72 Godziny

Gwiazda Kevina Costnera rozbłysła w „Nietykalnych” i „Bez wyjścia”. Najtłustsze lata przypadły na okres 1990-1993, kiedy to spadł na niego deszcz Oscarów za „Tańczącego z wilkami”, a wysoką pozycję w Fabryce Snów  ugruntowały takie filmy, jak „Robin Hood: Książe złodziei”, „Bodyguard”, „JFK” oraz „Doskonały świat”. I wtedy, w roku 1994 na ekrany kin wszedł „Wyatt Earp”,  który nie dość że poległ w starciu z filmem o tej samej tematyce („Tombstone” George’a P. Cosmatosa), poniósł w kinach porażkę finansową i zebrał cały koszyk Złotych malin, tudzież nominacji do tychże. Tę niechlubną tradycję (porażka finansowa + Złote maliny) kontynuował Costner w dwóch megaprodukcjach osadzonych w postapokaliptycznych klimatach – „Wodny świat” 1995 oraz „Wysłannik przyszłości” 1997, zjeżdżając coraz niżej w hierarchi zarówno aktorskiej, jak i reżyserskiej. I choć Costner regularnie grywa, i to nawet w całkiem przyzwoitych produkcjach („Bezprawie”, „Patrol”, „Mr. Brooks”) nie są to raczej ani tytuły z głównego nurtu, ani wielkie sukcesy finansowe. Można śmiało powiedzieć, że twórca „Tańczącego z wilkami” do dziś nie pozbierał się po porażkach sprzed prawie dwóch dekad i nie powrócił do pierwszej ligi Hollywood. Ale w ostatnich latach w zawodowym życiu Costnera coś drgnęło. Niedawno mogliśmy oglądać go na drugich planach w udanej superprodukcji Zacka Snydera „Człowiek ze stali” oraz w „Jack Ryan: Teoria chaosu” Kennetha Branagha. A już 21 lutego na ekrany polskich kin wejdą „72 godziny” z Kevinem Costnerem w roli głównej. I to jakiej  – film zapowiada się na bombowy konglomerat „Bodyguarda”, „Uprowadzonej”, „Zakładnika” i „Transportera” – główny bohater to wyszkolony ex-zabijaka, co owocuje dużą ilością widowiskowego strzelania, mnogością trupów, wybuchami i dynamicznymi pościgami (a i humor dopisuje). Film zdaje się sięgać znacznie głębiej w przeszłość kina, zapożyczając motyw „wszczepiliśmy ci chorobę, masz dla nas wykonać zadanie, to cię uleczymy” z klasycznej „Ucieczki z Nowego Jorku”. „72 godziny” wygląda, i owszem,  jak zlepek utartych schematów, zarówno pod względem scenariusza, jak i realizacji, ale nie powiem, żeby trailer mnie nie zachęcił do odwiedzenia kina.  Nieco może niepokoić osoba reżysera, pana  McG, na którego niektórzy maja alergię, ale, jeśli chodzi o mnie, mam do niego jedynie żal o to, że nakręcił kompletnie bezpłciowe „Aniołki Charliego 2”, bo „Terminator: Ocalenie” mi się podobał, a „A więc wojna”, chwilami rozśmieszył do łez. Czy McG pomoże Costnerowi ponownie wdrapać się na szczyt, czy odeśle go z powrotem w gwiazdorski niebyt? Okaże się już niedługo.