ZŁOTE KRABY 2015 – część 1/2

Podsumowania 2015 czas zacząć! To już 14 edycja naszych nagród zwanych Złotymi Krabami (dlaczego? o tym już wiedzą ci, którzy wiedzą 🙂 i w tym roku, jak zresztą co roku, wprowadzamy nieco zmian. Innymi słowy, pewna jest tylko zmiana. Tym razem zmniejszyliśmy ilość kategorii, na które głos oddawało nasze ciało redakcyjne, aby wynik był dość konkretny i aby nie rozwodzić się niepotrzebnie nad niektórymi kategoriami.

Dzisiaj część pierwsza z dwóch – najlepsze seriale, role aktorskie, postaci, sceny, muzyka i kategorie techniczne.

NAJLEPSZE FILMY ROKU 2015

Pojutrze nasze redakcyjne osobiste piątki.

Najlepszy serial

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. FARGO – FX

Pilotażowy odcinek Fargo – najnowszej produkcji amerykańskiej stacji FX – zdaje się być preludium do naprawdę niebanalnego serialu. Już pierwsze minuty rozwieją narastające od miesięcy wątpliwości i obawy, czy aby na pewno twórcy udźwigną ciężar pierwowzoru i nie zaserwują nam nieudolnej podróbki arcydzieła braci Coen. Nic podobnego! Serial zręcznie kopiuje zarówno klimat filmu, jak i jego najważniejsze motywy, ale w żadnym wypadku nie mamy żenującego poczucia oglądania podróby, a prędzej dzieła wytrawnego fałszerza – czegoś, co może nie powinno zaistnieć, a mimo to nie możemy oderwać wzroku, wyjść z podziwu dla kunsztu kopisty.

RECENZJA

2. DAREDEVIL – Netflix
3. THE KNICK – Cinemax
4. NARCOS – Netflix
5. JESSICA JONES – Netflix

NAJLEPSZY AKTOR

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. Michael Keaton – Birdman

Michael Keaton niestrudzenie dźwiga ciężar filmu na swoich barkach, czerpiąc twórczą energię od swoich utalentowanych kolegów, czasem odsuwa się delikatnie w cień, pozwalając innym brylować na ekranie, ale stale (i zdecydowanie) przypomina nam o tym, kto jest kapitanem tego okrętu. Oto come back, którego mógłby mu pozazdrościć Riggan Thomson.

RECENZJA

2. Steve Carell – Foxcatcher
3. J.K. Simmons – Whiplash
4. Michael Fassbender – Steve Jobs
5. Michael Caine – Młodość

NAJLEPSZA AKTORKA

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. Rachel Weisz – Młodość

W „Młodości” jest taka jedna, wyjątkowa scena, w trakcie której emocjonalnie rozbita córka wygarnia ojcu wszystkie żale, jakie przez lata zdążyła zgromadzić wokół jego osoby. Wyznanie rozpoczyna się od opanowanego głosu, zdań wypowiadanych przy minimalnych drganiach mięśni mimicznych. Z każdym kolejnym słowem i kolejnym bolesnym wspomnieniem na stoickiej masce Weisz zaczynają pojawiać się pęknięcia, które bardzo szybko odsłaniają prawdziwą twarz jej bohaterki. To monolog wart wszelkich nagród, jakie kiedykolwiek wymyślono i wyprodukowano przy pomocy maszyn i zręcznych dłoni specjalistów od obróbki metali. Weisz jest u Sorrentino zjawiskowa. Za pomocą delikatnych gestów, uśmiechów, łez pojawiających się w oczach, potrafi oddać całą złożoność swojej bohaterki. Doskonała, poruszająca rola.[Filip Jalowski]

RECENZJA

2. Emily Blunt – Sicario
3. Maika Monroe – Coś za mną chodzi
4. Charlize Theron – Mad Max
5. Marion Cotillard – Dwa dni, jedna noc

NAJCIEKAWSZA POSTAĆ

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. Terrence Fletcher – J.K. Simmons – Whiplash

J.K. Simmons w roli Fletchera wślizguje się do pamięci niczym najgorszy koszmar z dzieciństwa, potwór, którym straszyli nas rodzice, lub którego ukradkiem ujrzeliśmy w filmie nieodpowiednim dla dzieci. Kiedy pojawia się w sali, mamy ochotę stanąć na baczność razem ze studentami. A gdy kamera ukazuje w zbliżeniu jego wzrok poszukujący ofiary będącej „out of tune” chętnie sami wbilibyśmy oczy w podłogę, jak przestraszeni młodzi muzycy.

