3. Lista Schindlera

Jeden z tych filmów, które kojarzą się z danym uczuciem. W moim przypadku jest to autentyczne wzruszenie, które spadło na mnie w finale tej wyjątkowej, napisanej przez życie historii. Spielberg wycisnął maksimum z tego materiału, wykazując niezwykłą wrażliwość i serwując widzowi emocjonalną oraz wstrząsającą podróż przez potworne czasy. Na deser fenomenalna strona audiowizualna i genialny Ralph Fiennes jako istne wcielenie zła. Obowiązkowy, choć niełatwy seans. [Łukasz Budnik]

2. Szeregowiec Ryan

W historii gatunku istnieją trzy ważne daty. Pierwsza to rok 1957. Wtedy powstały Most na rzece Kwai, Ścieżki chwały i Lecą żurawie, które zainicjowały okres klasyczny, obfitujący w szereg zróżnicowanych obrazów, od przygodowo-sensacyjnych fabuł po dramaty obozowe i psychologiczne. Kolejny istotny sezon nastał w 1977 i 1978 roku, kiedy superprodukcja O jeden most za daleko zakończyła klasyczny okres, a Łowca jeleni rozpoczął „epokę wietnamską”. Ostatni przełomowy dla gatunku rocznik to 1998. Szeregowiec Ryan wraz z Cienką czerwoną linią otworzyły finałowy rozdział – najbardziej dojrzały, ukształtowany przez upływ czasu, który pokazał, jak wielkie znaczenie dla rozwoju ludzkości miała II wojna światowa. Czy to zwycięstwo okupione licznymi ofiarami przyniosło pozytywny skutek? Czy wyciągnęliśmy wnioski z tamtych wydarzeń? Tytułową postać z filmu Spielberga dręczą właśnie takie pytania. Dlaczego inni musieli zginąć, a on przeżył? Czym sobie na to zasłużył i jak ma wykorzystać tę szansę, którą dostał od losu? Spielberg, mający już doświadczenie w antywojennych dramatach, tym razem przedstawił temat nieco inaczej. Studium udręczonych ludzkich charakterów wzbogacił efektowną batalistyką, by uwydatnić dramat młodych żołnierzy, zwyczajnych ludzi, którzy mieli pecha, że urodzili się w „niewłaściwym” czasie. Niezwykłą siłę wyrazu, sugestywność i realizm udało się reżyserowi osiągnąć dzięki współpracy z operatorem Januszem Kamińskim. Dodatkowy punkt za mistrzowską sekwencję obrazującą lądowanie aliantów w Normandii. [Mariusz Czernic]

1. Czas apokalipsy

Nie potrafię sobie wyobrazić innego filmu na tym miejscu. To obraz wyjątkowy pod każdym względem, robiący wrażenie nawet jeśli chodzi o samą historię produkcji. Ta przysporzyła niewiarygodnych problemów – trudne warunki pogodowe i żywioł niszczący scenografię, opóźnienia w kręceniu zdjęć, zawał Martina Sheena na planie oraz przekroczenie budżetu to tylko niektóre z nich. Determinacja jednak popłaca, gdyż dzięki zawziętości i podjęciu ryzyka Francis Ford Coppola nakręcił dzieło absolutne i wydobył cały wybitny talent z Martina Sheena i Marlona Brando. Czerpiąc najważniejsze motywy z Jądra ciemności Josepha Conrada i umieszczając akcję w Wietnamie reżyser bezbłędnie oddał obłęd i szaleństwo wojny. Senny rytm narracji, psychodeliczna muzyka i hipnotyzujące zdjęcia wprawiają widza w niemalże narkotyczny trans. Pewne sekwencje czy zachowania bohaterów wydają się tak oderwane od naszej rzeczywistości, że mamy problem ze zrozumieniem ich istoty. Jednocześnie film pozostaje wiarygodny i w żadnym wypadku nie odpływa w rejony surrealistycznych fantazji. Większość z nas nie zaznała nigdy szaleństwa, jakie pożera człowieka odchodzącego od zmysłów w dżungli należącej do wroga, który nie zna litości. I o ile żaden film magicznie tego nie odmieni, o tyle Czas apokalipsy pozwala to zrozumieć jak żadna inna produkcja. [Mikołaj Lewalski]