TOM HANKS. Prawdziwy Kapitan Ameryka

LATA 1992–2000

Po rocznej nieobecności na ekranach Tom powrócił do kina z przytupem, występując w komediodramacie sportowym Ich własna liga Penny Marshall. Drugi po Dużym wspólny projekt Hanksa i Marshall zaowocował drugim kasowym sukcesem, stając się jednym z dziesięciu najpopularniejszych filmów 1992 roku w USA. Na tle imponującej obsady – Geena Davis, Rosie O’Donnell, nawet Madonna – Tom wypada niczym profesor, w roli byłego baseballisty i alkoholika Jimmy’ego Dugana będąc i wiarygodnym, i zabawnym. Ich własna liga do dziś jest jednym z ulubionych filmów fanów baseballa, który może nie oddaje perfekcyjnie realiów tego sportu, ale ukazuje niesamowitą, przybierającą nierzadko formę fanatyzmu pasję, która od zarania towarzyszyła tej dyscyplinie.

Jeśli film Marshall uznamy (słusznie!) za ogromny sukces, to jak określić to, co stało się udziałem Bezsenności w Seattle, jednej z najbardziej kasowych i najpopularniejszych komedii romantycznych w historii? Opowieść o niespodziewanym, wywołanym przez kilkuletniego syna głównego bohatera uczuciu, które połączyło wdowca Sama Baldwina i trwającą w nieszczęśliwym związku Annie Reed (po raz drugi partnerująca Tomowi Meg Ryan), należy już do kanonu filmowych romansów, a kolejne pokolenia wychowują się na historii z finałem na szczycie Empire State Building. W czerwcu 2008 roku American Film Institute umieściło Bezsenność w Seattle na dziesiątym miejscu wśród kategorii romantycznych, a Ryan i Hanks z miejsca stali się jedną z ulubionych filmowych par, choć pojawiają się razem na ekranie na zaledwie około dwie minuty. Pięć lat po premierze Bezsenności… spotkali się ponownie na planie Masz wiadomość, kolejnej komedii romantycznej nakręconej przez Norę Ephron. Znakomita chemia pomiędzy tym dwojgiem wystarczyła do tego, by w Hollywood pojawiły się plotki o rzekomym romansie Meg i Toma, lecz ci, którzy znali Hanksa choć trochę, wiedzieli doskonale, że jest człowiekiem niezdolnym do zdrady. Jego związek z Ritą Wilson, którą poślubił w 1988 roku, do dziś pozostaje jednym z największych hollywoodzkich symboli wierności i małżeńskiego oddania.

Komedie romantyczne, w których Tom sprawdzał się niemal od początku swojej kariery, stanowiły zaledwie ułamek jego bogatego dorobku z lat dziewięćdziesiątych XX wieku.

Pomiędzy 1993 a 1995 rokiem Hanks sprawdzał się w zgoła innym, bardziej dramatycznym repertuarze. Najpierw zagrał w Filadelfii Jonathana Demme’a, gdzie wcielił się w chorego na AIDS prawnika-homoseksualistę, który zostaje zwolniony z prestiżowej kancelarii tuż po powiadomieniu przełożonych o swojej chorobie. Jako Andrew Beckett był przejmującym symbolem walki o godność i człowieczeństwo, a jego aktorski pojedynek z Denzelem Washingtonem – bodaj drugim po Hanksie najważniejszym gwiazdorem tej dekady – przyniósł wiele znakomitych scen i dialogów. Po tym, jak Tom zdobył zasłużonego Oscara za Filadelfię, mogło się wydawać, że lepiej być już nie może, jednak aktor szybko wyprowadził wszystkich z błędu.

W 1994 roku premierę miał Forrest Gump, jeden z najbardziej ukochanych przez widzów filmów lat dziewięćdziesiątych, a może w historii kina w ogóle.

