Pamiętne dziecięce role. Zestawienie

Z okazji Dnia Dziecka, z najlepszymi życzeniami dla wszystkich milusińskich, również tych, którzy mimo poważniejszego wieku nadal po trosze czują się dziećmi, proponujemy szybkie zestawienie pamiętnych, sympatycznych i charakterystycznych ról młodych aktorów. To żaden ranking, po prostu – mała podróż sentymentalna.

Brzdąc – Jackie Coogan

Postać Brzdąca to przezabawna i przejmująca rola małego towarzysza Włóczęgi. Dzięki swojej autentyczności i świetnej mimice twarzy (tak ważnej w kinie niemym), jego postać do dziś rozczula i śmieszy, a mieszanie komedii z elementami tragicznymi pozwoliło pokazać cały wachlarz możliwości aktorskich chłopca. Coogan jest niesamowity, przyciąga widza do ekranu na równi z Chaplinem. Scena rozdzielenia bohaterów to prawdziwy łamacz serc. [Jan Dąbrowski]

https://www.youtube.com/watch?v=DE2R7s5SCSQ

Mała księżniczka – Shirley Temple

A w zasadzie całokształt postaci rezolutnej, roztańczonej i kręconowłosej dziewczynki, która przemawia językiem serca i nigdy nie daje się zbić z tropu. Zawsze pogodna, zawsze radosna, idealnie odnajdywała się w roli sieroty w drodze do nowego, szczęśliwego domu albo kupidynka kojarzącego pary. I chociaż kiedy dorosła, Shirley nie odnalazła się na ekranie i musiała szukać szczęścia gdzie indziej (zresztą z dużymi sukcesami w karierze politycznej), to prawdopodobnie do dzisiaj pozostaje największą dziecięcą gwiazdą w historii kina.

Czarnoksiężnik z Oz – Judy Garland

Czy można w ogóle wyobrazić sobie historię X muzy bez Dorotki, jej czerwonych pantofelków, psa Toto i wyprawy na drugą stronę tęczy? Bez delikatnych tonów Somewhere (Over the Rainbow)? Dorotka uczy kolejne pokolenia, że warto podążać za marzeniami, że lojalność jest istotą przyjaźni i że nie ma na świecie miejsca, które mogłoby się równać z ukochanym domem.

Zabić drozda – Mary Badham

Wygadana i ciekawska Scout stanowi w filmie doskonałą przeciwwagę dla swojego spokojnego ojca,  adwokata Atticusa Fincha (Gregory Peck). Poprzez jego pracę dziewczynka poznaje mroczne strony miasteczka. Kwestie rasizmu, biedy i szeroko pojętej nietolerancji poruszone w filmie łączą się z opowieścią o dorastaniu i szacunku dla sprawiedliwości. Dla Scout są to kolejne lekcje, które pozwalają jej zrozumieć otaczający świat. Jest rezolutna i spostrzegawcza, nie boi się zadawać odważnych pytań. I choć Gregory’ego Pecka nie da się przyćmić, mała Mary Badham dotrzymywała mu kroku. [Jan Dąbrowski]

Egzorcysta – Linda Blair

Wcielając się w rolę Regan Linda Blair pokazała całemu światu, jak wygląda prawdziwy koszmar nieszczęsnego rodzica. Twoje słodkie, ciche, nieśmiałe dziecko, dotąd darzące cię czułą miłością i obsypujące prezentami, nagle przeobraża się w agresywnego, złośliwego i przerażającego demona, nad którym nie można zapanować. Najgorsza wizja młodzieńczego buntu, jaką można sobie wyobrazić!

Taksówkarz – Jodie Foster

Kontrowersyjna postać dziecięcej prostytutki Iris poraża niesłychanie dojrzałym pod względem aktorskim wyważeniem cech typowej młodziutkiej nastolatki, wciąż jeszcze myślącej w prostych kategoriach, a portretem zmęczonej i wyzbytej złudzeń co do natury świata i ludzi starej malutkiej, która jednak w całym tym oceanie syfu, korupcji i deprawacji jest jednak zdolna zachować skrawek niewinności i pogody.

E.T. – Henry Thomas

Elliot Taylor przemówił chyba do serca każdego dziecka, które – tak jak on – czuło się samotne, odrzucane przez rówieśników i spragnione nawiązania przyjaźni z kimś, kto będzie je w pełni akceptował. Spora w tym zasługa samego Thomasa, którego fizjonomia budzi natychmiastową sympatię, nie wspominając już o naturalnym talencie komediowym.

