“Penny Dreadful” – recenzja ostatniego odcinka

Jak to powiedział facet wbiegając na peron za odjeżdżającym pociągiem: “Lepiej późno niż wcale” 😉. Z dość dużym poślizgiem, spowodowanym sezonem urlopowym, zabrałem się w końcu do obejrzenia finałowego odcinka “Penny Dreadful”. W recenzjach poprzednich epizodów dzieliłem się z wami obawami, czy twórcy zdążą pozamykać wszystkie wątki w finałowej odsłonie, czy też zostawią sobie otwarte furtki do, zapowiedzianego już, sezonu drugiego. Znam już odpowiedź; wyszło pół na pół…

Przede wszystkim definitywnie i, jak dla mnie, satysfakcjonująco (i, co najważniejsze, zaskakująco!) zakończono wątek Miny, porwanej córki Sir Malcolma, który był motorem napędowym pierwszego sezonu. W ostatnim odcinku więcej “czasu antenowego” dostał wreszcie potwór Frankensteina, który przez większą część serialu skupiał się na wygrażaniu Frankensteinowi z jednej, i nieśmiałym budowaniu relacji międzyludzkich z drugiej strony. W tej kwestii także dostaliśmy konkretny zwrot akcji, który znajdzie zapewne rozwinięcie w drugim sezonie. Jedno jest pewne, Frankenstein i jego potwór dopiero się rozgrzewają, a że dołączył do nich trzeci “osobnik”, na pewno nie będziemy się nudzić śledząc ich dalsze losy w kontynuacji serialu.

Bardzo widowiskowo wyłożono wreszcie karty na stół, jeśli chodzi o tajemniczą postać Ethana Chandlera. W recenzjach poprzednich odcinków gdybałem, czy Ethan okaże się wilkołakiem czy może nowym wcieleniem Doktora Jekylla i Mr Hyde’a. Okazało się, co było zresztą bardziej prawdopodobne, że Ethan to, wypisz wymaluj klasyczny Człowiek-wilk – a przynajmniej tak można wywnioskować po charakteryzacji nadzwyczaj podobnej do tej, którą na twarzy nosił Lon Chaney Jr. w “Człowieku-wilku” ze stajni Universalu. Tu także twórcy serialu narobili nam niezłego smaka pokazując bestię na bardzo krótkich, zdawkowych ujęciach, i ja osobiście nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć Człowieka-wilka w pełnej krasie w drugim sezonie.

Wątki Vanessy Ives i Sir Malcolma zdają się na razie pauzować, bo po odnalezieniu Miny, obydwoje stali się chwilowo “bezrobotni”. Bardzo możliwe, że w drugim sezonie tych dwoje znowu wdepnie w jakąś paranormalną kabałę i ponownie zbiorą ekipę pomocników, by pomogli im się z niej wygrzebać. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie kontynuacji serialu bez tych dwojga.

Dorian Gray. No właśnie, ta jedna jedyna postać – po ośmiu odcinkach mogę to już powiedzieć z pełnym przekonaniem – okazała się trochę zbędna w całej układance. Jeśli wykreślilibyśmy wszystkie sceny z Dorianem, wydźwięk serialu, relacje miedzy postaciami, czy cały przebieg fabuły, nie zmieniłyby się nawet o jotę (ok, nie dowiedzielibyśmy się o pewnych skłonnościach Ethana Chandlera, które ujawniły się w towarzystwie Graya ;). A skoro Dorian Gray nie miał tak naprawdę większego wpływu na nic i na nikogo, oznacza to, że okazał się dla serialu o jedną postacią za dużo. Wyjścia są dwa – albo nie pojawi już w drugim sezonie, bo nic tego nie zapowiada, albo twórcy serialu mają na niego jakiś konkretny pomysł i właśnie w drugim sezonie jego wątek nabierze większego znaczenia.