ZAPOMNIANE NIEZAPOMNIANE. Aktorki lat 80. i 90.

Jennifer Beals

Zbyt okrutnym byłoby może określenie “aktorka jednej roli”, ale to fakt – Jennifer Beals, jeśli jest kojarzona, to wyłącznie z kultowym filmem Flashdance (1983). Beals jest kolejnym przykładem na to, jak jeden niewłaściwy wybór w nieodpowiednim momencie może zaważyć na życiu zawodowym. Po oszałamiającym sukcesie roli Alex Owens, kiedy wszystkie dziewczyny chciały wyglądać podobnie, a co się działo w głowach chłopców, można się łatwo domyślić, kariera drobniutkiej aktorki o przepięknym uśmiechu stanęła w miejscu. Po klęsce filmu Oblubienica Frankensteina (1985) Jennifer Beals spadła do podligi aktorek serialowych, i choć miło ją było oglądać w epizodycznej roli w Księdze ocalenia (2010), raczej już z niej nie wyjdzie.

Nastassja Kinski

Odkrycie Romana Polańskiego (choć czy można mówić o odkryciu w przypadku córki słynnego Klausa Kinski?), Nastassja dała się poznać jako obiecująca aktorka rolą w filmie Tess (1979). W tej zresztą kategorii i za ten film otrzymała w 1981 roku nagrodę Złotego Globu. Po takich początkach oczekiwania wobec Kinski były ogromne i Nastassja przez dłuższy czas robiła wiele, aby im sprostać. Ma na koncie takie filmy jak Ten od serca (1982), Paryż, Teksas (1984), Kochankowie Marii (1984) czy Tak daleko, tak blisko (1993). Pomiędzy nimi jednak przydarzyło się aktorce sporo średnich produkcji, co sprawiło, że przylgnęła do niej łatka ładnej, ale niezbyt utalentowanej córki sławnego ojca. Wygląda na to, że po latach czekania na ciekawe propozycje Nastassja Kinski pożegnała się ostatecznie z kamerą w roku 2013, krótkim epizodem w filmie Sugar.

Debra Winger

Debra Winger wdarła się na hollywoodzkie salony przebojem. W ciągu zaledwie dwóch lat wypuściła na ekrany trzy świetne filmy; Oficer i dżentelmen (1982), gdzie jej partnerem był Richard Gere, Ulica Nadbrzeżna (1982) w towarzystwie Nicka Nolte i Czułe słówka (1983) z Jackiem Nicholsonem i Shirley McLaine. Krytyka zamarła w zachwycie, posypały się nominacje do najważniejszych nagród – i na nominacjach się, niestety, skończyło… – a Debra poszła za ciosem, w 1986 roku grając młodą prawniczkę w Orłach Temidy u boku samego Roberta Redforda. W następnych latach, coraz bardziej tym zmęczona, występowała w jednej, dwóch produkcjach rocznie. W 1993 roku zaliczyła jeszcze jeden duży sukces – Cienistą dolinę w duecie z Anthonym Hopkinsem. I wtedy powiedziała dość. Na dłuższy okres rzuciła aktorstwo, powracając potem w niewielkich rolach w niewielkich filmach. Swoją decyzję tłumaczy przeświadczeniem, że nie ma dla niej właściwej roli – o jakiejkolwiek by nie pomyślała, wydaje jej się, że aktorka, której ją ostatecznie powierzono, wykonała świetną robotę. Biorąc pod uwagę talent Winger, pozostaje mieć nadzieję, że jej wielka rola nadal na nią czeka.

Rosanna Arquette

Drobna blondynka obsadzana zwykle w rolach zwariowanych trzpiotek w latach 80. i 90. święciła prawdziwe tryumfy. Poczynając od Rozpaczliwie poszukując Susan (1985), poprzez Po godzinach (1985), Wielki błękit (1988), Uciec, ale dokąd (1993) aż po Pulp Fiction (1994) Arquette próbowała udowodnić, że dysponuje czymś więcej niż ciekawą twarzą. Najbardziej odważnym tego wyrazem była rola w kontrowersyjnym obrazie Davida Cronenberga Crash: Niebezpieczne pożądanie (1996). Kiedy nie przyniosło to oczekiwanych efektów, Arquette skupiła się na mniej głośnych produkcjach, a także na reżyserii i produkcji.

Kim Basinger

Podobnie jak Brooke Shields – choć nie tak wcześnie – Basinger rozpoczęła swoją karierę zawodową jako modelka, odnosząc na tym polu spore sukcesy. I podobnie jak Brooke, spróbowała swoich sił w filmie z najgorszym możliwym skutkiem – rola w 9 1/2 tygodnia (1986) u boku Mickeya Rourke’a przyniosła jej Złotą Malinę dla najgorszej aktorki. Hollywood jednak szybko wybacza ładnym buziom, dlatego też Basinger otrzymała kolejną szansę i stworzyła świetną kreację jako Vicky Vale w Batmanie (1989) Tima Burtona. Wcześniej wystąpiła z Jeffem Bridgesem w filmie Nadine (1987) i z Richardem Gere’em w Bez litości (1986). U boku swojego ówczesnego męża, Aleca Baldwina, wystąpiła dwukrotnie – w komedii Zawód pan młody (1991) i Ucieczce gangstera (1994). Kłopoty zaczęły się, kiedy Kim podjęła decyzję o wycofaniu się z produkcji Uwięziona Helena (1993). Przegrany proces doprowadził aktorkę do bankructwa i na dłuższy czas pozbawił pracy. Basinger powróciła do filmu rolą Lynn Bracken w Tajemnicach Los Angeles (1997), za którą otrzymała Oscara. Na szczęście dla stęsknionych fanów, i nietypowo dla tego zestawienia, po kilkuletnich kłopotach Kim konsekwentnie buduje swoją karierę, nie oglądając się na to, co było.