Imperium słońca – Christian Bale

Wbrew pozorom nie był to debiut Christiana Bale’a, gdyż chwilę wcześniej małoletni aktor zagrał w radzieckim Mio, mój Mio. Nie zmienia to jednak faktu, że to właśnie rola główna w filmie Spielberga zwróciła na 13-letniego wówczas Chrisa oczy całego świata. To bodaj najbardziej dojrzały, a już na pewno najbardziej złożony dziecięcy występ w historii dużego ekranu. Aż dziw bierze, że nie doczekał się żadnych nagród (!!!). Dla Bale’a Jim Graham okazał się rolą życia – kreacją, której od tego czasu, mimo wielu ambitnych, kontrowersyjnych przemian, nie udało mu się przebić. Emocjonalna perła, która wciąż wprawia w zachwyt. [Jacek Lubiński]

Stand by Me – River Phoenix

Po trosze nostalgiczna, a po trosze brutalna opowieść o dorastaniu, nabieraniu doświadczenia i pierwszym zetknięciu z naturą zła, ale również lojalnością i obowiązkiem, stała się Rivera Phoenixa smutnym i ponurym proroctwem. W pamięci kinomanów została ta ostatnia scena, w której Chris odwraca się i macha na pożegnanie. Scena, jak się okazało po siedmiu latach, niemal symboliczna.

Rodzina Addamsów – Christina Ricci

Bezkompromisowa Wednesday Friday Addams, z mroczną osobowością, sadystycznymi zapędami i żyjąca całkowicie po swojemu, bez oglądania się na jakieś tam społeczne zakazy, nakazy i zasady, to balsam na duszę każdego oryginała. Po prostu trudno być dziwniejszym od niej.

Marzyciel – Freddie Highmore

Ponieważ Peter Llewellyn Davies zawsze będzie nas nieodmiennie wzruszał tą pamiętną sceną na ławce.

Życie jest piękne – Giorgio Canterini

Film Benigniego to przewrotna tragikomedia. Wszystko za sprawą perspektywy, jaką proponuje włoski reżyser. Giosue’ w obozie koncentracyjnym nie rozumie i nie wie, dlaczego się tam znalazł. Nie zna przerażającego wymiaru tego miejsca. Wierzy natomiast w grę o czołg, której zasady ciągle tłumaczy mu jego ojciec. Giosue’ jest cichy i zdezorientowany. Ciągle wyobrażam sobie moment, nie pokazany w filmie, gdy już jako starsza osoba dowiaduje się, w czym naprawdę brał udział. Gdy jednak pod koniec Życie jest piękne znajduje się w ramionach matki i wykrzykuje: “czołg!” to w pełni wyraża uczucie, jakie może łączyć dziecko z ojcem. [Maciej Niedźwiedzki]

https://www.youtube.com/watch?v=DrNdCn3sEyM

Szósty zmysł – Haley Joel Osment

Po tym, jak wyrósł z wieku dziecięcego, Osment się jakoś w kinie odnaleźć nie może. A wszak jako niedorostek przejawiał niewątpliwy talent i dużo wyczucia dramatycznego. Chociaż od czasu premiery Szóstego zmysłu niektóre z filmowych cytatów zaczęły żyć własnym życiem, przeradzając się w prześmiewcze internetowe memy, a sam film był wielokrotnie parodiowany, to jednak trudno zaprzeczyć, że Cole to jedna z najbardziej zapadających w pamięć dziecięcych postaci ostatnich dwudziestu lat.

https://www.youtube.com/watch?v=-TMbZeUp-_E

Wywiad z wampirem – Kirsten Dunst

Idealna mieszanka słodkiej (a tym samym zwodniczej) dziewczęcej naiwności i brutalnej bezwzględności kobiety w ciele dziecka, której nigdy nie dano dorosnąć i która wprost bucha nieopanowaną wściekłością. Od intensywności emocji gotujących się w Claudii ciarki przechodzą po krzyżu.

