KINO EUROPEJSKIE: Krzysztof Kieślowski
Pomimo wielkiej popularności Kieślowski pozostawał osobą tajemniczą. Dziennikarze często narzekali na brak komunikatywności ze strony reżysera, który wydawał się oschły i zamknięty w sobie. Tylko przyjaciele mogli namówić go na zwierzenia przed kamerą – np. I’m So-So w reżyserii Krzysztofa Wierzbickiego. W latach 90. Kieślowski często podróżował, ale nie czuł się obywatelem świata. W Ameryce czuł się obco: ” jest tam za dużo ludzi, wydarzenia dzieją się zbyt szybko, po ulicach jeździ za dużo samochodów i wszędzie obowiązuje zakaz palenia”. Atrybut Kieślowskiego, papieros, zniknął dopiero na prośbę córki. Wcześniejsze biadolenie lekarzy na temat swojego nałogu i fatalnego trybu życia konsekwentnie zbywał milczeniem. W ciągu ostatnich dwóch lat życia zdążył opracować z Krzysztofem Piesiewiczem treść trylogii filmowej “Niebo, piekło, czyściec”.
“Każdy człowiek chce zmieniać świat, kiedy zaczyna cokolwiek robić. Ja chyba nie liczyłem na to, że można zmieniać świat w dosłownym tego słowa znaczeniu. Myślałem, że uda się ten świat opisać“.
- 1962 – ukończenie Liceum Technik Teatralnych.
Praca w warszawskim Teatrze Współczesnym na stanowisku garderobianego - 1964-1968 – studia w Łódzkiej Szkole Filmowej
- 1968-1983 – związany z Wytwórnią Filmów Fabularnych w Warszawie
- 1977 – zostaje członkiem Zespołu Filmowego TOR
- 1978 – 1981 – wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich
- 1979 – 1982 wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Katowicach
- 1984 – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Berlinie Zachodnim
- 1985 (1988, 1992) – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Szwajcarii
- 1988 – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Helsinkach
- 1990 – zostaje członkiem honorowym Brytyjskiego Instytutu Filmowego
za “wybitny wkład do kultury ruchomego obrazu”. - 1993 – otrzymuje Order Literatury i Sztuki ministra kultury Francji
- 1993 – 1996 wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Łodzi
- 1994 – publicznie zapowiada odejście od reżyserii
- 1995 – zostaje członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej
- 1996 – umiera po operacji serca i długotrwałej chorobie
- 2000 – nagroda specjalna Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych
NSFC za wybitne dokonania w filmie zagranicznym - 1994 – Trzy Kolory: Czerwony – nominacja do Oskara za scenariusz oryginalny i reżyserię;
a także za zdjęcia dla Piotra Sobocińskiego. - 1994 – Trzy Kolory: Biały – Srebrny Niedźwiedź na Festiwalu w Berlinie za reżyserię.
- 1993 – Trzy Kolory: Niebieski – Złoty Lew na Festiwalu w Wenecji.
- 1991 – Podwójne życie Weroniki – Nagroda Jury Ekumenicznego na Festiwalu w Cannes.
- 1990 – Dekalog – Złoty Ekran przyznany za reżyserię; Srebrna Taśma – nagroda Stowarzyszenia
Włoskiej Krytyki Filmowej za najlepszy film zagraniczny prezentowany we Włoszech. - 1988 – Krótki film o miłości (Dekalog) – Grand Prix za najlepszy film i nagroda za scenariusz
na Festiwalu w Gdyni; Nagroda Specjalna Jury na Festiwalu w San Sebastian. - 1988 – Krótki film o zabijaniu (Dekalog) – Nagroda Jury na Festiwalu w Cannes;
Grand Prix za najlepszy film na Festiwalu w Gdyni. Europejska Nagroda Filmowa “Felix”. - 1981 – Przypadek – (1987) Nagroda Stowarzyszenia Filmowców Radzieckich
na Festiwalu w Moskwie; nagroda za scenariusz na Festiwalu w Gdańsku. - 1980 – Amator – nagroda Międzynarodowego Jury Ewangelicznego na Festiwalu w Berlinie;
Grand Prix “Złoty Hugo” na Festiwalu w Chicago. - 1979 – Amator – Grand Prix za najlepszy film na Festiwalu w Gdańsku
- 1975 – Personel – Grand Prix i Międzynarodowa Katolicka Nagroda Filmowa na Festiwalu
w Mannheim; Nagroda im. Andrzeja Munka, przyznawana przez PWSFTviT w Łodzi.
Magdalena Skorus