PODEJRZANA. Romantyczny thriller Park Chan-wooka
Koreańczyk Park Chan-wook, twórca Oldboya (2003), Pani Zemsty (2005), Pragnienia (2009) i Służącej (2016), po sześciu latach powraca ze swoim kolejnym pełnometrażowym filmem. To kolejny w dorobku ekscentrycznego reżysera kryminał. Jego Podejrzana to udany gatunkowy miks w charakterystycznym dla Parka stylu – pełnym czarnego humoru, absurdu i przerysowanych postaci.
„Idę samotnie tą mglistą ulicą, twój słodki niegdysiejszy cień” – tak mniej więcej brzmi pierwszy wers nostalgicznej i niezwykle filmowej piosenki „Mgła” słynnej koreańskiej artystki Jung Hoon-hee, którą w filmie tytułowa podejrzana Seo-rae (hipnotyzująca Wei Tang znana z Ostrożnie, pożądanie Anga Lee czy Długiej podróży dnia ku nocy) pokazuje policjantowi Hae-joonowi (Hae-il Park znany z filmów reżysera Parasite: Zagadka zbrodni i The Host: Potwór). Mężczyzna prowadzi śledztwo w sprawie zagadkowej śmierci jej męża. Chociaż pozornie wygląda ona na samobójstwo – mężczyzna, fan górskiej wspinaczki, spadł z wysokiej góry – detektywi mają wątpliwości. Gdy szczegóły przemocowego małżeństwa zmarłego i jego żony wychodzą na jaw, okazuje się, że bohaterka miała motyw, aby zabić męża. Hae-joonowi bardzo szybko zaczyna zależeć nie tyle na rozwiązaniu sprawy, ile na głębszym poznaniu wdowy. Cierpiący na bezsenność detektyw jest zafascynowany tajemniczą aurą roztaczaną przez podejrzaną, którą przesłuchuje na komisariacie. Postaci Seo-rae na szczęście daleko do stereotypowej femme fatale z kina kryminalnego, choć Podejrzana, tak jak i inne filmy Parka, pełnymi garściami czerpie z dziedzictwa filmu noir i twórczości Alfreda Hitchcocka. Mimo że policjant jest żonaty, wikła się w skomplikowaną miłosną relację z podejrzaną.
Policyjny thriller i romantyczny melodramat
Piosenka śpiewana przez Jung Hoon-hee to w filmie symbol rodzącego się między dwójką bohaterów uczucia, która doskonale oddaje atmosferę filmu, a zarazem przyczynek do filmowej fabuły. Zafascynowany tą popularną koreańską piosenką reżyser chciał umieścić w filmie jej dwie wersje – śpiewaną przez kobietę i przez mężczyznę – co w naturalny sposób doprowadziło go do oparcia fabuły na love story. Chociaż w filmie ostatecznie znalazł się tylko żeński wokal, historia miłosna pozostała. Te dwa gatunki – policyjny thriller i romantyczny melodramat – są w Podejrzanej równorzędne, a wraz z rozwojem śledztwa buduje się również relacja między bohaterami i rozpoczyna się między nimi gra niedopowiedzeń. Z dwójki odtwórców głównych ról to Wei Tang kradnie ekran – jako tajemnicza wdowa po przemocowym mężu, imigrantka z Chin, jest absolutnie zachwycająca.
Podejrzana to wciąż film w bardzo charakterystycznym stylu Park Chan-wooka, chociaż, o dziwo, nie uświadczymy tutaj dwóch znaków rozpoznawczych jego kina – seksu i przemocy. Podejrzana jest także znacznie skromniejsza wizualnie, pozbawiona barokowego przepychu Służącej, chociaż każdy kadr jest skrupulatnie skomponowany i wypełniony stylową, wysmakowaną scenografią pośród krajobrazów miasta, góra i morza. Nie brakuje dobrych dialogów, czarnego humoru i ironii, chociaż nie wszystkie żarty zachwycają błyskotliwością.
Chociaż Park po raz kolejny udowadnia, że jest świetnym artystą, Podejrzana nie jest pozbawiona wad. Ten prawie dwuipółgodzinny film ma kilkuczęściową strukturę, jednak wbrew pozorom nie przekłada się ona na narracyjne uporządkowanie. Gęstość intrygi i fabularne zawiłości sprawiają, że w którymś momencie film zaczyna zjadać własny ogon, a całość robi się męcząca, by na koniec zachwycić przejmującym, zapadającym w pamięć finałem. Podejrzana to film z pewnością trochę nierówny, ale także z pewnością oryginalny, który zadowoli fanów autorskiego kina.
Michalina Peruga