AL PACINO. O sobie samym. Rozmawia Lawrence Grobel

Ewelina Świeca

6 stycznia 2014

film.org.pl_al-pacino-o-sobie-samym-rozmawia-lawrence-grobel | Film.org.pl

REKLAMA

al-pacino-o-sobie-samym-b-iext6236613 O sobie samym. Al Pacino. Rozmawia Lawrence Grobel to zbiór wywiadów, które z aktorem przeprowadził dziennikarz Lawrence Grobel na przestrzeni ponad dwudziestu lat (1979-2005). Wywiady pochodzą z różnych czasopism, a przed kilku laty zostały zebrane w książce. Al Pacino to jedna z wielu znanych osób, z którymi miał do czynienia i o których pisał Grobel, a są wśród nich takie legendy kina, jak Marlon Brando czy Ava Gardner.

Przytoczone w książce wywiady przybierają formę swobodnych rozmów: często rozmywa się granica między dziennikarzem a udzielającym wywiadu. Pierwsze spotkanie dziennikarza z aktorem było dla obu na tyle ciekawe i inspirujące, że dało początek ich przyjaźni. Stąd pewnie późniejszy bardzo swobodny ton pytań i odpowiedzi w ich spotkaniach-wywiadach.

Dosyć szybko można zauważyć, że wiele informacji o aktorze powtarza się w książce. Powtarzają się pytania (brzmią podobnie), a wynika to stąd, że książka jest zbiorem wywiadów, a nie jednym wywiadem-rzeką. Grobel co prawda twierdzi, że starał się zadawać pytania tak, by za każdym razem dowiedzieć się czegoś nowego od swojego rozmówcy. Jednak momentami jest tak, że odpowiedzi niczego nowego pod względem treści nie wnoszą. Chwilami ma się wrażenie, jakby utrwalało się informacje do sprawdzianu, którego tematem jest Al Pacino. Ale dzięki takiemu powtarzaniu się pytań możemy zweryfikować zdanie, opinie aktora, tym samym uchwycić pewne zmiany w nim zachodzące.

Z zebranych wywiadów dowiemy się, które z ról Al Pacino uważa za najważniejsze, które uznaje za udane, a które za słabsze; dowiemy się, dlaczego Pacino tak bardzo interesuje się Szekspirem; przekonamy, jak ważne były dla aktora jego własne próby reżyserskie oraz gra na scenach teatrów. Grobel chce „wydobyć” ze swojego rozmówcy odpowiedzi na pytania, czy żałuje odrzuconych ról albo co czuł w chwilach nominacji do Oscara – nagrody, która wielokrotnie go „ominęła”. Rozmowy-wywiady z kilkudziesięciu lat pozwalają uchwycić sposób pracy aktora, jak pracował nad poszczególnymi rolami, kto lub co było dla niego inspiracją. Wyłania się też historia sławy Pacino: jak doszło do tego, że jest dziś uważany za jednego z najlepszych aktorów w historii kina. Warto tu wspomnieć, że Al Pacino kładzie nacisk na to, że jest aktorem, znanym – owszem, ale nie jest gwiazdorem, ucieka od wszelkich tego typu klasyfikacji.

Książka pokazuje dzieciństwo i młodość Ala, jego związki i późne ojcostwo. Czuć jednak, że tematów tych Al Pacino pilnuje, nie chce, by zbyt wiele prywatnych informacji ujrzało światło dzienne. Najważniejsze jest aktorstwo, film – jego praca i projekty, do których podchodzi z wielką pasją – o tym przede wszystkim chce rozmawiać. Pasuje to do zasady, którą w jednym z wywiadów przytacza Pacino, mianowicie aktora powinno się postrzegać przez jego role filmowe; im mniej wiemy o jego życiu prywatnym, o nim samym, tym większa szansa na „uwierzenie” w rolę, wczucie się w filmową historię – a po to przecież chodzimy do kina. To też tłumaczy niechęć, jaką Al Pacino wyraża w stosunku do wywiadów…

Rozmowy Grobel-Pacino poprzedza przedmowa Ernesta Brylla. Każdy z przytoczonych wywiadów zaczyna się od wprowadzenia-komentarza autora. Na koniec książki dostajemy spis ról, w które wcielił się Al Pacino oraz kilkustronicowe streszczenie jego biografii. W książce nie zabrakło również zdjęć.