Pomimo wielkiej popularności Kieślowski pozostawał osobą tajemniczą. Dziennikarze często narzekali na brak komunikatywności ze strony reżysera, który wydawał się oschły i zamknięty w sobie. Tylko przyjaciele mogli namówić go na zwierzenia przed kamerą – np. I’m So-So w reżyserii Krzysztofa Wierzbickiego. W latach 90. Kieślowski często podróżował, ale nie czuł się obywatelem świata. W Ameryce czuł się obco: ” jest tam za dużo ludzi, wydarzenia dzieją się zbyt szybko, po ulicach jeździ za dużo samochodów i wszędzie obowiązuje zakaz palenia”. Atrybut Kieślowskiego, papieros, zniknął dopiero na prośbę córki. Wcześniejsze biadolenie lekarzy na temat swojego nałogu i fatalnego trybu życia konsekwentnie zbywał milczeniem. W ciągu ostatnich dwóch lat życia zdążył opracować z Krzysztofem Piesiewiczem treść trylogii filmowej „Niebo, piekło, czyściec”.
„Każdy człowiek chce zmieniać świat, kiedy zaczyna cokolwiek robić. Ja chyba nie liczyłem na to, że można zmieniać świat w dosłownym tego słowa znaczeniu. Myślałem, że uda się ten świat opisać„.
1962 – ukończenie Liceum Technik Teatralnych.
Praca w warszawskim Teatrze Współczesnym na stanowisku garderobianego
1964-1968 – studia w Łódzkiej Szkole Filmowej
1968-1983 – związany z Wytwórnią Filmów Fabularnych w Warszawie
1977 – zostaje członkiem Zespołu Filmowego TOR
1978 – 1981 – wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich
1979 – 1982 wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Katowicach
1984 – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Berlinie Zachodnim
1985 (1988, 1992) – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Szwajcarii
1988 – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Helsinkach
1990 – zostaje członkiem honorowym Brytyjskiego Instytutu Filmowego
za „wybitny wkład do kultury ruchomego obrazu”.
1993 – otrzymuje Order Literatury i Sztuki ministra kultury Francji
1993 – 1996 wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Łodzi
1994 – publicznie zapowiada odejście od reżyserii
1995 – zostaje członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej
1996 – umiera po operacji serca i długotrwałej chorobie
2000 – nagroda specjalna Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych
NSFC za wybitne dokonania w filmie zagranicznym
1994 – Trzy Kolory: Czerwony – nominacja do Oskara za scenariusz oryginalny i reżyserię;
a także za zdjęcia dla Piotra Sobocińskiego.
1994 – Trzy Kolory: Biały – Srebrny Niedźwiedź na Festiwalu w Berlinie za reżyserię.
1993 – Trzy Kolory: Niebieski – Złoty Lew na Festiwalu w Wenecji.
1991 – Podwójne życie Weroniki – Nagroda Jury Ekumenicznego na Festiwalu w Cannes.
1990 – Dekalog – Złoty Ekran przyznany za reżyserię; Srebrna Taśma – nagroda Stowarzyszenia
Włoskiej Krytyki Filmowej za najlepszy film zagraniczny prezentowany we Włoszech.
1988 – Krótki film o miłości (Dekalog) – Grand Prix za najlepszy film i nagroda za scenariusz
na Festiwalu w Gdyni; Nagroda Specjalna Jury na Festiwalu w San Sebastian.
1988 – Krótki film o zabijaniu (Dekalog) – Nagroda Jury na Festiwalu w Cannes;
Grand Prix za najlepszy film na Festiwalu w Gdyni. Europejska Nagroda Filmowa „Felix”.
1981 – Przypadek – (1987) Nagroda Stowarzyszenia Filmowców Radzieckich
na Festiwalu w Moskwie; nagroda za scenariusz na Festiwalu w Gdańsku.
1980 – Amator – nagroda Międzynarodowego Jury Ewangelicznego na Festiwalu w Berlinie;
Grand Prix „Złoty Hugo” na Festiwalu w Chicago.
1979 – Amator – Grand Prix za najlepszy film na Festiwalu w Gdańsku
1975 – Personel – Grand Prix i Międzynarodowa Katolicka Nagroda Filmowa na Festiwalu
w Mannheim; Nagroda im. Andrzeja Munka, przyznawana przez PWSFTviT w Łodzi.
