5 najlepszych ról KURTA RUSSELLA. Aktorskie dziecko Johna Carpentera

Detektyw Nicholas Frescia, Tequila Sunrise (1988), reż. Robert Towne

Co znaczy dobry scenariusz w filmie sensacyjnym, widać po Tequila Sunrise. Reżyser, Robert Towne, to głównie scenarzysta, i to jakich tytułów. (Tak na marginesie zachęcam gorąco, by zapoznać się z jego portfolio – jest naprawdę imponujące). Ten film jest kwintesencją lekkiej, wręcz przygodowej sensacji z lat 80. Do takich produkcji wraca się zawsze z przyjemnością i sentymentem. Postaci głównych bohaterów (nawet wątek romansowy z Michelle Pfeiffer) też są jakieś takie łatwo akceptowalne, czytelne, lecz jednocześnie daleko im do infantylizmu. Sporo mówią, a ich kwestie są mięsiste, zagrane bez frazesów i energicznie prowadzą akcję do przodu mimo braku wybuchów i ścielącego się gęsto trupa – to właśnie cechy dobrego scenariusza. Mam na myśli porucznika Frescia (Kurt Russell) i jego nieco zagubionego przyjaciela Dale’a McKussica (Mel Gibson). Ich relacja tworzy historię na wpół obyczajową i na wpół kryminalną. Handel narkotykami i pogoń za tajemniczym Carlosem są tylko pretekstami do opowiedzenia historii o przyjaźni, zaufaniu i trudnych wyborach, gdy w tle pojawia się kobieta. Pamiętacie tę słynną rozmowę Dale’a i Nicholasa ujętych sylwetkowo na tle chowającego się w Pacyfiku słońca? Russell i Gibson siedzą na huśtawce i udowadniają, że są w szczytowej aktorskiej formie.

Jack Burton, Wielka draka w chińskiej dzielnicy (1986), reż. John Carpenter

Nie tak dawno napisałem na urodziny Carpentera, że Wielka draka w chińskiej dzielnicy to jeden z najlepszych jego filmów. W rzeczy samej wyszedł spod ręki reżysera, który jest mistrzem eklektyzmu filmowego. Każdy spragniony rozrywki widz powinien więc znaleźć jakiś kawałek fabuły go zadowalający. Owa gatunkowa synkretyczność byłaby niemożliwa do zrealizowania bez równie eklektycznego aktora w roli głównej. To zadziwiające, jak uroda oraz osobowość Russella potrafią się zmienić, gdy założy garnitur i pokryje brylantyną włosy lub gdy przyodziany wyłącznie w tzw. żonobijkę (wiem, to okropna nazwa), napręży spocone muskuły i zacznie machać spluwą przed oczami oniemiałych przeciwników. W ten sposób tworzy się nastrój z przymrużeniem oka, gdy historia ma szansę na zboczenie w stronę zbytniej powagi. Carpenter zawsze Russella precyzyjnie instruował i prowadził, a z kolei aktor przykładał się, żeby zadowolić reżysera, stąd Jack Burton, zwykły kierowca ciężarówki, szorstko traktujący otoczenie, jak i żyjących w nim ludzi oraz niegrzeszący inteligencją, potrafił zaskarbić sobie fanów kina przygodowego. Bohaterem więc stać się może każdy, niekoniecznie nosząc obcisłe wdzianko Supermana.

Bonus

Gabriel Cash, Tango i Cash (1989), reż. Andriej Konczałowski

Rok po Tequila Sunrice Russell zagrał Gabriela Casha, niedostosowanego społecznie glinę, któremu partnerował Sylvester Stallone – tak, ująłbym to w ten sposób, bo to właśnie Cash skupia na sobie uwagę widza. Stallone zaś równoważy jego wybryki. To nie pierwsza rola nieokrzesanego mściciela w karierze Kurta Russella. Andriej Konczałowski wykorzystał nieco Ucieczkę z Nowego Jorku i styl postaci Snake’a Plisskena. Pod tym względem Cash bywa wtórny jako bohater, jednak duet z Tangiem jest jednym z lepszych w historii komedii sensacyjnych dzięki owej legendzie, którą stworzył Russell na kilka lat wcześniej u Carpentera.

Dean Proffitt, Dama za burtą (1987), reż. Garry Marschall

Bardzo bym chciał, żeby nasi polscy twórcy komedii romantycznych trochę więcej uwagi poświęcili temu, co się działo w ramach tego gatunku w amerykańskim kinie z lat 80. Może wtedy polskie komedie spod znaku lofta, Warszafki i korposzczurów dałoby się oglądać bez intelektualnego zażenowania. Dama za burtą mogłaby służyć za dobry przykład. Jeśli chodzi o aktorskie wyczyny Kurta Russella, nie jest może arcydziełem, lecz ważną dla jego kariery produkcją rozrywkowo-sentymentalną.