RODZINA ADDAMSÓW. Wszystkie wcielenia (nie)śmiertelnej rodziny

Addamsowie to klasyczna amerykańska rodzina pełna miłości, czułości i lojalności. Ale nie do końca. W konkursie na dziwaczność i ekscentryczność są niedoścignieni. Z niechęcią wychodzą na światło dzienne, przez które ich intensywnie czarne ubrania płowieją. Mieszkają w zapadłej gotyckiej posiadłości przy cmentarzu, przypominającej muzeum makabry i koszmaru. W cierpieniu oraz śmierci upatrzyli sobie źródła sił witalnych. Czy jest ktoś, kto ich nie zna? Morticii, która w różach najbardziej kocha kolce. Romantyka Gomeza z zamiłowaniem do noży. Rodzeństwa Wednesday oraz Pugsleya, których ulubioną rozrywką jest zabawa w salę tortur. Babci Eudory, umiejącej sporządzać śmiertelne mikstury na każdą okazję. Upiornego wujka Festera obdarzonego zdolnością przewodzenia prądu. Przypominającego potwora Frankensteina kamerdynera Lurcha oraz maskotki domu – Rączki. Choć nie jest to rodzina jak z barwnego obrazka, już od ponad 50 lat urzeka kolejne pokolenia sympatią oraz humorem. Teraz, gdy można było pomyśleć, że o Addamsach wiemy już wszystko, ci powracają na ekrany w nowej, odświeżonej, jeszcze straszliwszej odsłonie – ponownie w wersji animowanej. Nim to jednak nastąpi, a poczciwych Addamsów odwiedzimy w kinach, warto przypomnieć sobie wszystkie poprzednie wcielenia śmiertelnie zabawnej rodzinki. Rodzinki, która zadebiutowała jednak nie na ekranie, a na papierze. 

Demoniczna familia zrodziła się w głowie niejakiego Charlesa Addamsa. Tak, Addamsa – wszystko zostaje w rodzinie. Był on amerykańskim rysownikiem, którego twórczość odznaczała się makabrycznym stylem oraz czarnym humorem. Od 1938 roku artysta publikował na łamach „The New Yorkera” autorskie historyjki obrazkowe, których bohaterami byli groteskowi mieszkańcy mrocznej rezydencji – jeszcze wtedy bezimienni. Do swojej śmierci w roku 1988 narysował 150 takich jednoobrazkowych humorystycznych ilustracji, na kanwie których powstała słynna rodzina Addamsów.

Dopiero na ekranie zyskali jednak pełniejsze, wyrazistsze kształty. A stało się to dzięki  Davidowi Levy’emu, producentowi stacji ABC, który zainteresował się prasowymi ilustracjami Addamsa. Zwrócił się do autora z propozycją przeniesienia ich na ekran telewizorów. Rysownik miał również czuwać nad rozwojem projektu; nadać fizycznym bohaterom imiona oraz charakterystyczne cechy. Tak narodziła się znana nam, widzom, rodzina Addamsów, swoista satyra na idealną, arystokratyczną, majętną amerykańską rodzinę – nieco osobliwą, ale jakby z tej osobliwości niezdającą sobie sprawy. Pierwszy portret rodzinny został wykonany w 1964 roku na planie czarno-białego serialu telewizyjnego o wdzięcznym tytule Rodzina Addamsów, który parodiując tradycyjny sitcom, przedstawiał codzienne przygody nieszablonowej rodziny. Wtedy widzowie po raz pierwszy usłyszeli ikoniczny motyw przewodni produkcji. Możecie go sobie przypomnieć, oglądając poniższą czołówkę. 

Pierwszy portret rodzinny

Skompletowana rodzina Addamsów nie prezentuje się jeszcze tak makabrycznie, jak byśmy się tego spodziewali. Ich obraz jest wręcz w pewien sposób ugłaskany – Morticia jest piękną, urodziwą kobietą o delikatnych rysach twarzy, Gomez z cygarem w ustach wygląda jak typowy zawadiacki bankier, rodzeństwo prezentuje się wręcz uroczo oraz niewinnie. Jedynie dalsza gałąź rodziny: Fester, babcia Addams oraz Lurch wzbudzać mogli pewien niepokój czy grozę. W porównaniu do ojczystych rysunków, dokonano kilka zmian w wyglądzie bohaterów. Na papierze głowa rodziny prezentowała się w nieco karykaturalny sposób: baryłkowaty mężczyzna w średnim wieku z zadartym nosem, krzywym zębem i spojrzeniem rzezimieszka. Serial telewizyjny nadał Gomezowi zdecydowanie więcej urody, elegancji, ale i szaleństwa w małych czarnych oczach. Odtwórca roli, John Astin, dodał od siebie nieco szarmanckiego uroku, dżentelmeńskiego powabu oraz pasji latynoskiego kochanka. Prezentuje się jako człowiek sukcesu w zawsze schludnym, ciemnym garniturze, który jednak wszystkie kosztowności tego świata oddałby swojej ukochanej, Morticii. Jego najwierniejszymi atrybutami są dokładnie ulizane, zaczesane do tyłu włosy, spiczasty czarny wąsik oraz cygaro (które matka nakazała mu palić, odkąd skończył pięć lat). Ulubioną rozrywką głowy rodziny są zaś zabawy nożami oraz kolejka elektryczna, której lokomotywy oraz wagony z dziecięcą satysfakcją detonuje.

Żona Gomeza, Morticia, demonicznie piękna jak femme fatale, ale czuła oraz kochająca jak najwspanialsza matka, w swojej zawsze czarnej, ośmiorniczej sukni podkreślającej chudą figurę modliszki, jest jak promyk oświetlający mroczną posiadłość. Jak twierdzi mała Wednesday, jej matka zamiast klasycznego makijażu nakłada na twarz proszek do pieczenia, co sprawia, że jej blada skóra wyraźnie kontrastuje z gotyckimi sukniami. Zauważalna jest także różnica względem rysunkowego pierwowzoru. Carolyn Jones jako pierwsza ekranowa Morticia emanowała na ekranie łagodnością oraz pogodą ducha, często się uśmiechając, co praktycznie nie zdarzało się jej obrazkowemu odpowiednikowi. Aktorka obdarzyła swoją postać matczyną delikatnością, subtelnością i kobiecym wdziękiem, które kontrastowały z jaszczurowatą prezencją rysunkowej pani domu. Nie zmienia to jednak faktu, że Morticia miała serce czarne jak smoła. Serialowi Addamsowie otwarcie gardzili klasycznym amerykańskim stylem życia. Zrozpaczona matka, gdy dowiedziała się, że syn Pugsley gra w baseball oraz pragnie zostać skautem, w pośpiechu zorganizowała synowi dziecięcego psychologa. Morticia uwielbia dodawać do swoich potraw cyjanek, który zawsze nosi w swoim pierścieniu. Jej pasją jest florystyka, zaś szczególnie upodobała sobie nienaturalnie dużych rozmiarów mięsożerną roślinę zwaną Cleopatrą, którą z troskliwością zwykła karmić łyżeczką. Biegle posługuje się językiem francuskim (szczególnie w odpowiedzi na zaloty Gomeza), kocha sztukę oraz muzykę. Gra na shamisenie, japońskim instrumencie strunowym. Opanowanie, gracja oraz dostojność damy, jaką jest Morticia, kontrastowały zazwyczaj z chaosem panującym w domu Addamsów. Bądź co bądź, kobieta była, obok lekkomyślnego i nieco dziecinnego męża, opiekunem domu w stroju czarnej wdowy.