Zawiedzeni poczują się ci, którzy – po emocjonalnym rollercoasterze z ostatnich odcinków – spodziewają się podobnych fajerwerków. Finał serialu utrzymany jest jednak w dużo spokojniejszym, elegijnym tonie. Chociaż znalazły się tu dwie szarpiące nerwy sekwencje, to przez większość czasu bohaterowie przeżywają raczej chwile introspekcji. Cassian i spółka zastanawiają się więc nad przebytą do tej pory drogą; zadają sobie pytanie, jaki sens miały ich dotychczasowe poświęcenia. Ten melancholijny ton odbija się też w warstwie wizualnej, przede wszystkim w scenografii – rebeliancka baza na Yavin, ulice Coruscant czy wnętrza imperialnych biurowców zmieniają się nagle w przestrzenie liminalne, odzwierciedlające osamotnienie bohaterów.
Te estetyczne i narracyjne wybory są jednak uzasadnione. Serial Tony’ego Gilroya od samego początku na pierwszym planie stawiał w końcu bohaterów i ich dylematy, a sceny akcji – chociaż pierwszorzędnie zainscenizowane – były w nim raczej fabularnym budulcem niż głównym daniem. Przez cały sezon, równolegle z ideologiczną przemianą Cassiana, obserwowaliśmy zresztą stopniowe zdzieranie masek z dotychczasowych „fanatyków” – Luthena i Kleyi z jednej strony, Dedry i Syrila z drugiej. Na ostatniej prostej serialu okoliczności też sprzyjają introspekcji i rozliczeniom z przeszłością. Liczba „graczy” po obu stronach konfliktu zdążyła się w końcu znacząco skurczyć, z kolei widmo Gwiazdy Śmierci – do tej pory zaledwie majaczące gdzieś na horyzoncie – staje się nagle przerażająco realne.
Twórcy pokazują bohaterów w swoistym punkcie granicznym – tuż przed najważniejszą misją (wykradzeniem planów Gwiazdy Śmierci), w momencie skrajnej niepewności. Nigdy nie można mieć przecież pewności, czy doniesienia o tajnej imperialnej broni nie są wyłącznie pułapką zastawioną na rebeliantów. Cały finał rozgrywa się więc w poczuciu nerwowego oczekiwania na uderzenie wroga. Tym mocniej wybrzmiewają tu zatem krótkie momenty czułości i emocjonalnego rozluźnienia – wymiana porozumiewawczych uśmiechów, ironiczna wymiana zdań albo scena z towarzyszami broni odpoczywającymi przy kielichu. Przy okazji widać też, jak bardzo opłaciła się ryzykowna koncepcja, aby akcja drugiego sezonu rozgrywała się w ciągu kilku lat. Czasowe przeskoki, zamiast przeszkadzać, uwiarygodniły tylko wewnętrzną przemianę bohaterów; z kolei rozpoczynający każdą porcję odcinków odgłos gongu z Ferrix brzmiał niczym metronom, złowrogo odmierzający czas do wydarzeń z Łotra 1.
Chociaż rebelianci swój najpoważniejszy sprawdzian mają dopiero przed sobą, to Tony Gilroy ma prawo odtrąbić pełne zwycięstwo. Andor, podobnie jak jego tytułowy bohater, przeszedł długą drogę – od produkcji, na którą jeszcze trzy lata temu nikt nie czekał, aż po ostatni promyczek nadziei dla Gwiezdnych wojen. Co ważne – chociaż serial wszedł w wyraźną polemikę z dotychczasowymi odsłonami sagi, to wbrew pozorom wcale nie odwrócił się do niej plecami. Sukces Gilroya polega właśnie na umiejętnym wprowadzeniu świeżych elementów do znanego nam świata – w taki sposób, żeby rzadkie momenty triumfu (lub fanserwisu) uderzały z większą siłą. Niezależnie od tego, w którym kierunku franczyza pójdzie dalej – i o jakie jeszcze filmy lub seriale będziemy się kłócić – dobrego wrażenia po Andorze nikt nam nie odbierze.
Recenzja odcinków 2×01-2×03
Recenzja odcinków 2×04-2×06
Recenzja odcinków 2×07-2×09
