Najbardziej TOKSYCZNE filmowe pary

Od początku swojego istnienia kino idealizuje toksyczne związki, nierzadko wyrządzając tym krzywdę młodym odbiorcom, którzy wyrastają w przekonaniu, że tak właśnie powinna wyglądać prawdziwa miłość. Twórcy filmowi starają się nas przekonać, że o wielkiej, prawdziwej miłości, która przetrwa całe życie, najlepiej świadczą temperamentne wybuchy złości, nieustające kłótnie, tłuczenie talerzy, bicie partnera, okłamywanie go czy manipulowanie nim. To oczywiście doskonale wygląda na ekranie – nadaje dynamiki akcji i wprowadza angażujące widza intensywne emocje, niekoniecznie w prawdziwym życiu. Oto osiem najbardziej toksycznych filmowych i serialowych par.

Scarlett O’Hara i Rhett Butler: Przeminęło z wiatrem (1939)

Przeminęło z wiatrem Victora Fleminga na podstawie powieści Margaret Mitchell to filmowe arcydzieło i wspaniały melodramat. Na tle wydarzeń wojny secesyjnej rozgrywa się historia głównej bohaterki Scarlett O’Hary (Vivien Leigh), niedojrzałej i rozpieszczonej córki plantatora z Południa. Z powodu wojny Scarlett szybko musi się nauczyć radzić sobie sama i pomimo wielu wad nie można jej odmówić zaradności, sprytu i inteligencji. Kiedy na swojej drodze spotyka zainteresowanego nią i równie bystrego co ona Rhetta Butlera (Clark Gable), pomiędzy dwójką bohaterów rozpoczyna się toksyczna miłosna gra, która trwa nawet wtedy, kiedy są już małżeństwem. Choć Scarlett jest zakochana w innym mężczyźnie, wykorzystuje uczucia Rhetta dla osiągania własnych korzyści. Jest samolubna, niezdolna do współczucia i poświęcenia. On za to desperacko pragnie posiąść Scarlett i nie zachowuje się jak dżentelmen, na którego wygląda. W jednej ze scen, kiedy oczywiste już jest, że ich związek zmierza ku upadkowi, pijany Rhett przerzuca sobie wyrywającą się Scarlett przez ramię i niesie ją do sypialni z zamiarem zgwałcenia (to jedno z pierwszych i nieliczych przedstawień gwałtu małżeńskiego w kinie). Ich związek jest dziecinny, niedojrzały i pozbawiony prawdziwych uczuć. Rhett i Scarlett nie szanują się, nieustannie kłócą i celowo ranią siebie nawzajem. Mimo to o Przeminęło z wiatrem wciąż mówi się jako o wielkim romansie wszechczasów.

Wersja skrócona

[web_stories_embed url=”https://film.org.pl/web-stories/najbardziej-toksyczne-filmowe-pary/” title=”Najbardziej TOKSYCZNE filmowe pary” poster=”https://film.org.pl/wp-content/uploads/2021/01/toksyczne-pary-640×836.jpg” width=”360″ height=”600″ align=”none”]

Joanna/Annie i Dean: Dama za burtą (1987)

Dean (Kurt Russell) jest prostym stolarzem, któremu bogata, kapryśna i protekcjonalna hrabina Joanna Stayton (Goldie Hawn) zleca przerobienie szafy pod pokładem swojego jachtu. Joanna jest jednak niezadowolona z wykonanej pracy z powodu rodzaju drewna, jakie wybrał Dean, i odmawia zapłaty. Po burzliwej kłótni wyrzuca mężczyznę i jego wszystkie narzędzia za burtę jachtu. Najbliższej nocy sama traci równowagę i wpada do wody, tracąc przytomność. Kiedy budzi się w szpitalu z amnezją, na miejscu pojawia się podający się za jej męża Dean, chcąc odegrać się na wrednej kobiecie. Wmawia jej, że są małżeństwem od kilkunastu lat, i zabiera ją do swojego domu, gdzie mieszka z czterema synami. Joanna, od teraz Annie, zmuszona jest do ogarnięcia rozpadającego się domu Deana, sprzątania, gotowania i zajmowania się jego czterema zbuntowanymi synami, a sam mężczyzna jest w stosunku do niej oschły i nieprzyjazny. Z czasem Joanna/Annie, chociaż nie ma ku temu żadnego powodu, zakochuje się w Deanie z wzajemnością i po odzyskaniu pamięci postanawia dalej budować z nim związek. Nie wiadomo, co dzieje się po „żyli długo i szczęśliwie”, ale nie da wymazać z głowy faktu, że Joanna weszła w związek zbudowany na toksycznych podstawach i zakochała się w mężczyźnie, który ją porwał, a potem brutalnie wykorzystał na każdym polu. Dziewczyno, uciekaj!