Jako tytułowy bohater, obdarzony niskim IQ dobroduszny chłopak z Greenbow w Alabamie, wzruszał, bawił i skłaniał do zadumy widzów pod każdą szerokością geograficzną, co przełożyło się na wynik finansowy w wysokości blisko sześciuset osiemdziesięciu milionów dolarów. Nikt, ani reżyser Robert Zemeckis, ani sam Tom, nie spodziewał się takiego sukcesu niepozornej adaptacji powieści Winstona Grooma. Dziś Forrest Gump jest prawdopodobnie jednym z najczęściej powtarzanych w telewizji filmów, a na liście Top 250 portalu IMDb.com, dość miarodajnie wyrażającej gusta widzów-użytkowników, zajmuje wysokie trzynaste miejsce. Nic dziwnego, że ten ciepły, wzruszający i inspirujący film zyskał uznanie Akademii, która przyznała mu sześć Oscarów, w tym za najlepszy film (kosztem m.in. Skazanych na Shawshank i Pulp Fiction, co wielu fanów dzieła Tarantino do dziś uważa za skandal) i za najlepszą rolę męską dla Hanksa, który stał się dopiero drugim po Spencerze Tracym aktorem wyróżnionym Złotym Rycerze dwa lata z rzędu. Tom był na absolutnym szczycie, ale wcale nie zamierzał osiąść na laurach.

W kolejnych latach Hanks występował niemal wyłącznie w hitowych produkcjach: Apollo 13 Rona Howarda to kolejny telewizyjny klasyk, rozgrywający się w epoce podbojów kosmicznych i opowiadający o nieudanej misji tytułowego statku kosmicznego, który miał dolecieć na Księżyc; wspomniane wcześniej Masz wiadomość to jeszcze jedna urocza, choć nie infantylna komedia romantyczna, wykorzystująca do maksimum ówczesną popularność Hanksa i Meg Ryan; Szeregowiec Ryan Stevena Spielberga to natomiast kanon tradycyjnego kina wojennego, ze szlachetnymi, gotowymi do poświęceń bohaterami i pełnymi rozmachu scenami batalistycznymi.

Gdzieś między premierami filmów Howarda i Spielberga Tom podłożył głos pod postać Chudego z Toy Story, rozpoczynając kolejny kasowy rozdział w swojej karierze, a także – a może przede wszystkim – stanął za kamerą swego pełnometrażowego debiutu (wcześniej, na początku lat dziewięćdziesiątych, nakręcił kilka odcinków telewizyjnych produkcji, takich jak Opowieści z krypty i Upadłe anioły) Szaleństwa młodości, w którym wcielił się także w postać menadżera zespołu muzycznego robiącego karierę w latach sześćdziesiątych. Rola Pana White’a, nieco cynicznego menadżera z wytwórni płytowej Play-Tone, jest jedną z najmniej oczywistych w dorobku Hanksa – wyrachowany i wymuszający na zespole wykalkulowane zachowania White jest zaprogramowany na sukces i doskonale radzi sobie w roli promotora młodego zespołu. Ale czy jego postępowanie jest moralnie właściwe? Szaleństwa młodości nie były oszałamiającym sukcesem, ale były udanym debiutem reżyserskim uznanego aktora. Sam Hanks musiał jednak uznać, że nie odnalazł w tym doświadczeniu wystarczającej satysfakcji, gdyż następny film – równie umiarkowanie udany Larry Crowne: Uśmiech losu – nakręcił dopiero piętnaście lat później.

Dekadę lat dziewięćdziesiątych Tom zakończył podwójnie mocnym uderzeniem – w 1999 roku wystąpił w jednej z najbardziej udanych i szalenie popularnych ekranizacji prozy Stephena Kinga, Zielonej mili, gdzie wcielił się w rolę dobrodusznego strażnika więziennego zabiegającego o uniewinnienie obdarzonego cudownymi umiejętnościami czarnoskórego skazańca, zaś rok później raz jeszcze zagrał główną rolę u Roberta Zemeckisa, tym razem w Cast Away. Poza światem, wcielając się w postać współczesnego Robinsona Kruzoe.