SUPERNOVA. Colin Firth i Stanley Tucci jako para w dramacie

W poruszającym i intymnym, choć niepozbawionym wad dramacie Supernova, który od piątku można oglądać w kinach, Colin Firth i Stanley Tucci wcielają się w parę długoletnich partnerów, którzy muszą stawić czoła nagłej chorobie jednego z nich i narastającym w związku z tym problemom.

Pianista Sam (Colin Firth) i pisarz Tusker (Stanley Tucci) są szczęśliwą parą od ponad 20 lat. Znają się jak łyse konie i pomimo że różnią się charakterem i temperamentem, obdarzają się nieograniczonym wsparciem i zaufaniem, choć lubią sobie wzajemnie dogryźć. Ich życie zawodowe jest poukładane, a codzienność osładza im ich ukochana suczka. Pewnego dnia wsiadają do swojego starego kampera i wyruszają w podróż przez Krainę Jezior w północno-zachodniej Anglii, chcąc odwiedzić rodzinę i przyjaciół.

To nie jest pierwsza kamperowa wyprawa w czasie trwania ich ponad 20-letniego związku, jednak obydwaj doskonale wiedzą, że to prawdopodobnie ostatnia. Tusker zmaga się bowiem z demencją. Chociaż choroba jest dopiero w pierwszym stadium, Sam i Tusker świadomi są brzemienia, jakie na nich spadło, a niespodziewanej chorobie trzeba stawić czoła. W trakcie ich podróży na jaw wychodzą jednak inne tajemnice, które skrzętnie przed sobą skrywali.

Intrygujące otwarcie filmu rozpoczynające się w kamperze pełne jest niedopowiedzeń i ledwie rzuconych wskazówek co do życia dwójki głównych bohaterów. I chociaż widz nie dostaje zbyt dużo informacji, kolejne szczegóły z życia pary ujawniane są stopniowo, między wierszami, w niezwykle naturalnych dialogach. Gdy Sam i Tusker nie mówią, milczą, a z tych niemych spojrzeń i gestów bije prawdziwa intymność, która może się narodzić tylko między dwójką partnerów znających się na wylot. Rzadko można obserwować na ekranie tak przekonującą relację romantyczną, pełną autentycznej chemii.

Te odczucia z obserwowania na ekranie Sama i Tuskera to z pewnością zasługa doskonałego aktorskiego kunsztu Colina Firtha i Stanleya Tucciego, którzy prywatnie są przyjaciółmi od ponad 20 lat. Zażyła relacja w realnym życiu zapewne pomogła tym dwóm świetnym aktorom wydobyć z relacji Sama i Tuskera prawdziwe, pozbawione fałszu nuty. Intymność między dwójką bohaterów wydobywa także cierpliwa praca kamery utalentowanego brytyjskiego operatora Dicka Pope’a, znanego najbardziej ze współpracy z Mikiem Leigh.

Film Harry’ego Macqueena to całkowite przeciwieństwo swojego tytułu. Supernova, inaczej niż nagle wybuchająca, rozświetlająca całe niebo swoim blaskiem kosmiczna eksplozja, pozbawiona jest tej intensywności. Macqueen z dużą naturalnością prowadzi narrację, kreując obraz bardzo wyważony, pełen melancholijnych refleksji o kruchości ludzkiego życia, o międzyludzkiej komunikacji, żałobie trwającej jeszcze za życia, strachu przed samotnością i utratą samego siebie. Supernova nie sili się na tanie wzruszenia, co filmowi zaliczyć można na plus, nie porusza jednak głębszych strun. Pod tym względem daleko mu do głęboko wzruszającego Ojca Floriana Zellera, z nagrodzonym Oscarem Anthonym Hopkinsem, koreańskiej Poezji czy nawet Miłości Michaela Hanekego (wszystkie filmy doceniono odpowiednio Oscarem, Złotą Palmą i Cezarem za scenariusz).

Supernova chwilami zaledwie ślizga się po powierzchni poruszanych przez siebie tematów, a Macqueen zdaje się trzymać pewien dystans względem swoich bohaterów. Ciężko niestety nie odnieść jednak wrażenia, że gdyby nie doskonałe role dwóch aktorów u szczytu swoich umiejętności, film Macqueena przeszedłby bez echa. Niestety nawet z Firthem i Tuccim na pokładzie Supernova nie wybija się ponad przeciętność.