PRODUCENCI. Oryginał i remake

Autorem tekstu jest Przemek Romanowski.

Rok produkcji: 1968Kraj: USA Reżyseria: Mel Brooks Scenariusz: Mel Brooks

Rok produkcji: 2005Kraj: USA Reżyseria: Susan Stroman Scenariusz: Mel Brooks i Thomas Meehan

Max Bialystock jest producentem teatralnym. Niegdyś ceniony, ma na swoim koncie kilka sukcesów, jednak od kilku lat ma okropnego pecha. Każda z wyprodukowanych i wystawionych przez niego sztuk okazuje się kompletną klapą, co gorsza – finansową. Stąd też ledwo wiąże koniec z końcem i notorycznie brakuje mu gotówki. Dorabia jako pan zabawiający bogate starsze panie. Pewnego dnia odwiedza go Leo Bloom – poborca podatkowy i księgowy, który niechcący podsuwa mu pomysł zarobienia dużej ilości gotówki. Ma on polegać na zebraniu wysokich funduszy na sztukę teatralną – funduszy znacznie wyższych od potrzeb, o czym mają wiedzieć tylko Bialystock i Bloom, a fakt ma zostać zamaskowany dzięki “kreatywnej księgowości”. Wierzyciele, którzy dostarczą funduszy oczekują udziału w zyskach – te mają być wysokie, nierealne wręcz. Ale co będzie, jeśli jednak zyski okażą się minimalne, bo sztuka się nie sprzeda? O to właśnie chodzi – przedstawienie ma się okazać kompletną klapą, zdjętą z afisza po pierwszym dniu wystawiania. Zysków nie będzie, a całą sprytnie zaksięgowaną gotówkę, którą nasi producenci “wydali” na to przedsięwzięcie, będą mogli zatrzymać dla siebie. Teraz pozostaje tylko znaleźć najgorszą w świecie sztukę, najgorszego w świecie reżysera i najgorszą w świecie ekipę aktorską, a następnie wyprodukować spektakl. Jednak, jak nietrudno się domyślić, efekt okaże się dokładnie odwrotny od zamierzonego, a misterny plan legnie w gruzach.

Max Bialystock i Leo Bloom (Zero Mostel i Gene Wilder) Franz Liebkind (Kenneth Mars) Carmen Ghia i Roger DeBris (Andreas Voutsinas i Christopher Hewett) Ulla (Lee Meredith)

Max Bialystock i Leo Bloom (Nathan Lane i Matthew Broderick) Franz Liebkind (Will Ferrell) Carmen Ghia i Roger DeBris (Roger Bart i Gary Beach) Ulla (Uma Thurman)

Popisy taneczno-wokalne mają miejsce tylko podczas przedstawień, prób lub castingu.		Film jest pełnokrwistym musicalem. Niemal każda scena ilustrowana jest piosenką lub tańcem.
O tym, że Max Bialystock jest mistrzem w produkowaniu gniotów i klap finansowych dowiadujemy się z jego pierwszej rozmowy z Leo Bloomem.		Film otwiera scena pokazująca ludzi wychodzących z ostatniego przedstawienia wyprodukowanego przez Maksa – przedstawienia będącego oczywiście kolejnym niewypałem i klapą finansową.
Tytułową rolę w przedstawieniu “Wiosna Hitlera” zagrał, wybrany we wcześniejszym castingu, niejaki Lorenzo St. DuBois, dla przyjaciół L.S.D. (w tej roli Dick Shawn).		Postać L.S.D. w ogóle nie pojawia się w filmie, natomiast wskutek okoliczności rola Hitlera przypada w udziale reżyserowi sztuki – Rogerowi DeBris.
Nie wiemy, jak wygląda codzienna praca Leo Blooma.		W filmie mamy obszerną scenę ukazującą miejsce pracy Blooma, a nawet poznajemy jego bezpośredniego przełożonego.
Rola Ulli ogranicza się do bycia króliczkiem-sekretarką.		Oprócz posady króliczka-sekretarki, Ulla dostaje także rolę w przedstawieniu.
O tym, że przedstawienie podoba się jednak publiczności, Max i Leo dowiadują się, gdy siedzą w przyteatralnym barze i przedwcześnie opijają sukces.		Gazety i transparenty są dla Maksa i Leo źródłem informacji o tym, że ich cały misterny plan nie wypalił.
Gdy plan Maksa i Leo okazuje się porażką, wraz ze scenarzystą Franzem Liebkindem postanawiają wysadzić teatr.		Scena wysadzania teatru nie ma miejsca w filmie.
Nie wiemy, jakie są dalsze losy Ulli po całym nieudanym przedsięwzięciu.		Ulla i Leo Bloom zostają parą, uciekają do Rio, po czym wracają, aby bronić Maksa na sali sądowej.