KINO EUROPEJSKIE: Vittorio De Sica
Vittorio De Sica urodził się 7 lipca 1902 r. we Włoszech. Dzieciństwo spędził w Neapolu, gdzie jego ojciec znalazł pracę jako urzędnik państwowy. To on najbardziej zachęcał syna do podjęcia kariery scenicznej. Vittorio ukończył studia prawnicze, ale swoje życie zawodowe związał z filmem.
Najpierw w wojsku założył swój teatr, w którym wystawiano głównie musicale, a następnie zaangażowany został do teatru Tatiany Pawłowej. Jako aktor filmowy zadebiutował w 1918 r. (Il Processo Clemenceau) – od tego momentu zagrał w blisko 150 filmach. W 1933 r. założył własną firmę produkcyjną. Po aktorstwie przyszła kolej na reżyserię. Najpierw kręcił komedie, później stał się jednym z czołowych przedstawicieli włoskiego neorealizmu. Zmarł w wieku 72 lat, po skomplikowanej operacji płuc.
Ciekawostki:
Reżyser był dwukrotnie żonaty – najpierw z Giudittą Rissone, następnie z Marią Mercader. Nie mogąc się rozwieść ze swoją pierwszą żoną jako obywatel Włoch, wyjechał do Francji i dopiero po otrzymaniu francuskiego obywatelstwa uzyskał rozwód. Jego wieloletnim współpracownikiem był scenarzysta Cesare Zavattini. Ostatnim neorealistycznym filmem De Siki był Umberto D. (1952). Główną rolę Antonia w filmie Złodzieje rowerów zagrał Lamberto Maggiorani, który z aktorstwem nie miał nic wspólnego – był prostym robotnikiem.
Najważniejsze nagrody:
Podobne wpisy
1947 – Dzieci ulicy – Oscar specjalny za najlepszy film obcojęzyczny
1950 – Złodzieje rowerów – Oscar specjalny za najlepszy film obcojęzyczny
1951 – Cud w Mediolanie – Złota Palma na MFF w Cannes
1961 – Matka i córka – Oscar dla Sophii Loren za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą
1965 – Wczoraj, dziś, jutro – Oscar za najlepszy film obcojęzyczny
1971 – Ogród Finzi-Continich – Złoty Niedźwiedź na festiwalu w Berlinie
1972 – Ogród Finzi-Continich – Oscar za najlepszy film obcojęzyczny
De Sica został neorealistą bardziej z konieczności niż z własnego wyboru. Wojna zrujnowała Włochy, brakowało środków finansowych na scenografię czy profesjonalnych aktorów. Zamiast tego musiał postawić na zdjęcia w plenerze i amatorów. W rezultacie powstały skromne i proste filmy, surowe wizualnie.
Reżyser skupiał się na codziennej rzeczywistości, na życiu miejskiej biedoty. Ukazywał życie zwykłych, szarych ludzi, bez zbędnego upiększania ich egzystencji. Widać w tych filmach troskę o sprawy społeczne.
Jego filmy charakteryzuje prawdziwość opisywanej rzeczywistości (w późniejszym okresie nie unikał jednak elementów poetyckich np. Cud w Mediolanie, film określony mianem „baśni socjologicznej”), duża wrażliwość moralna, rezygnacja z tradycyjnych schematów fabularnych na rzecz wielowątkowości i kompozycji otwartej, krytyka systemu społecznego.
De Sica chciał pokazać, jakie konsekwencje w życiu człowieka odcisnęła wojna – skupiał się zwłaszcza na psychice dziecka, gdyż to najmłodsi w największym stopniu odczuli jej wpływ (Dzieci ulicy, Złodzieje rowerów). Ukazanie ich tragicznych przeżyć miało wstrząsnąć widzem, zmusić go do zastanowienia się nad swoimi czynami, a co za tym idzie spowodować naprawę systemu społecznego i ogólne moralne odrodzenie. Reżyser nie stronił od sentymentalnych i melodramatycznych efektów.
1940 – Rose scarlatte
1940 – Dwója ze sprawowania
1941 – Teresa Venerdi
1942 – Un Garibaldino al convento
1944 – Dzieci patrzą na nas
1945 – Wrota niebios
1946 – Dzieci ulicy
1948 – Złodzieje rowerów
1951 – Cud w Mediolanie“
1952 – Umberto D.
1953 – Villa Borghese
1953 – Stazione Termini
1954 – Złoto Neapolu
1956 – Dach
1958 – Anna di Brooklyn
1960 – Matka i córka
1961 – Sąd Ostateczny
1962 – Boccaccio’70
1962 – Więźniowie z Altony
1963 – Wczoraj, dziś, jutro
1964 – Małżeństwo po włosku
1966 – Nowy świat
1966 – Caccia alla volpe
1967 – Czarownice
1967 – Siedem razy kobieta
1968 – Kochankowie
1970 – Słoneczniki
1970 – Ogród Finzi-Continich
1970 – Le Coppie
1971 – I Cavalieri di Malta (tv)
1972 – Lo chiameremo Andrea
1973 – Krótkie wakacje
1974 – Podróż
Źródła:
Mielcarek M., Pawlak E.: Ilustrowany leksykon filmu europejskiego, Wydawnictwo KURPISZ S.A. Poznań, 2003.
tekst z archiwum film.org.pl