Pierwsze dwudziestolecie XXI wieku za nami. Z tej okazji – oraz nieco pod wpływem redakcyjnej „Szybkiej piątki” – postanowiłem cofnąć się w czasie i spojrzeć na dobro, które przyniosło nam przez te ostatnie dwie dekady kino. Wbrew pozorom było w czym wybierać, gdyż współczesnych klasyków narosło wtedy od groma (i zapewne jeszcze więcej filmówz czasem zyska uznanie). Zadanie to wręcz nieco karkołomne, bo nawet i sto tytułów nie wyczerpie tematu. Postanowiłem zatem ograniczyć się do wyboru jednej produkcji na rok – tej najciekawszej, wyjątkowej zarówno w dniu premiery, jak i dziś – oraz opisać ją w 20 słowach i/lub dwóch zdaniach. Oto najlepsze filmy z lat 2000–2019 wraz z przyległościami. Czemu tak? Albowiem 2020 miał swoje oczywiste problemy, przez co nie doczekał się prawdziwego dynamitu, który można by ochrzcić mianem bezapelacyjnie najlepszego – do czego jeszcze się odniosę.
Fascynująca, nowatorska i wiecznie świeża rzecz o umyśle w kawałkach. Świetnie działa również w wersji ułożonej chronologicznie, podkreślającej perfekcję tego wciąż najlepszego dzieła Nolana.
Niezwykle przejmujące opowieść o miłości i braku szczerej komunikacji zaślepionych nią osób. Almodóvar dosłownie dotyka serca w swym przypuszczalnie najlepszym i najbardziej klasycznym dziele.
I ten najgorszy:Superdzieciaki: Geniusze w pieluchach II – oczu kąpiel…
2005: Sin City
Komiksowa adaptacja przyniosła nową jakość, której, mimo wielu prób, nie udało się powtórzyć. Hipnotyzujące kadry ożywają w gwiazdorskiej obsadzie i krzykliwej formie.
Konkurenci:Pan życia i śmierci / Wierny ogrodnik / Pani Zemsta – prawda, wrażliwość, bezwzględność.
I ten najgorszy:2001 Maniacs – gdy wiesz, że zbłądziłeś, ale nie wiesz, jak do tego doszło…
Mroczna i okrutna baśń w duchu braci Grimm. Uniwersalne prawdy skryte pod płaszczykiem makabry i fantastyki jako natchniona lekcja historii z lekką nutką optymizmu.
Konkurenci: Pachnidło: Historia mordercy / Ludzkie dzieci / Paprika – piękno, nadzieja, abstrakcja.
Automatyczna klasyka, która z czasem jedynie zyskuje na znaczeniu i jakości. Neo-western o złu absolutnym i pokrętnej ludzkiej naturze jako współczesna przypowieść godna Homera.
Animowane science fiction z ambicjami wyniesionymi z kanonu gatunku. Bardziej przystępna, bo sprzedana w formie kolorowej bajki dla dzieci, sama stanowi dziś punkt odniesienia.
Idealny twór komiksowy, perfekcyjna ekranizacja gry komputerowej i świetna gra formą. Szalona, ekscytująca i niezwykle zabawna alegoria dojrzewania oraz ujmujący film o miłości.
Konkurenci: Nie opuszczaj mnie / Social Network / Nieściszalni – liryzm, intensywność, pasja.
KINO - potężne narzędzie, które pochłaniam, jem, żrę, delektuję się. Często skuszając się jeno tymi najulubieńszymi, których wszystkich wymienić nie sposób, a czasem dosłownie wszystkim. W kinie szukam przede wszystkim magii i "tego czegoś", co pozwala zapomnieć o sobie samym i szarej codzienności, a jednocześnie wyczula na pewne sprawy nas otaczające. Bo jeśli w kinie nie ma emocji, to nie ma w nim miejsca dla człowieka - zostaje półprodukt, który pożera się wraz z popcornem, a potem wydala równie gładko. Dlatego też najbardziej cenię twórców, którzy potrafią zawrzeć w swym dziele kawałek serca i pasji - takich, dla których robienie filmów to nie jest zwykły zawód, a niezwykła przygoda, która znosi wszelkie bariery, odkrywa kolejne lądy i poszerza horyzonty, dając upust wyobraźni.
