Krew ma słodki smak. Filmy o WAMPIRACH, które MUSISZ znać

Niewiele potworów porusza ludzką wyobraźnię w takim stopniu jak podstępny wampir spijający ciepłą ludzką krew, czego świadectwem jest ponad 170 filmów z rzeczonym stworem w roli głównej. Z tego gąszczu produkcji, wśród których są przede wszystkim horrory, ale także dramaty, melodramaty, filmy akcji, filmy science fiction, fantasy, komedie i mockumenty, wyłania się kilka filmów, które trzeba znać.

Niektóre z poniższych filmów już niedługo będziecie mogli zobaczyć na kanale Kino TV.

Drakula (1992)

Oparty na powieści Brama Stokera Drakula to klasyk wśród filmów o wampirach. Francis Ford Coppola odświeżył klasyczną historię i nadał tytułowemu bohaterowi ludzki rys, dystansując się od wcześniejszych filmowych adaptacji powieści (a tych było od groma), gdzie hrabia Drakula jest bezlitosnym potworem. Vlad Drakula (Gary Oldman) stał się wampirem wskutek klątwy, do której doprowadziła życiowa tragedia, jaką była utrata żony. To właśnie sentymentalny wątek miłosny filmu – poszukiwanie przez Vlada nowego wcielenia zmarłej ukochanej –  jest główną osią fabuły, która z powodzeniem łączy to, co w kinie nas najbardziej porusza: miłość, seks i grozę. Drakula zapewnia odpowiednią dawkę zarówno mrożących krew w żyłach scen, jak i tych erotycznych, pełnych namiętności, krew zdecydowanie rozgrzewających. O sile i świeżości Coppolowskiej adaptacji stanowi także rewelacyjna rola Gary’ego Oldmana w roli hrabiego-krwiopijcy i towarzysząca mu plejada gwiazd (Winona Ryder, Keanu Reeves, Anthony Hopkins), a także doskonałe mise-en-scène – nagrodzone Oscarem kostiumy oraz charakteryzacja.

Wywiad z wampirem (1994)

Wizerunek wampira zaprezentowany w Drakuli Coppoli, eleganckiego arystokraty w stylowym kostiumie (notabene zapoczątkowany już w 1931 roku za sprawą kreacji Beli Lugosiego w horrorze Dracula Teda Browninga), został rozwinięty w Wywiadzie z wampirem Neila Jordana, gdzie literacki krwiopijca stał się uwodzicielem, któremu ciężko się oprzeć. Także i tutaj w wszechobecna jest atmosfera erotyzmu (a nawet homoerotyzmu), kreowana głównie za sprawą przystojnych amantów kina lat 90. – Brada Pitta, Toma Cruise’a i Antonio Banderasa. Filmowi nie brak sentymentalnej, nieco filozoficznej nuty oraz pytań o sens ludzkiego istnienia i wszechobecnego okrucieństwa. Pragnący towarzystwa wampir Lestat (Cruise) wyczuwa szansę na znalezienie życiowego kompana w zrozpaczonym po stracie żony i córki Louisie de Pointe du Lac (Pitt), któremu obiecuje wyzwolenie od cierpienia i wieczne życie, zamieniając go w wampira. Louis bardzo szybko zaczyna żałować swojej decyzji, nie znajdując przyjemności w zabijaniu. Wszystko zmienia się, kiedy w jego życiu pojawia się dziesięcioletnia Claudia z burzą blond loków (to debiut dwunastoletniej wówczas Kirsten Dunst), którą wspólnie z Lestatem wychowują jak własną córkę.

Pragnienie (2009)

Przystępując do realizacji Pragnienia, Park Chan-wook, autor Oldboya (2003) i Służącej (2016), znany z czarnego humoru i przekraczania granic w swoich filmach, wziął na warsztat klasyczną francuską powieść Emila Zoli Teresa Raquin (1867) i ubrał ją w autorską horrorową otoczkę. Głównym bohaterem filmu jest katolicki ksiądz Sang-hyun (w tej roli znany z Parasite Song Kang-ho), który w wyniku eksperymentu medycznego mającego znaleźć szczepionkę na zabójczego wirusa staje się wampirem. Kiedy zakochuje się w Tae-ju (Kim Ok-bin), znudzonej życiem żonie kolegi z dzieciństwa, sprawy wymykają się spod kontroli, a Sang-hyun odkrywa w sobie wcześniej nieznane pragnienia. Film Park Chan-wooka prezentuje nietypowe i świeże podejście do gatunku.

Nosferatu wampir (1979)

Werner Herzog i Klaus Kinski stworzyli prawdopodobnie najbardziej przerażającą wizję wampira w kinematografii, daleką od eleganckiego arystokraty w typie Beli Lugosiego z Draculi z 1931 roku czy wcześniej wspomnianych adaptacji Coppoli i Jordana. Hrabia w kreacji Klausa Kinskiego jest łysy, anemiczny i kościsty, ma zapadnięte oczy i szponiaste dłonie. To, co jednak szczególnie wyróżnia go spośród innych wampirów, to przedziwny sposób poruszania się, wywołujący ciarki na plecach, które nie opuszczają widza przez cały film. To niezwykle mroczna i klimatyczna adaptacja powieści Brama Stokera, z przepięknymi zdjęciami w stylu obrazów niemieckiego malarza Davida Caspara Friedricha. Pod względem stylistycznym Nosferatu wampir jest duchowym spadkobiercą arcydzieła niemieckiego ekspresjonizmu – filmu F. W. Murnaua, Nosferatu – symfonia grozy z 1922 roku z równie ikoniczną rolą Draculi w wykonaniu Maxa Schrecka.