Leon zawodowiec – Natalie Portman

Córka dealera i prostytutki, sierota, zakochana w płatnym mordercy, sama zaczynająca sięgać po broń. Matylda w Leonie Zawodowcu doświadczyła rzeczy strasznych, traumatycznych. Mimo płaczu i bezradności bohaterka podnosi się, znowu zaczyna cieszyć się i uśmiechać, widzieć życie w kolorowych barwach. Napędza ją nie tyle chęć zemsty, bo ona z czasem nie jest aż tak istotna. Najważniejszy jest Leon. Relacja między nimi ma wiele odcieni i zależności. Matylda to dziecko, które przeżyło więcej niż niejeden dorosły. Wspaniały film, genialna rola. Wciąż najlepsza w filmografii Natalie Portman. [Maciej Niedźwiedzki]

Kevin sam w domu – Macaulay Culkin

Dla pokolenia dzisiejszych trzydziestoparolatków Kevin stał się symbolem dzieciństwa, a dzięki specjalnym staraniom polskiej telewizji – również symbolem świątecznym. Pomysłowy chłopiec zdolny do nieustannego wyprowadzania w pole (nieudolnych co prawda) złodziejaszków to postać, której zawdzięczamy zdrową dawkę śmiechu. I tak co roku.

Matylda – Mara Wilson

Postać Matyldy Wormwood to uosobienie słodyczy i dziecięcej rezolutności. Tytułowa bohaterka klasycznej familijnej opowieści jest uroczą mieszanką dobroci, inteligencji i chęci niesienia pomocy. Jest grzeczna, uczynna i magicznie utalentowana, dzięki czemu stanowi znakomity wzór dla dziecięcej widowni. Matylda, choć jest źle traktowana przez rodziców, wykazuje się lojalnością wobec nich, nie rezygnując jednak ze spełniania marzeń i rozwijania swych talentów. [Dawid Myśliwiec]

Do zobaczenia, chłopcy – Gaspard Manesse

Julien Quentin, ekranowe wcielenie Louisa Malle’a, doskonale odgrywa całą paletę emocji tkwiących w ciele 11-latka w okupowanej przez III Rzeszę Francji. Wchodzący w okres dojrzewania Julien stara się pozować na nieustraszonego, aroganckiego łobuza, choć w duchu pozostaje zalęknionym, tęskniącym za mamą chłopcem. Będąc uczniem w kierowanej przez karmelitów szkole z internatem poznaje, czym jest odpowiedzialność za siebie i innych, a także – już w samym finale filmu – zaczyna dostrzegać niesprawiedliwy porządek świata. [Dawid Myśliwiec]

Lśnienie – Danny Lloyd

Złotowłosy Danny Torrance rozdarty między absolutnym uwielbieniem dla ojca i lękiem przed nim, krążący na swoim rowerku po tajemniczych korytarzach hotelu Overlook, pogrążony w konwersacjach z wymyślonym przyjacielem Tonym i usiłujący oswoić na swój kreatywny sposób narastającą grozę i rodzinny dramat… jedna z najbardziej wyrazistych, autentycznych, a czasami i działających trochę na nerwy dziecięcych postaci w kinie.

Kraina traw – Jodelle Ferland

Kontrowersyjna historia Jelizy-Rose, która po śmierci matki-narkomanki przenosi się z ojcem (Jeff Bridges) do dużego domu na pustkowiu. Niedługo potem opiekun dziewczynki umiera, a ona coraz mocniej oddala się od rzeczywistości i pogrąża w onirycznym, pokręconym świecie. Jeliza-Rose jest bystra i zaradna, lecz świat z jej punktu widzenia wydaje się miejscem chorym, pełnym dziwnych osób i zdarzeń. Świat Krainy traw to esencja twórczości Terry’ego Gilliama, gdzie racjonalne podejście do wydarzeń nie sprawdza się i trzeba dać się ponieść. [Jan Dąbrowski]

Cinema Paradiso – Salvatore Cascio

Postać chłopca, którego definiuje młodzieńcza fascynacja kinem. Zakradanie się do kabiny operatora, przesiadywanie na sali podczas kolejnych projekcji, pokątne zbieranie kawałków taśmy. Dla małego Salvatore miłość do ruchomych obrazków bywa ważniejsza od obiadu w domu i zajęć szkolnych. Mało który reżyser opowiada o fascynacjach tak przejmująco jak Giuseppe Tornatore (Malena, Koneser). W przypadku Cinema Paradiso nie jest inaczej. Kino jest tutaj czymś powszechnie cenionym, a ludzie w miasteczku karmią się filmowymi historiami jak narkotykiem. Historia małego operatora kamery jest znakomita jako początek przygód z X Muzą lub wzruszający wehikuł czasu (który przenosi widza do baśniowego świata, w którym film się przeżywało, a nie tylko konsumowało). [Jan Dąbrowski]

https://www.youtube.com/watch?v=Jrvw0iml5Eg