KSIĄŻĘ. O tym, jak emeryt UKRADŁ OBRAZ z muzeum
Rodzinny komediodramat osadzony w Wielkiej Brytanii lat. 60 z kradzieżą znanego obrazu w tle? Roger Michell, reżyser Nothing Hill, powrócił ze swoim nowym, niestety ostatnim już filmem. Twórca zmarł 22 września 2021 roku.
W National Gallery w Londynie, jednym z najważniejszych muzeów świata, wisi obraz Hiszpana Francisco Goi Portret księcia Wellingtona – przedstawiający premiera Wielkiej Brytanii w latach 1828–1830. Jednak w sierpniu 1961 roku na jakiś czas obraz zniknął z muzealnej ściany z powodu zuchwałej kradzieży.
Wczesnym rankiem do muzeum wszedł Kempton Bunton, emerytowany kierowca autobusów. Zakradł się do muzeum przez okno w łazience, zgarnął niedużej wielkości obraz z muzealnej sali i wyszedł tą samą drogą. Obraz pozostawał u niego przez cztery lata, podczas których policja była przekonana, że poszukuje profesjonalnego złodzieja, który dokonał kradzieży na zlecenie. W międzyczasie Bunton słał prasie poetyckie liściki, deklarując, że odda obraz, kiedy konkretna suma zostanie wpłacona na cel charytatywny. Bunton nie ukradł obrazu dla własnej korzyści, był on aktem politycznym. Ta historia jednak nie jest taka prosta, jak się wydaje.
To właśnie historię kradzieży słynnego obrazu, a raczej historię jego złodzieja idealisty wziął na warsztat Brytyjczyk Roger Michell, reżyser znanych filmów gatunkowych: kultowej komedii romantycznej Nothing Hill (1999), thrillera Zmiana pasa (2002), dramatu Przetrzymać tę miłość (2004) czy komedii Weekendu z królem (2012). Michell nie doczekał niestety oficjalnej premiery kinowej filmu – zmarł we wrześniu zeszłego roku w wieku 65 lat. Filmy Michella nie odznaczają się charakterystycznym autorskim rysem, są to jednak zawsze bardzo różnorodne gatunkowo, solidne rzemieślniczo, lekkie filmy z angażującą historią. Tak jest też w przypadku Księcia.
Z ważnym przesłaniem
W rolę Kemptona Buntona wcielił się Jim Broadbent (Brazil, Iris, Moulin Rouge!), który na ekranie wypada jak zawsze świetnie, operując jednak swoim standardowym aktorskim repertuarem. Znacznie ciekawiej ogląda się Helen Mirren w roli Dorothy Bunton, żony głównego bohatera, nieco złośliwej i stąpającej twardo po ziemi sprzątaczki. Fionn Whitehead gra syna pary, nieco leniwego chłopaka z luźnym podejściem do życia.
Film otwiera scena przesłuchania Buntona na sali sądowej, który twierdzi, że jest niewinny stawianych mu zarzutów kradzieży obrazu. W toku filmu coraz lepiej poznajemy głównego bohatera, jego rodzinę i kierujące nim motywacje. Bunton to lokalny Robin Hood, który walczy o prawa klasy pracującej, spierając się z inspektorami, którzy regularnie pukają do drzwi jego domu, aby ściągnąć z niego podatki za telewizję. Buntonowie nie mają licencji BBC, Kempton jednak wyjaśnia im, że chociaż ma telewizor, usunął z odbiornika element umożliwiający mu odbieranie BBC. W związku z tym uważa, że podatek, który próbują mu narzucić, jest niesłuszny. Ma w sobie dużo niezgody na niesprawiedliwość świata. Oglądając w telewizji doniesienia o zakupie obrazu Goi, Kempton jest wściekły, że publiczne pieniądze zostały wydane na „portret autorstwa jakiegoś hiszpańskiego pijaczyny, który namalował księcia, który był świnią dla swoich ludzi i głosował przeciwko powszechnemu prawu wyborczemu”.
Ci, którzy jednak nastawiali się, że Książę to standardowy heist movie, mogą się zawieść. Kradzież obrazu jest jedynie pretekstem do opowiedzenia historii o rodzinie, która zmaga się ze swoimi własnymi problemami, przede wszystkim żałobą po stracie. W filmie Michella nie znajdziemy nic innowacyjnego, jednak otrzymamy film lekki i solidnie zrealizowany. Książę to uroczy, mądry, angażujący film z ważnym przesłaniem.
Michalina Peruga