KINO EUROPEJSKIE: Mike Leigh

Aleksandra Krupińska

1 stycznia 2012

REKLAMA

“Odczuwam potrzebę opowiadania własnych historii. To jest główny impuls do pracy w kinie, telewizji i teatrze. Gdybym miał kręcić filmy według cudzych pomysłów, w ogóle bym się tym nie zajmował…”

Mike Leigh urodził się 20 stycznia 1943 roku w Salford w Anglii.
Studiował malarstwo i aktorstwo w Royal Academy of Dramatic Art w Londynie, a następnie reżyserię w London Film School.
W 1966 rozpoczął swą przygodę z teatrem, wystawiając sztukę pt. Box Play.
Jego debiutem filmowym był Bleak moments (1971) – przez długi czas skoncentrowany był na pracy w telewizji i teatrze, co spowodowało, iż drugi film kinowy nakręcił dopiero w 1988 roku (High hopes).

Stosowana przez Mike’a Leigh metoda pracy z aktorem nawiązuje do metody nieżyjącego już amerykańskiego reżysera, Johna Cassavetesa (wielomiesięczna interpretacja osobowości bohaterów, relacji między nimi, dzięki czemu aktorzy mają możliwość całkowitego utożsamienia się z graną przez siebie postacią).
Dziadek reżysera malował miniaturowe portrety i właśnie po nim Leigh odziedziczył zamiłowanie do malarstwa.
Jego byłą żoną jest aktorka Alison Steadman, która zagrała w kilku jego filmach (m.in. Sekrety i kłamstwa, Życie jest słodkie, Nuts in may, Abigail’s party).
Leigh bardzo ceni twórczość takich reżyserów jak: Jean Renoir, Akira Kurosawa, Yasujiro Ozu.
Wpływ na jego twórczość miały także włoski neorealizm, francuska Nowa Fala oraz filmy czeskie z lat 60-tych.

1988 – Wysokie aspiracje – Nagroda FIPRESCI na MFF w Wenecji
1993 – Nadzy – Nagroda za reżyserię na MFF w Cannes
1996 – Sekrety i kłamstwa – Złota Palma na MFF w Cannes
1997 – Sekrety i kłamstwa – Nominacja do Oscara w kategoriach: najlepsza reżyseria i scenariusz
1997 – Sekrety i kłamstwa – Nagroda BAFTA za najlepszy scenariusz oryginalny
1999 – Topsy-Turvy – Nominacja do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny
2002 – Wszystko albo nic – Nominacja do Złotej Palmy na MFF w Cannes
2004 – Vera Drake – Złoty Lew na MFF w Wenecji

W 1999 roku Leigh i jego operator Dick Pope otrzymali nagrodę w kategorii
“najlepszy duet: reżyser-operator” na festiwalu Camerimage.

Stosowanie specjalnej metody pracy z aktorami: reżyser przeprowadza z nimi analityczne rozmowy, pozwala na improwizację, bohaterowie są bardzo dokładnie opracowywani w najdrobniejszych szczegółach jeszcze przed przystąpieniem do zdjęć. Nadaje się im odpowiednie cechy psychiczne i fizyczne i dopiero wtedy Leigh zezwala na interakcję z innymi postaciami – wówczas to analizuje się poszczególne relacje i związki, buduje ich dynamikę. W fazie przygotowawczej reżyser zabrania aktorom rozmawiania między sobą na temat granych postaci (celem jest uzyskanie autentycznych reakcji na dane zachowanie).

Podobne wpisy

Wykorzystywanie ironii, otwartych zakończeń, nacisk na realistyczne przedstawienie opowiadanych historii (filmy Mike’a Leigh określa się jako “brytyjski realizm społeczny”).

Akcentowanie problemów społecznych przeciętnego człowieka, krytyka konsumpcyjnego stylu życia i thatcheryzmu, obracanie się w kręgu postaci z klasy średniej – człowiek w jego filmach stoi w centrum wszystkich wydarzeń; reżyser pokazuje ludzkie konflikty i dramaty, analizuje zachowania i relacje między bohaterami, skupia się na dialogach, gestach, ukazuje samotność jednostki, niemożność porozumienia się z bliskimi.

Łączenie pesymizmu z optymizmem, śmiechu z dramatem (“tragikomedie codzienności”), nadziei ze zwątpieniem, cynizmu z życzliwością – w początkowym okresie twórczości dominowało w jego filmach poczucie beznadziei, utrata złudzeń – dopiero w Sekretach i kłamstwach reżyser wprowadza optymistyczną nutę.