POSEJDON. Oryginał i remake

Rok produkcji: 1972Kraj: USAReżyseria: Ronald Neame Scenariusz: Wendell Mayes i Stirling Silliphant

Rok produkcji: 2006Kraj: USAReżyseria: Wolfgang Petersen Scenariusz: Mark Protosevich

Świętowanie nadejścia Nowego Roku na pokładzie liniowca „Posejdon” zostaje gwałtownie przerwane, gdy wywołana trzęsieniem ziemi gigantyczna fala wywraca statek do góry dnem. Większość z uwięzionych w sali balowej pasażerów żywi nadzieję na rychłe nadejście pomocy. Jednak zdecydowana postawa jednego z nich sprawia, że kilka osób postanawia wydostać się z okrętu na własną rękę. Zaczyna się wyścig z czasem, gdyż podróżującą ku powierzchni wody garstkę bohaterów nieubłaganie ściga wdzierająca się do wnętrza statku woda. Szanse na ratunek wydają się znikome, ale żaden ocalały po uderzeniu fali nie ma zamiaru łatwo dać za wygraną…

Frank Scott (Gene Hackman) Mike Rogo (Ernest Borgnine) Robin Shelby (Eric Shea) Susan Shelby (Pamela Sue Martin)

Dylan Johns (Josh Lucas) Robert Ramsey (Kurt Russell) Conor James (Jimmy Bennett) Jennifer Ramsey (Emmy Rossum)

Najważniejsze zmiany dotyczą w zasadzie efektów specjalnych (nad którymi rozwodzić się nie będziemy) i głównych bohaterów: w oryginalnym Posejdonie na pierwszy plan wysuwa się postać wielebnego Franka Scotta (Gene Hackman), któremu udaje się przekonać część pasażerów do ucieczki z sali balowej. Ci pasażerowie to detektyw Mike Rogo wraz z byłą prostytutką, a obecnie swoją żoną Lindą (Ernest Borgnine i Stella Stevens), biegający po pokładzie na początku filmu James Martin (Red Buttons), młodziutka Susan Shelby wraz z bratem Robinem (Pamela Sue Martin i Eric Shea), starsze małżeństwo Manny i Belle Rosen (Jack Albertson i Shelley Winters), wokalistka sylwestrowej kapeli Nonnie Parry (Carol Lynley) oraz okrętowy kelner o imieniu Acres (Roddy McDowall).		W remake’u Dylan Johns (Josh Lucas), chociaż po części wzorowany na postaci Jamesa Martina, jest postacią analogiczną do wielebnego Scotta – to za nim podąża garstka pasażerów, ale w przeciwieństwie do jego odpowiednika z wersji oryginalnej wcale nie musi ich do tego namawiać. Częściowo wzorowany na postaci detektywa jest natomiast Robert Ramsey (Kurt Russel), który w wersji z 2006 roku jest ojcem Jennifer (Emmy Rossum) będącej odpowiednikiem postaci Susan Shelby (dla której w oryginale pastor był jak drugi ojciec). Z kolei najmłodszy ocalały, Conor (Jimmy Bennett), będący odpowiednikiem Robina Shelby’ego, jest w remake’u synem Maggie James (Jacinda Barrett), z którą najbardziej zaprzyjaźnia się bohater grany przez Josha Lucasa. Piosenkarka, którą w oryginale udaje się uratować, topi się w trakcie drugiego zalania statku, a jej postać zastąpiona zostaje inną urodziwą panią, Eleną (Mía Maestro), która jednak ginie pod koniec filmu (w podobnych okolicznościach co Belle Rosen w wersji oryginalnej). W remake’u pojawia się także Christian (Mike Vogel), posiadający pewne cechy Jamesa Martina, grający chłopaka Jennifer Ramsey. Z kolei Richard Nelson (Richard Dreyfuss) jest połączeniem cech aż trzech postaci: detektywa Mike’a Rogo, Manny’ego Rosena oraz Jamesa Martina oczywiście.
W czasie próby ucieczki z tonącego statku bohaterowie napotykają na grupę innych ocalałych, przez moment zastanawiają się, czy do nich nie dołączyć i pójść w przeciwnym kierunku niż ten, który obrał wielebny.		W remake’u bohaterowie są zdani na siebie i nie natrafiają na innych pasażerów w drodze na niższe pokłady.
Samozwańczy przywódca grupy ocalałych, wielebny Scott, ginie pod sam koniec filmu, zostawiając dowództwo detektywowi Rogo.		Dylan Johns prowadzi garstkę pasażerów do samego końca, wielokrotnie nadstawiając za nich karku, jednak wychodzi z każdej opresji bez szwanku. Natomiast odpowiednik detektywa ku rozpaczy córki topi się, ratując ją i resztę bohaterów.
Szóstka bohaterów ucieka z tonącego „Posejdona” przez dziurę w kadłubie, którą palnikami wypalają ratownicy przybyli na miejsce katastrofy śmigłowcem.		Szóstka bohaterów ucieka z tonącego „Posejdona” przez unieruchomioną turbinę statku, po czym już z szalupy ratunkowej zabierają ich helikopterem służby ratownicze. Chwilę przedtem statek idzie na dno.

