SEQUELE – Różowa Pantera

Kompletnie niezdarny inspektor Clouseau, pełen zapału, chęci i pewny swych niesamowitych zdolności, próbuje złapać w Alpach Szwajcarskich nieuchwytnego przestępcę znanego pod pseudonimem Różowa Pantera.

Pierwszy film z cyklu to koncertowy popis talentu komicznego Petera Sellersa, który nie był pierwszoplanową postacią, ale tak się spodobał widzom, że wystąpił w kolejnych odcinkach. Różowa Pantera to znakomita farsa, z niezwykle komicznymi sytuacjami w które wplątuje się Clouseau. Na uwagę zasługuje nominowana do Oscara muzyka Henry’ego Manciniego oraz kapitalna czołówka animowana dająca początek animowanej serii o sympatycznym zwierzaku.

Inspektor Clouseau powraca.

Tym razem przekonany jest o niewinności pewnej nieco tajemniczej kobiety. Próbuje wszystkim udowodnić, że nie jest ona morderczynią i… Film uważany jest za najlepszy z serii, choć mało popularny w Polsce (zapewne za sprawą tytułu bez Różowej Pantery). Nakręcony bardzo szybko (bo w tym samym roku co pierwowzór). Sellers od tego filmu jest centralną postacią i znakomicie się z zadania wywiązuje. Partnerują mu z równie dobrym skutkiem po raz pierwszy występujący Burt Kwouk (w roli służącego Cato) oraz Herbert Lom (w roli lekko znerwicowanego nadinspektora Dreyfusa). Na uwagę zasługuje kapitalna scena na plaży nudystów.

Z Galerii Narodowej egzotycznego państewka Lugaszu w tajemniczych okolicznościach zostaje skradziony diament.

Do akcji wkracza niezawodny inspektor Jacques Clouseau, którego sława dotarła nawet do sułtana-władcy państewka. Podejrzenia francuskiego policjanta padają na niejakiego Charlesa Littona, króla złodziei, któremu nikt nic nie udowodnił. Akcja prowadzi do zaskakującego finału. Trzecia odsłona przygód Clouseau nie zawodzi. Wciąż jest śmiesznie, wybornie aktorsko i beztrosko. Tym razem za animowaną czołówkę zabrał sie jeden z animatorów studia Walta Disney’a. Peter Sellers przechodzi samego siebie w swej koronkowej roli.

Inspektor Dreyfus załamuje się nerwowo, doprowadzony do rozpaczy przez swego podwładnego Clouseau.

Wykrada potężną broń w postaci lasera, zaszywa się w tajemniczym zamku i postanawia zniszczyć wielkie mocarstwa. Obawiając się tego, że plany pokrzyżuje mu Clouseau wynajmuje grupę zawodowych morderców, wśród których jest kobieta, która wkrótce zakochuje się w niezdarnym detektywie. Jedna z lepszych części. Kompletnie zwariowany scenariusz, masa świetnych gagów, pierwszorzędna muzyka i znakomity Herbert Lom, który znakomicie zagrał w końcu sporą rolę. Film ten cieszył się największą popularnością w Polsce z całego cyklu, znany również pod tytułem Różowa Pantera Kontratakuje.

Francuscy gangsterzy nawiązują kontakt z sycylijską mafią w celu handlu narkotykami.

Aby udowodnić swą sprawność, postanwiają zabić nadinspektora Clouseau. Ten cało wychodzi z opresji i próbuje wykryć sprawców swej śmierci. Cudem (słysząc informację o śmierci Clouseau) zdrowieje Dreyfus. Mimo tego, że to piąta część cyklu, wciąż ogląda się bez znużenia. Nowe pomysły i genialne kreacje (w przebraniach) Sellersa powodują, że z chęcią wraca się do każdej części przygód niezdarnego (po awansie nadinspektora) Clouseau. W pamięć zapada świetna parodia Ojca Chrzestnego. Niestety to ostatni występ Petera Sellersa.

W niewyjaśnionych okolicznościach znika z powierzchni ziemi, w pogoni za skradzionym diamentem, niezrównany Clouseau.

Wszyscy przeczuwają najgorsze. Tymczasem młoda telewizyjna dziennikarka postanawia przedstawić wierne oblicze inspektora, przeprowadzając serię wywiadów z członkami jego rodziny i znajomymi. Film nakręcony w 2 lata po śmierci Petera Sellersa jest hołdem złożonym temu znakomitemu komikowi, oraz podsumowaniem całej serii. Blake Edwards wykorzystał archiwalne zdjęcia oraz dokręcił kilka nowych sekwencji robiąc z tego sympatyczną laurkę. Z filmu przebija nutka nostalgii mimo, że nieodparcie śmieszy. Do obsady powrócili bohaterowie pierwszej częśći (David Niven, Robert Wagner). Miał to być koniec serii. ..

Wciąż niewyjaśniona zagadka zaginięcia inspektora Jacquesa Clouseau powoduje, że do jej rozwikłania zaangażowany zostaje nowojorski detektyw, który cechuje się stosowaniem podobnych metod pracy jak zaginiony.

Wybrany przez nowoczesny komputer rusza z odsieczą… Edwards próbuje jednak ratować serię. Wprowadzenie nowej postaci, nowojorskiego detektywa to było jedyne z możliwych rozwiązanie. Film jako taki, jest całkiem niezły. Sporo niezłych dowcipów, zabawnych sytuacji i ciekawych nawiązań do serii o Różowej Panterze powoduje, że ogląda się go z przyjemnością. Jednak Ted Wass to nie Peter Sellers, a Różowa Pantera bez Petera Sellersa to nie to samo.

