Filmy, które powinieneś zobaczyć, jeśli REQUIEM DLA SNU zrobiło na tobie wrażenie

Narkomani (1971), reż. Jerry Schatzberg

Gdyby nie rola w Narkomanach, Francis Ford Coppola nigdy nie wybrałby Ala Pacino do roli Michaela Corleone. Pacino gra ćpuna marzącego o wielkich pieniądzach, ale żyjącego z dnia na dzień. Nowy Jork to jego teren działania. Tutaj zna wszystkich, wie, gdzie zaglądać, a które ulice unikać. Dla Schatzberga to pretekst, by odsłonić mroczne oblicze Manhattanu, przesiąknięte hipisami i ich destrukcyjnym stosunkiem do używek. Narkomanów, w odróżnieniu od Requiem dla snu, ogląda się bez wewnętrznego sprzeciwu. To dramat o silnym podłożu romantycznym, napędzany wybuchową ekspresją Pacino i jego miłością do początkującej narkomanki Helen (nagrodzona Złotą Palmą Kitty Win). Nie brakuje w nim jednak scen nieprzyjemnych, dobitnie prezentujących sam nałóg. Weźmy niezwykle sugestywne i mechaniczne wstrzykiwanie sobie heroiny przez jednego z bohaterów.

Trainspotting (1996), reż. Danny Boyle

Możliwość wyboru jest podkreślana u Boyle’a grubym markerem od samego początku. Może dlatego bohaterzy Trainspotting nie wydają nam się takimi popaprańcami. Mając furtkę i będąc świadomi swojej niedojrzałości, łatwiej nam uwierzyć, że w rzeczywistości każdy z nich sprawuje absolutną kontrolę nad swoim życiem. Ich bunt wobec wszelkich działań w stronę lepszego bycia, tak dźwięcznie i obrazowo przedstawiony w monologu Rentona, sprawia, że cała piątka wydaje się sympatyczniejsza, a ich niedoskonałość bliższa. Oczywiście taki obrót spraw zawdzięczamy twardym dragom. Jak bardzo jednak zabawnie i rytmicznie zrealizowana jest ta czarna komedia, nie możemy zapominać, że jej przesłanie jest dość jasne – po prostu nie bierz.

Magnolia (1999), reż. Paul Thomas Anderson

Kilka misternie splecionych ze sobą historii, w których grupka ludzi bierze na warsztat trudny do uniesienia bagaż emocji. Może to właśnie czyni Magnolię filmem wyjątkowym, uniwersalnym, uderzającym w najwrażliwsze rejestry. Podobnie jak narkomani z Coney Island, paleta postaci Paula Thomasa Andersona nie potrafi odnaleźć się w życiowym zagubieniu, zdając się na przypadkowość. Niebezpieczeństwo kryjące się za tego typu dynamiką nie jest tak dosadne jak wpuszczanie heroiny do krwiobiegu, ale również potrafi doprowadzić do spustoszenia. Jego efekt śledzimy, kiedy to bohaterowie Magnolii łapią na chwilę oddech, intonując w samotności wzruszające Wise Up Aimee Mann. W tym miejscu Frank, Linda, Earl i cała reszta, wtórując uzależnionym Sarze i Harry’emu Goldfarbom, zadają pytanie: co dalej?

Mój piękny syn (2018), reż. Felix Van Groeningen

Groeningen ani myśli o odpuszczeniu trudnych tematów. Twórca poruszającego W kręgu miłości przeniósł się za ocean, by zmierzyć się z problemem narkotyków i ojcowskiej miłości. W roli uzależnionego – Timothée Chalamet, fundujący najlepszą jak do tej pory kreację w swojej karierze. W roli ojca – bezbłędny Steve Carell, który szuka sposobu, jak pomóc swojemu jedynemu synowi i tym samym sprowadzić życie rodzinne na właściwe tory. Film Groeningena to smutna weryfikacja nałogu. Oglądamy, jaką siłą jest chęć zażycia i jak trudno przeciwstawić jej rodzicielską relację, wzajemne zrozumienie i umiejętność przebaczania. Bezradność jest tutaj domeną Carella, żywiołem Chalamet. Ich docieranie się i poszukiwanie dialogu jest tym, czego zabrakło bohaterom Requiem, z góry skazanym na samodzielną walkę z używkami.