SEQUELE – Krwawa pięść
|
Jake Raye, ceniony i utytułowany kickboxer, dowiaduje się, że w tajemniczych okolicznościach został zamordowany jego brat (również kickboxer). Wstrząśnięty wyrusza do Manili, aby tam wziąć udział w turnieju, gdyż jest to jedyny sposób na odnalezienie sprawcy śmierci bliskiego. Na miejscu pomaga mu w sprawach techniczno-organizacyjnych nieoceniony Kwong. Pierwszy film z (nie chciałbym nadużywać tego słowa, ale inaczej się nie da) kultowej serii, która celowała w specyficzny gust miłośników i entuzjastów kopanego kina amerykańskiego klasy C, z autentycznym mistrzem świata w kickboxingu. Produkcji podjął się sam Roger Corman (współprodukował pierwsze 3 filmy cyklu). Samemu filmowi można wiele zarzucić, ale nie to, że nie leją się po mordach.:) I o to chodzi. Aktorstwo jest na poziomie… na poziomie przedstawień z pierwszych klas podstawówki (które są o wiele bardziej urocze), ale zwinności, szybkości (podrasowanej montażem) i wściekłych oczu można “aktorom” tylko pozazdrościć. Nie można też narzekać na brutalność – jest jej sporo. Sam obraz stał się sporym sukcesem, bo zarobił w samych Stanach Zjednoczonych ponad milion dolarów. Kontynuacja była kwestią czasu.
|
Jake Raye po pomszczeniu śmierci brata postanawia odpocząć od kickboxingu. Jednak nie będzie mu to dane. W potrzebie jest jego przyjaciel Vinny, który został porwany przez tajemniczego Pana Su i wywieziony na Filipiny. Nie bacząc na grożące niebezpieczeństwo, Jake wyrusza na pomoc. Porwanie okazuje się pułapką, gdyż prowodyr zamieszania organizuje nielegalny turniej, na którym walczyć będą najwięksi wojownicy różnych stylów walki. Fabuła oczywiście mocno przypomina klasyka Enter The Dragon, ale Don ‘The Dragon’ Wilson oczywiście nie posiada tyle charyzmy, by choć przez chwilę móc się równać z Bruce’em Lee. Niemniej sam film jest… lepszy niż pierwsza część cyklu. Akcji jest więcej, choreografia jest jeszcze ciekawsza i bardziej urozmaicona, a ostatnie pół godziny to spora dawka brutalności (rozwalanie głów o mury, łamanie kości). Poza tym na uwagę zasługuje duża różnorodność stylów. O aktorstwie nie wspomnę, chyba, że ktoś ceni sobie szczególnie “sztukę” ciągłego mrużenia oczu.
|
Jimmy Boland został niesłusznie skazany za okrutną zbrodnię, której nie popełnił. Zgodnie z orzeczeniem sądu zostaje osadzony w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Trafia do bloku C, a za towarzyszy niedoli ma najbrutalniejszych więźniów. Nie dość tego dwa rywalizujące ze sobą gangi białych i czarnych toczą tu nieustanną walkę i werbują do swych struktur nowoprzybyłych. Taki też los spotyka Jimmy’ego, który decyduje się pozostać bezstronny, a to może się dla niego źle skończyć. Ale od czego są sztuki walki? Kontynuacja serii wciąż trzyma równy poziom. Co prawda nazwisko bohatera się zmieniło, ale Don ‘The Dragon’ Wilson to nie De Niro, który niemal na każdej kreowanej przez siebie postaci odciska charakterystyczne piętno. Bohater Wilsona to wciąż w gruncie rzeczy ta sama postać z poprzednich części, więc przejmować się nie ma czym. Wciąż nie zostaniemy zaskoczeni choćby jakimś zwrotem akcji, czy też subtelną metaforą, tylko dostajemy cios “z karata” między oczy. Jest szybko, prosto i konkretnie. Tylko dla maniaków.
|
Zazwyczaj spokojny Danny Holt traci cierpliwość i spokój, kiedy międzynarodowa szajka porywa jego ukochaną córkę. Dzieje się to przez nietypowy zbieg okoliczności. Danny wsiadł przez przypadek do samochodu, w którym znajdowały się elementy konstrukcyjne służące do zbudowania broni nuklearnej. Zaczyna się pościg za kidnaperami, a także gra w kotka i myszkę z agentami federalnymi. Niczym, kompletnie niczym film nie zaskoczy, choć można się spodziewać jednego zwrotu akcji, co jest nowością w tym cyklu. Poza tym jest standardowo. Sporo walk na niezłym poziomie, które mniej wytrwałym mogą się wydać nużące już po 20 minutach, ale przede wszystkim po raz kolejny dają o sobie znać dialogi, których ciężko wysłuchiwać bez spożycia odpowiedniej ilości płynów wyskokowych.
|
James Stanton budzi się w szpitalnym łóżku i niczego nie pamięta. Stracił pamięć w wyniku strzału w głowę. Cudem uniknął śmierci. Okazuje się, że poszukują go zarówno ludzie bossa o nazwisku Kwong, jak i CIA. Wciąż jest zagadką, dla kogo pracował. Cykl ewoluuje. W piątej części pojawia się dość zmyślna fabuła, która, mimo że nasuwa skojarzenia z kilkoma innymi filmami… broni się. Oczywiście realizacja i aktorstwo są wciąż na poziomie niskobudżetowego kina klasy C, jednak przy odrobinie tolerancji, która jest konieczna przy zasiadaniu do tego typu produkcji, można się znośnie bawić. Twórcy do tego stopnia skupili się na intrydze, że chyba zapomnieli jak robi się kino “kopane”. Zabrakło bowiem wprawnej ręki do ukazania niekwestionowanego talentu Dona Wilsona do wybijania przeciwnikom zębów. Jest on tutaj cieniem siebie z poprzednich “odcinków”, mimo niezłego rywala Steve’a Jamesa znanego choćby z cyklu American Ninja.
Tomasz Urbański