Zupełnie przypadkowym zbiegiem okoliczności w małej włoskiej wiosce zostaje odnaleziony syn inspektora Clouseau, chluby francuskiej policji.

Jest podobnie nierozgarnięty, ciapowaty i sprawia wrażenie ostatniej ofiary losu. Inspektor Dreyfus (były szef Clouseau) jest zrozpaczony. Zrobiony na 30-lecie cyklu o Różowej Panterze film jest całkiem sympatyczną komedyjką, do pięt jednak nie dorównujący klasycznym pozycjom z Peterem Sellersem. W roli syna Clouseau jeszcze mało znany Roberto Benigni, który średnio sobie z rolą poradził. Dobrze, że chociaż w drugoplanowych rolach pojawili się starzy znajomi jak Cato czy Dreyfus. W czołówce jak zwykle pobrzmiewa znany wszystkim motyw przewodni tym razem wykonany przez samego Bobby McFerrina.

Podczas meczu piłki nożnej między Chinami a Francją, ginie na oczach milionów trener narodowej drużyny francuskiej. Z jego palca w tajemniczych okolicznościach ginie diament zwany Różową Panterą. Śledztwem zajmuje się mianowany przez komisarza Dreyfusa inspektor Jacques Clouseau. Pierwszą podejrzaną staje się przepiekna piosenkarka Xania, kochanka trenera. Tymczasem licząc na potknięcie inspektora, Dreyfuss zbiera najlepszych detektywów i.

.. Reanimacja cyklu dość nietypowa. Siłą napędową projektu był Steve Martin, któremu w tym filmie wszystko wychodzi z trudem. Rozśmieszanie czy podrabianie niepodrabialnego fenomenu Petera Sellersa. Niestety, po raz kolejny ten aktor, rzekomo komik, do mnie nie przemówił. Jest bladym cieniem oryginalnego odtwórcy inspektora Clouseau. Co ciekawe sam film jest uwspółcześnionym prequelem serii, tzn. opowiada o początkach kariery Clouseau, ale jego akcja dzieje się współcześnie. Jako komedia nie sprawdza się. Jest po prostu mało śmieszna, wyraźnie kieruje się ku humorowi amerykańskiemu. Nie widać tego szaleństwa i niepoczytalności głównych bohaterów. Na dodatek zabrakło Cato, którego z marnym skutkiem próbuje zastąpić Jean Reno w roli Pontona.

W miastach Europy giną bezcenne eksponaty dziedzictwa kulturowego. Na miejscu pozostaje tylko wizytówka złodzieja Tornado. W celu złapania przestępcy zostaje powołana specgrupa składająca się z najwybitniejszych detektywów Włoch, Stanów Zjednoczonych, Japonii, Indii i… Francji. Z tego kraju oddelegowany zostaje inspektor Jacques Clouseau. W momencie przekraczania granicy dowieduje się o skradzeniu najcenniejszego skarbu Frnacji, driamentu Różowa Panera.

Natychmiast śledztwo przenosi się do ojczyzny Clouseau, który zakochuje się w swojej sekretarce. Druga próba zmierzenia się z legendą Petera Sellersa to kompletne fiasko. Żarty pozbawione finezji i szaleństwa, Martin w roli Clouseau bezradny i żenujący, scenariusz pozbawiony sznytu, wyprany z ciekawych bohaterów, a naprawdę solidnej obsady zwyczajnie szkoda do produkcji, która przypomina film skierowany prosto na rynek dvd. Mam nadzieję, że klapa finansowa skłoni producentów do zaniechania kręcenia kolejnych części. Jedyna zabawna scena (z ponownie grającym „ogony” Johnem Cleese’em) została zaprezentowana w zwiastunie, zatem darujcie sobie oglądanie całości. Wystarczy, że ja to zrobiłem.

CIEKAWOSTKI:

• W 1968 roku Bud Yorkin nakręcił film Inspector Clouseau korzystając z postaci wymyślonej przez Blake’a Edwardsa. W tytułową rolę wcielił się skądinąd dobry aktor Alan Arkin. Film nie jest oficjalną częścią cyklu.
• Animowana czołówka z wszystkich odcinków cyklu zrobiła taką furorę, że powstało kilka rysowanych seriali o sympatycznej panterze i prześladującym ją inspektorze.
• Do historii przeszły „pojedynki sprawdzające” pomiędzy Clouseau a Cato, które można oglądać niemal w każdym odcinku cyklu.
• Najczęściej pojawiającym się aktorem w cyklu jest Herbert Lom, odtwarzający postać szefa Charlesa Dreyfusa. Zagrał go siedmiokrotnie (części 2-8). Później schedę po nim przejął Kevin Kline (9) i John Cleese (10).
• Claudia Cardinalle pojawiła się w cyklu dwukrotnie. W pierwszej części zagrała księżniczkę, a w Synu Różowej Pantery Marię Gambrelli. Tę drugą postać pierwotnie zagrała w 1964 roku Elke Sommer w drugiej części A Shot In The Dark.
• Postać Cato (zagrał go Burt Kwouk) pojawiła się w serii 6 razy (części 2, 3, 5-8).
• Muzyczny motyw przewodni napisany przez Henry’ego Manciniego jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów filmowych. W Son Of The Pink Panther „wygrał go ustami” Bobby McFerrin.
• Postać Charlesa Littona grali David Niven, Christopher Plummer oraz Rich Little.

CZY BĘDZIE KOLEJNA CZĘŚĆ?

Liczę na to, że jednak hollywoodzcy producenci się opamiętają i zostawią w spokoju postać Cloeseau. Peter Sellers zasługuje na to, i niech lepiej żaden Steve Martin nie próbuje się z nim mierzyć. Jest bez szans.

Tekst z achiwum film.org.pl