ROAD HOUSE. „Wykidajło”, ale lepszy [RECENZJA]
Mimo że Wykidajło z końcówki lat 80. z Patrickiem Swayzem w roli (w polskiej wersji) tytułowej to bez wątpienia film kultowy, to nie mam niestety cienia wątpliwości, że dzisiaj nadający się raczej do nostalgicznych podróży do tamtego specyficznego okresu w amerykańskim kinie rozrywkowym niż satysfakcjonującego filmowego przeżycia. Zestarzał się po prostu źle. Tam, gdzie sili się na powagę, bawi, tam, gdzie ma być w założeniu zabawny, żenuje, a całość trwa już tylko na charyzmie Swayze’ego i dołączającego do niego w drugiej połowie filmu Samie Elliotcie.
Przy okazji trudno filmowi z 1989 roku odmówić pewnej lekkości w pomyśle wyjściowym, bo o to dostajemy iście westernową opowieść o cichym i spokojnym ochroniarzu (tytułowy „wykidajło”!) chroniącym przed bandziorami cieszący się złą sławą przydrożny bar (również tytułowy „road house”!).
Zagraj to jeszcze raz…
Nic zatem w tym dziwnego, że Hollywood, które uwielbia mielić własny ogon, w końcu upomniało się i o tę narrację. Na szczęście właśnie na poziomie pomysłu, archetypów, puszczanych oczek, a nie scenariusza, który w przypadku remake’u szybko staje na własnych nogach i opowiada dużo bardziej angażującą, emocjonującą, ale i zabawniejszą historię.
To wciąż prosta (ale nie prostacka!) opowieść o samotnym sprawiedliwym, który oczyszcza miasto ze zła, ale na tyle świadoma swoich wad, zalet i gatunkowych obowiązków, że nie ma problemu nawet z głośnym śmianiem się z tych westernowych konotacji.
…ale lepiej
Dobra zabawa konwencją nie zwalnia jednak twórców z odpowiedzialności za dostarczenie porządnego widowiska, więc tegoroczny Road House nie tylko broni się dobrym tempem, świetnie nakręconymi, oryginalnymi i dynamicznymi scenami akcji (dawno tak dobrze nie bawiłem się, obserwując dziką pracę kamery podczas scen walk, bójek, kraks) wspartymi świetnie dopieszczonym soundtrackiem i ujmującymi pejzażami amerykańskiej Florydy, ale też pozwala skręcić opowieści w nieco mroczniejsze klimaty, czyniąc jej głównego bohatera postacią z trudną przeszłością i pod płaszczykiem lekkoducha skrywającego liczne, nieokiełznane demony.
Nie zadziałałoby to tak przekonująco, gdyby nie po prostu perfekcyjny w tej roli Jake Gyllenhaal. Lekkość, z jaką aktor łączy skrajne cechy swojego bohatera, charyzma, z jaką prowadzi nas przez fabułę, wyczucie w przenoszeniu na ekran zawartego w skrypcie humoru, w końcu fizyczne przygotowanie do roli, które zamieniło go w prawdziwą bestię, zasługują na duże uznanie.
Cała zresztą obsada czyni z zaskakująco udanej i wyrazistej galerii postaci drugoplanowych godny zapamiętania zbiór kreacji. Z dużą werwą i humorem wkracza tu znana z m.in. Terapii bez trzymanki Jessica Williams, ponownie udowadniając, że świetnie odnajduje się w tego typu lekkich rolach. Dużo radości sprawiło mi oglądanie na ekranie groteskowego antagonisty w interpretacji Billy’ego Magnussena. Prawdziwą petardą okazał się też Conor McGregor, znany irlandzki fighter, który w Road House aktorsko debiutuje i robi to cudownie przeszarżowaną rolą, o której z pewnością trudno będzie zapomnieć. Z całej obsady szkoda mi tylko dość leniwie napisanej i pozbawionej charakteru postaci z wątku romantycznego filmu, lekarki Ellie, granej tu przez znaną m.in. z filmów Jamesa Gunna Danielę Melchior.
Wyraziści bohaterowie, zostający w głowie przeciwnicy, pięknie nakręcone plenery, świetne sceny akcji, udany humor, wciągająca historia. Wszystko to w Road House jest i aż chciałoby się zobaczyć sequel. Szczególnie że niektóre wątki pozostały nienachalnie otwarte (polecam poczekać do sceny w trakcie napisów).
Filip Pęziński