Carrie Bradshaw i John Preston, czyli Mr. Big: Seks w wielkim mieście (1998–2004) oraz Seks w wielkim mieście (2008)

Seks w wielkim mieście był swego czasu kulturowym fenomenem, który opowiadał o niezależnych, świadomych, wykształconych i wyzwolonych seksualnie singielkach. Mimo to główna bohaterka filmu, pisarka Carrie (Sarah Jessica Parker), wpada w toksyczny związek z partnerem, który nie umie się zaangażować, nie okazuje jej uczuć i nieustannie traktuje ją jako przelotną kochankę. W ich związku dużo jest niepewności i manipulacji, a sama Carrie jest od Biga emocjonalnie uzależniona. Choć na przestrzeni sześciu sezonów bohaterka próbuje swojego szczęścia w miłości z wieloma mężczyznami, to właśnie Mr. Big (Chris Noth) pojawia się w jej życiu i znika jak bumerang. Ich relacja jest burzliwa, co z pewnością służy tempu akcji i angażuje widzów, z pewnością jednak nie jest dobrym wzorcem do naśladowania. Jednak, jak na dobry, romcomowy serial przystało, relacja Carrie i Mr. Biga kończy się happy endem – on odnajduje ją w Paryżu i wyznaje jej dozgonną miłość. Kiedy już wydaje się, że teraz wszystko powinno być dobrze, do gry wkracza sequel serialu – film w reżyserii Michaela Patricka Kinga: Seks w wielkim mieście (2008). W filmowej kontynuacji Carrie i Big planują ślub, bohater jednak ma wątpliwości przed ceremonią i z rozmysłem nie dociera na miejsce na czas. Choć szybko zdaje sobie sprawę z błędu, jaki popełnił, Carrie jest dogłębnie zraniona i wściekła, że wystawił ją na upokorzenie.

Bella Swan i Edward Cullen: Zmierzch (2008)

Film na podstawie książki kierowanej do nastolatków, i to głównie młodych dziewczyn, uznaje toksyczną relację za szczyt romantyzmu. Powiedzmy to sobie szczerze – Edward (Robert Pattinson) to ponad stuletni wampir, choć w ciele przystojnego młodzieniaszka, który wiąże się z 17-letnią Bellą (Kristen Stewart), potem bierze z nią ślub i zapładnia ją, czyniąc z niej zaledwie 18-letnią matkę. Jego metody okazywania zainteresowania są dziwacznie niebezpieczne – zakradanie się do jej domu w środku nocy, aby obserwować ją, jak śpi, lub śledzenie jej podczas wycieczki z przyjaciółmi to nie wielka miłość, lecz próba sprawowania nad wybranką serca nieograniczonej kontroli i stalking. Edward jest zaborczy – izoluje swoją ukochaną od rodziny i znajomych, zabrania jej spotykania się z przyjacielem, o którego jest zazdrosny. Bella jest podręcznikowym typem ofiary przemocy – jako osoba o niskim poczuciu własnej wartości jest idealnym celem dla kogoś, kto pragnie sprawować kontrolę. Z tego powodu rozkład sił jest w ich związku nierówny. Przekonana o własnej nieatrakcyjności Bella uważa Edwarda za chłopaka spoza własnej ligi i zrobi wszystko, aby on poświęcił jej uwagę. Toksyczny związek tych dwojga to wyjątkowo niebezpieczny przykład miłosnej relacji.