Ta historia wydarzyła się naprawdę. Reżyser Teddy Lussi-Modeste o dramacie „Dobry nauczyciel”

Ta historia wydarzyła się naprawdę. Reżyser Teddy Lussi-Modeste o dramacie „Dobry nauczyciel”

Teddy Lussi-Modeste sięgnął do wydarzeń z własnego życia, aby opisać w swoim nowym filmie wady systemu edukacji i trudności, z jakimi mierzą się pedagodzy. W głównej roli w filmie „Dobry nauczyciel”, który trafi do kin już 9 sierpnia, wystąpił znany francuski aktor François Civil.

Film inspirowany jest prawdziwą historią. Czy możesz nam ją przybliżyć?

Teddy Lussi-Modeste: Rzeczywiście został zainspirowany wydarzeniami z mojego życia sprzed kilku lat. W szkole średniej, w której byłem wówczas nauczycielem, jedna z uczennic napisała list, w którym oskarżyła mnie o to, że patrzyłem na nią w nieodpowiedni sposób. Miała 13 lat. Sprawy wymknęły się spod kontroli. Jeden z jej braci zagroził, że mnie zabije, drugi namówił ją do złożenia skargi na mnie. Odmówiłem wtedy wzięcia urlopu w pracy, ponieważ postrzegałem to jako przyznanie się do winy. Codziennie wychodziłem ze szkoły, zastanawiając się, czy nie zostanę pobity. Żyłem w strachu i wstydzie, a także w poczuciu winy – nie chciałem, aby koledzy, którzy eskortowali mnie do metra, zostali zaatakowani z mojego powodu.

W jaki sposób wspólnie z Audrey Diwan, która jest współautorką scenariusza, zdecydowaliście się rozwinąć historię zaczerpniętą z twojego życia w finalną, którą widzimy na ekranie?

Audrey Diwan pomogła mi znaleźć dystans, którego potrzebowałem, aby oderwać się od wydarzeń z mojego życia. Bardzo szybko zdecydowaliśmy, że film powinien opowiadać historię nauczyciela, który został opuszczony przez instytucję, w której pracuje. Aby opowiedzieć jego historię, musieliśmy dać sobie prawo do fikcji na poziomie scenariusza.

Czy ważne było dla Ciebie, aby główną rolę w filmie zagrał François Civil? Co wniósł do postaci Juliena? Czy tak wyobrażałeś sobie tę postać podczas pisania scenariusza?

W końcowej fazie pisania myślałem o Françoisie Civilu jako Julienie. Chciałem, aby tę rolę zagrał młody, pełen pozytywnej energii człowiek i aktor. François nigdy nie przestawał mi imponować na planie. Był kimś więcej niż tylko aktorem, który przyszedł zagrać swoją rolę. Był tak zaangażowany, że wykreował swoją postać na równym poziomie, co ja i Audrey podczas pisania scenariusza. Kiedy pojawił się na planie, po prostu stał się Julienem. Coś zmieniło się w jego mowie ciała, sposobie mówienia i zachowywania się.

Dyrektor szkoły, w której pracuje Julien przedstawiony jest jako postać, która nie chce robić zamieszania wokół zaistniałej sytuacji. W ostatnich latach tego sytuacje miały miejsce we Francji, obserwowaliśmy także protesty nauczycieli.

Nasz film jest częścią ruchu na rzecz wolności słowa nauczycieli. Musimy pamiętać o szokujących wydarzeniach z 2018 roku, kiedy w sieci pojawiło się video, na którym widać, jak jeden z uczniów wycelował w kierunku nauczycielki atrapą pistoletu. Cierpienie nauczycieli było zbyt wielkie przez ostatnie lata. Musieli potępić przemoc, której doświadczali na co dzień i milczenie swoich przełożonych w obliczu tego bólu. Kiedy czytasz relacje w mediach, zdajesz sobie sprawę, że nauczyciele mają niewielką lub żadną ochronę ze strony swojej instytucji, która paradoksalnie przez lata budowała swoją własną kruchość…Dziś nauczyciele zabierają głos i ważne jest, aby ich wysłuchać.

W filmie wyjaśnienia ze strony Leslie (oskarżyła nauczyciela o molestowanie) oraz Juliena zbierane są przez CPE (doradca edukacyjny). To jednak nie wystarczy, by rozwiązać problem. Jak wyjaśnić tak trudną sytuację?

Film pokazuje, że powinny zostać opracowane bardziej skuteczne procedury dotyczące zbierania wyjaśnień obu stron, czyli zarówno uczniów jak i nauczycieli. Co więcej, specyfika historii, którą opowiadam, polega na tym, że zarówno Leslie, jak i Julien są ofiarami…Nawet Steve, przemocowy brat Leslie jest ofiarą, bo w wieku 20 lat musi dźwigać losy rodziny na swoich barkach. Nie chciałem traktować Leslie jako osoby, która kłamie. Jest kimś, kto popełnił błąd. Naprawdę myślała, że nauczyciel próbuje ją uwieść, co zawarliśmy w naszym scenariuszu.

Wszyscy bohaterowie są uwięzieni w sytuacji, która wymyka się spod kontroli. Począwszy od Juliena po Steve’a, pragną zmienić tę sytuację. Ale każdy z nich staje w obliczu nieodwracalnego…

Nie chciałem potępiać żadnego z bohaterów. Nikt nie powinien zostać uciszony czy pozbawiony możliwości wyjaśnienia sytuacji. Każdy musiał zostać wysłuchany. Chciałem, aby punkt widzenia dyrektora szkoły i innych nauczycieli został zrozumiany. W tym filmie „wróg” nie jest tam, gdzie myślisz, że będzie. Nie ma nazwy, ale jest wszędzie: można go nazwać biedą, brakiem perspektyw, rezygnacją. Mieszka w uczniach, w szkole, w której pracuje Julien. Potem rozprzestrzenia się na rodzinę Leslie, rodziców, kolegów, administrację…i na samego Juliena, który zrozumie, że ponosi część odpowiedzialności za sytuację, przez którą przechodzi.