RECENZJA

2. Imperator Furiosa – Charlize Theron – Mad Max: na drodze gniewu
3. Ava – Alicia Vikander – Ex Machina
4. Riggan Thomson – Michael Keaton – Birdman
5. Ilsa Faust – Rebecca Ferguson – Mission Impossible: Rogue Nation

NAJLEPSZA SCENA

https://www.youtube.com/watch?v=xDAsABdkWSc

1. Ćwiczenia z Terrencem Fletcherem – Whiplash

W „Whiplash” wielokrotnie powraca anegdota o Charliem Parkerze, który rzekomo stał się wspaniałym muzykiem dopiero po tym, jak Jo Jones rzucił w niego talerzem, o mało go nie zabijając. Fletcher wziął sobie tę anegdotę do serca – w jednej ze scen rzuca w Neymana krzesłem – ale nie ogranicza się jedynie do przemocy fizycznej. (…) Muzyka to w „Whiplash” niemal ćwiczenia wojskowe; talent adepta determinuje nie jego wrażliwość, ale szybkość uderzeń pałeczkami w bęben. Fletcher tłumaczy, że stosowany przez niego terror ma na celu zmuszenie studentów do przekraczania własnych granic. Chazelle mu przyklaskuje: w „Whiplash” trzeba odrzucić rozpraszacze (takie jak przyjaciele lub dziewczyna), wzbudzić w sobie pogardę dla wszelkiej mierności i poddać się morderczemu, wycieńczającemu treningowi, żeby osiągnąć wielkość.

RECENZJA

2. Rozstanie z Bing Bongiem – W głowie się nie mieści
3. Lot nad miastem – Birdman
4. Prolog – Spectre
5. Burza piaskowa – Mad Max: na drodze gniewu

NAJLEPSZA MUZYKA

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. Sicario – Jóhann Jóhannsson

Ta swoista podróż do jądra meksykańskiej ciemności nie mogła znaleźć sobie lepszego kompozytora. Pochodzący z Islandii Jóhann Jóhannsson okraszył trzymający w napięciu film Villeneuve’a nieprzyjazną, cierpką, duszną i niezwykle sugestywną muzyką, która wwierca się w mózg już od pierwszych kadrów. To diablo dobry, drażniący zmysły popis minimalizmu środków, które wyzwalają maksimum emocji. Bezkompromisowa, niebanalna ścieżka dźwiękowa, jaką trudno jest wyprzeć z pamięci. [Jacek Lubiński]

2. Kryptonim U.N.C.L.E. – Daniel Pemberton
3. W głowie się nie mieści – Michael Giacchino
4. Mad Max: na drodze gniewu – Junkie XL (Tom Holkenborg)
5. Chappie – Hans Zimmer / Die Antwoord

NAJLEPSZE ZDJĘCIA

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. Sicario – Roger Deakins

Sicario wyciska z widza ostatnie soki, nie pozwalając na choćby odrobinę odprężenia (…) Pełne napięcia sekwencje akcji – zwłaszcza początkowy nalot oraz zasadzka na autostradzie – stawiają w mniejszym stopniu na rozrywkowość i efektowność, a w większym na niepokój i lęk. Ściśnięte jeden przy drugim samochody stwarzają wrażenie pułapki  – pomagają w tym rewelacyjne zdjęcia Rogera Deakinsa – dodatkowo spotęgowanej faktem, że Kate ani przez moment nie opuszcza swojego auta, choć wszyscy inni tak zrobili.

RECENZJA

2. Mad Max: Na drodze gniewu – John Seale
3. Birdman – Emmanuel Lubezki
4. O dziewczynie, która wraca nocą sama do domu – Lyle Vincent
5. Everest – Salvatore Totino

NAJLEPSZA OPRAWA AUDIOWIZUALNA

Efekty specjalne, dźwięk, montaż, scenografia, kostiumy

[jg-ffw][/jg-ffw]

1. Mad Max: na drodze gniewu

Przy nowej wizji Millera stare Mad Maxy wyglądają jak niewinna zabawa resorakami, a wszystkie twory pokroju Szybkich i wściekłych zostają sprowadzone do poziomu przedszkola. Fury Road to w zasadzie jedna, wielka, widowiskowa i wyśmienicie, zaznaczam to jeszcze raz i piszę dużymi literami, WYŚMIENICIE zmontowana obława na ogromną ciężarówkę Maxa i Furiosy.  Dialogi ograniczone są tu do minimum, służą jedynie przedstawieniu specyfiki świata i zrozumieniu motywacji bohaterów. Prawdziwym centrum filmu są jednak rozgrzane do czerwoności silniki, dźwięk niszczonych ton metalu oraz eksplodujące hektolitry paliwa.Rytm i montaż sprawiają, że dwugodzinna gonitwa przeradzająca się z czasem w strategiczną rozgrywkę pomiędzy ekipą Maxa i wojskiem Immortan Joego nie nudzi widza nawet przez chwilę.

RECENZJA

2. Gwiezdne wojny: Przebudzenie Mocy
3. Mission: Impossible – Rogue Nation
4. Crimson Peak. Wzgórze krwi
5. Ex Machina