9. życie Louisa Draxa. Zapowiedź premiery

Adaptacja bestsellerowej powieści Liz Jensen Dziewiąte życie Louisa Draxa wchodzi do polskich kin 18 listopada. Max Minghella debiutuje jako scenarzysta, przejmując tym samym pałeczkę od swojego zmarłego w 2008 roku ojca, reżysera Anthony’ego Minghelli.

Anthony Minghella, laureat Oscara za reżyserię Angielskiego pacjenta i nominowany do tej nagrody w kilku innych kategoriach,w tym za scenariusz Utalentowanego pana Ripleya, zainteresował się książką Jensen, jeszcze zanim trafiła do księgarń. Niestety, nie zdążył swojego projektu zrealizować. Jednak pomysł podjął jego syn, Max Minghella, któremu pomysł na scenariusz zaczął się wykluwać już podczas lektury:

[quote]Od razu wiedziałem, które elementy podkreślić, żeby historia stała się bardziej osobista – powiedział.[/quote]

Traf chciał, że właśnie tego typu historii, w nietuzinkowy i intrygujący sposób odnoszącej się do dzieciństwa, szukał dla siebie reżyser Alexandre Aja. Aja specjalizuje się w horrorach (Blady strach, Wzgórza mają oczy i Lustra). Tym razem zapragnął nakręcić historię, która łączyłaby oniryczność i magię Labiryntu fauna z napięciem hitchcockowskiego thrillera.

Dziewiąte życie Louisa Draxa to wielowarstwowa i niepokojąca historia dziewięcioletniego chłopca, którego od urodzenia prześladuje, jak sam to określa, wyjątkowy pech. Nieustannie przydarzają mu się tragiczne wypadki, jednak jakimś cudem wychodzi z nich cało. Podczas urodzinowego pikniku los dopada go po raz kolejny – po upadku do głębokiego parowu chłopiec jest pogrążony w śpiączce.

Opiekujący się pechowym pacjentem neurolog Pascal jest coraz bardziej zafascynowany matką chłopca, delikatną, przerażoną i pełną uroku Natalie. Nie zdaje sobie jednak sprawy, z jak bardzo złożoną sprawą ma do czynienia i że zanim dopasuje wszystkie elementy układanki, będzie musiał zmierzyć się z siłami, o których istnieniu nie miał dotąd pojęcia.

Ta przejmująca i smutna opowieść o przedziwnych meandrach ludzkich zależności to bez wątpienia idealny materiał na film. Przede wszystkim należało znaleźć odpowiedniego odtwórcę roli Louisa. Dojrzały ponad wiek i nieprzeciętnie inteligentny, a jednocześnie niestabilny, zaburzony i zagubiony, Louis jest głosem, który prowadzi widza przez cały film. Młodziutki Kanadyjczyk Aiden Longworth podbił serce zarówno reżysera, jak i autorki książki, które skomentowała z entuzjazmem:

[quote]Aiden idealnie pasuje do tej roli. Nie można byłoby go sobie lepiej wymarzyć. Jest chłopcem niezwykle ciekawym i bystrym. Interesują go wszelkiego rodzaju zjawiska i osobliwości. Podczas naszej pierwszej rozmowy powiedział: ‘Czy pani wie, że kolibry nie umieją chodzić?’ Nie miałam o tym pojęcia. Aiden zna mnóstwo takich ciekawostek.[/quote]

W postać zagadkowej i uwodzicielskiej Natalie Drax, która łączy w sobie cechy bezbronnej ofiary z niejasną przeszłością i niszczycielskiej femme fatale, wcieliła się Sarah Gadon, eteryczna piękność znana przede wszystkim z występów u Davida Cronenberga w Niebezpiecznej metodzie i Cosmopolis. Odtwórcą roli Pascala jest natomiast Jamie Dornan, irlandzki aktor, który zyskał niebywałą popularność dzięki występowi w Pięćdziesięciu twarzach Greya. Z kolei Aaron Paul (filmowy Pierre Drax, ojciec Louisa i mąż Natalie), jest kojarzony przez widzów głównie dzięki roli Jessego Pinkmana w Breaking Bad.

Na drugim planie pojawiają się Oliver Platt w roli psychiatry Louisa, doktora Pereza, Molly Parker jako prowadząca śledztwo detektyw Dalton i Barbara Hershey jako matka Petera i teściowa Natalie, Violet.

W filmie przewija się motyw wody, nie tylko z powodu uwielbienia żywionego przez małego Louisa do Jacquesa Cousteau, ale również jako symbol zagubienia w podświadomości i uwięzienia pod powierzchnią. Dramatyczny upadek Louisa ze skarpy został nakręcony w przepięknym parku z naturalnymi klifami Whitecliff Park. Sceny rozgrywające się w szpitalu, gabinecie doktora Pereza i na komisariacie nakręcono natomiast we wnętrzach Riverview Hospital, zamkniętego w 2012 roku ośrodka dla psychicznie chorych. Ośrodek działał łącznie przez sto lat i ponoć wciąż jest nawiedzany przez duchy dawnych pacjentów.

Sala doktora Pascala, przeznaczona dla pacjentów w śpiączce, w której Louis spędza większą część filmu, zbudowana została w studio nr 2 wytwórni Bridge Studios w oparciu o filozofię architekta Franka Lloyda Wrighta, zgodnie z którą struktura powinna pozostawać w harmonii z człowiekiem i przyrodą.

Jednak najbardziej nieuchwytnym bohaterem filmu jest morski potwór, z którym pogrążony w śpiączce Louis prowadzi długie rozmowy. Stworzenie kostiumu, który dawałby jednocześnie przerażający i piękny efekt, było poważnym wyzwaniem.

„Kostium składa się z trzech różnych materiałów: gąbki, uretanu i gumy. Wykorzystaliśmy też prawdziwe skorupy małż, ale jest to głównie gąbka lateksowa. Formę stworzyliśmy w glinie. Niektóre elementy powstały z normalnego, płynnego lateksu, a inne z hemostatycznej gąbki żelatynowej. Nadawaliśmy pąkli pożądany kształt i podklejaliśmy tkaniną, żeby przymocować całość do kostiumu” – opowiada odpowiedzialny za efekty specjalne Mike McCarty. Nasączony wodą kostium ważył, bagatela, 36 kg, a charakteryzacja wymagała każdorazowo dwie i pół godziny pracy.

Zdjęcia rozpoczęły się 27 października 2014 roku w Vancouver. Harmonogram produkcji był ambitny, zakładał bowiem zaledwie trzydzieści sześć dni na planie. Reżyserowi zależało na tym, aby film nie kojarzył się jednoznacznie z jedną epoką, tym samym zachowując walor uniwersalizmu.

Alexandre Aja tak podsumowuje swój film:

[quote]Oryginalne w filmie jest to, że końcowy zwrot akcji opiera się na emocjach. Odkrycie to zmienia całą opowieść z czysto psychologicznego thrillera w przejmujący dramat emocjonalny. A to jest rzadkość na ekranach kin.[/quote]

Odwiedź oficjalną stronę dystrybutora i fanpage na Facebooku: