w wir wydarzeń i walkę o życie, poznając jednocześnie żołnierza z przyszłości (i to on, a nie mężczyzna z lat 80. ją zapłodni). Ale to nie jest takie proste, że zarówno facet z rzeczywistości i czasów Sarah, jak i komandos z przyszłości spłodzą takie samo dziecko, tej samej płci, i co najważniejsze, z takimi samymi cechami charakteru, by mogło zostać w przyszłości przywódcą ruchu oporu. No cóż, sama Sarah Connor w pewnej chwili mówi, że można zwariować jak się w to za bardzo wnika…

Na koniec jeden z ulubionych filmów mojego dzieciństwa – „Uciekinier”. Za każdym seansem (a widziałem „Uciekiniera” z 8 razy) nie dawał mi spokoju motyw wrobienia Arnolda w strzelanie do tłumu z pokładu śmigłowca – co stanowiło punkt wyjściowy dla całej fabuły. Materiał obciążający Arnolda, czyli nagranie z wnętrza śmigłowca, został pokazany publiczności w formie zmontowanych ujęć, co sugerowało, że na pokładzie śmigłowca nie znajdowała się przemysłowa, statyczna kamera rejestrująca przebieg lotu, tylko cała ekipa filmowa, kręcąca zdarzenia z różnych kątów widzenia, różnych ujęć i z co najmniej kilku kamer – z którego to materiału można było później zmontować obciążający Arnolda film. Nigdy tego nie kupiłem 😉