RESIDENT EVIL 2: APOKALIPSA (2004)

No to teraz może słów kilka o aktorstwie. Jak wiadomo, w filmach tego typu nie jest to najważniejszy czynnik – ważniejsze jest to, żeby obsada była wygimnastykowana. W części pierwszej wszyscy aktorzy (z Millą na czele) stworzyli wyraziste postacie, które można było polubić lub nie. W „Apokalipsie” natomiast aktorstwo 'leży’, co jest winą tak scenariusza i reżyserii jak i niektórych aktorów, którzy mogli wykrzesać z siebie coś więcej. Nie można się przywiązać do żadnej z postaci, a całą akcję obserwujemy z obojętnością. Alice powoli staje się Ellen Ripley XXI wieku i niczym bohaterka serii „Obcych” stopniowo zatraca w sobie człowieczeństwo za sprawą eksperymentów genetycznych. To już nie ta sama Alice, która oprócz walki z amnezją potrafiła z niesamowitą gracją i finezją rozprawiać się z tłumami zombie (robiąc przy tym kolosalne wrażenie swoim ubiorem). Niestety, to co nam funduje reżyser w tym przypadku to przede wszystkim sztuczność, a Milla też nie za bardzo wie jak sobie poradzić z nowym obliczem bohaterki. Najciekawszą chyba postacią w filmie jest Jill Valentine, która kradnie Alice cały film (o mini-spódniczce nie wspomnę). Robi dokładnie takie wrażenie jakie robiła Alice, gdy ją ujrzeliśmy pierwszy raz. Może w trójce, która na pewno powstanie, znowu jakaś nowa postać będzie fascynowała zamiast starych bohaterów…? Oded Fehr zatrzymał się chyba w ewolucji aktorskiej – wygląda i mówi tak samo jak w obu „Mumiach” z tą tylko różnicą, że tu zamiast używać białej broni może sobie dużo postrzelać. Aha…został jeszcze czarny charakter grany przez Thomasa Kretschmanna, który jest niestety równocześnie najsłabszym ogniwem ekipy aktorskiej. Tak słabego 'złego’ moje oczy dawno nie widziały w kinie. Nie dość, że wyraźnie brakuje chłopakowi charyzmy, to jeszcze wygląda jakby uciekł z planu jakiegoś filmu familijnego.

Przejdźmy teraz do strony technicznej filmu. W zasadzie jest to największy plus tej produkcji i nie można mieć tu większych zastrzeżeń. Wszystko wygląda widowiskowo i efektownie, akcja jest prowadzona w szybkim tempie, no może trochę przesadzono z montażem niektórych scen, ponieważ są momenty, w których ciężko się połapać co się dzieje. Są świetne zdjęcia autorstwa Dereka Rogersa („Cube„), które momentami zahaczają o klimat z części pierwszej. Jednakże zawsze jest jakieś 'ale’. W tym przypadku jest to oprawa muzyczna filmu, która nota bene byłą jedną z największych zalet jedynki. Motyw muzyczny autorstwa Mansona potrafię sobie zanucić nawet teraz, po ponad roku od obejrzenia filmu, natomiast w dwójce nie dość, że nie ma takowego (chyba że jakoś umknął mej uwadze), to dzisiaj po kilkunastu godzinach od seansu nie potrafię sobie przypomnieć, czy w filmie była jakaś muzyka, czy to tylko odgłosy jęczących zombie… Podsumowując, „Resident Evil: Apokalipsa” pomimo wszystkich swoich wad da się obejrzeć i nawet przy tym dobrze bawić, ale fani części pierwszej (podejrzewam, że to samo tyczy się także fanów gry) nie będą do końca zachwyceni tym, co przyjdzie im zobaczyć na ekranie. Niestety „Apokalipsa” to tylko jednorazowa rozrywka, o której bardzo szybko się zapomina i stąd mój apel do twórców, a przede wszystkim Paula Andersona – jak będziecie robili trójkę, to postarajcie się bardziej!

Tekst z archiwum film.org.pl