Oparty na motywach powieści Paula Gallico film trafił na ekrany kin w roku 1972. Wartka akcja, ciekawy scenariusz, świetna obsada i zdumiewające jak na ten czas efekty specjalne sprawiły, że Tragedia Posejdona była najbardziej kasową produkcją tamtego roku. Wywodząc się z nurtu kina katastroficznego, które stało się bardzo popularne w latach ’70, Posejdon zdobył serca widzów na całym świecie, a jego historia, choć fikcyjna, zaraz po tragedii Titanica jest drugą najczęściej przywoływaną katastrofą morską w historii. Nagrodzony specjalnym Oscarem za efekty specjalne film niemal w ogóle się nie zestarzał.

Jednak w roku 2005 na potrzeby telewizji nakręcono remake historii tego transatlantyku, w którym główne role zagrali Adam Baldwin, Rutger Hauer i znany z Akademii Policyjnej Steve Gutenberg. W tej wersji „Posejdon” nie przewraca się jednak na skutek zderzenia z falą, ale w konsekwencji ataku terrorystycznego, jaki miał miejsce na jego pokładzie. Film został niemalże zmiażdżony przez krytykę, ale przy okazji premiery telewizyjnej zrodził się pomysł na nakręcenie jeszcze jednego remake’u. Wolfgang Petersen otrzymał od studia Warner Bros. około 160 milionów dolarów, zatrudnił więc kilka znanych nazwisk, dorzucił jeszcze kilka wschodzących gwiazd młodego pokolenia i nakręcił efektowny film katastroficzny, nie zważając na fakt, iż gatunek ten umarł śmiercią naturalną dobrych kilka lat wcześniej.

Zgodnie z przewidywaniami, nowa wersja Tragedii Posejdona okazała się klapą nie mniejszą, niż jej nieco starsza telewizyjna siostra bliźniaczka. Nastawiony na pokazanie jak największej ilości wizualnych fajerwerków, zmontowanych jednak nieco na modłę teledysku, prezentujący gamę plastikowych i nienaturalnych postaci, z którymi trudno było się utożsamić, film ten słusznie został uznany za jeden ze słabszych i zupełnie niepotrzebnych remake’ów. Podobno Posejdon z roku 2006 został okrojony o 26 minut, jednak nie wierzę, że wersja reżyserska Petersena będzie choć odrobinę lepsza od wersji kinowej. Ten film zachwycić może chyba tylko ludzi jakimś cudem nie znających jeszcze Jamesa Camerona i jego Titanica. Dla innych będzie to blisko 100 minut wyciętych z życiorysu. Także jeżeli już mamy ochotę na Posejdona, to tylko w wersji z roku 1972.

• Wnętrze Posejdona z roku 1972 zostało zaprojektowane w oparciu o wygląd wnętrza statku „Queen Mary”. Natomiast sala balowa prezentowana w remake’u, a także pozostałe pomieszczenia pod pokładem, powstały w oparciu o projekt statku „Queen Mary 2”.
• Scena otwierająca wersję z roku 2006 prezentuje nam postać Dylana Johnsa (Josh Lucas) biegnącego po pokładzie transatlantyku. Jest to bardzo czytelne nawiązanie do wersji oryginalnej filmu, gdzie podobnie ubrany James Martin (Red Buttons) także uprawia pokładowy jogging.
• Trójka aktorów znanych z oryginału, Carol Lynley, Red Buttons i Pamela Sue Martin, co prawda w nowej wersji nie zagrała, ale za to pojawiła się na jej uroczystej premierze w maju 2006 roku.

Zobacz zwiastun oryginału:

Zobacz zwiastun remake’a:

Tekst z archiwum film.org.pl (13.03.2007)