RYAN GOSLING. Od Myszki Miki do legendy SF

Młody Kanadyjczyk zapowiadał się na etatowego reprezentanta kina niezależnego, gdy postanowił zagrać w Pamiętniku (2004) Nicka Cassavetesa, adaptacji poczytnej powieści Nicholasa Sparksa. Skromny melodramat za niespełna 30 milionów dolarów zarobił na całym świecie ponad czterokrotnie więcej, a Gosling i partnerująca mu Rachel McAdams seryjnie wygrywali plebiscyty na najlepszą ekranową parę i najbardziej namiętne pocałunki. Dziś Pamiętnik ma swoich wiernych fanów i zagorzałych przeciwników, ale nie sposób przecenić jego roli w wypromowaniu pary głównych aktorów. Ryan i Rachel zostali później parą także poza ekranem, choć oboje przyznali, że na planie filmu szczerze się nie znosili.

W 2005 roku Gosling musiał dopisać do swojego dorobku pierwsze spore rozczarowanie. Przyzwoicie obsadzony (Ewan McGregor, Naomi Watts) thriller Zostań Marka Forstera powszechnie uznano za nieudane przedsięwzięcie, a krytyce zgodnie przyznali, że aktorzy nie wykazali się pełnią swego talentu. Ryan nie przejął się jednak krytyką i pełen zapału przystąpił do realizacji kolejnego projektu – był nim Szkolny chwyt (2006) Ryana Flecka i Anny Boden, historia uzależnionego od narkotyków nauczyciela w gimnazjum, który nawiązuje wyjątkową więź z jedną z uczennic (Shareeka Epps). Po kiepskich doświadczeniach z Zostań Gosling w pełni poświęcił się temu przedsięwzięciu – przygotowując się do roli, obserwował znajomego nauczyciela na lekcjach i zamieszkał w niewielkim mieszkaniu na Brooklynie, by zrozumieć warunki bytowe swojego bohatera. Opłaciło się – Szkolny chwyt zebrał bardzo pozytywne recenzje, a sam Roger Ebert nazwał Ryana jednym z najbardziej utalentowanych współczesnych aktorów. Akademia musiała być podobnego zdania, bowiem wyróżniła Goslinga jego pierwszą nominacją do Oscara (ostatecznie przegrał z Forestem Whitakerem), a kreację Kanadyjczyka wyróżniono m.in. Independent Spirit Award i nagrodą aktorską na festiwalu w Sztokholmie. Inspirując się rolą Jamesa Stewarta w Harveyu, rok później Ryan stworzył kolejną pamiętną kreację w Miłości Larsa Craiga Gillespiego, gdzie zagrał samotnika i introwertyka, który zakochuje się w plastikowej lalce o wymiarach człowieka. Kameralny, chwytający za serce komediodramat nie został doceniony przez widzów, ale krytycy zachwycali się wrażliwością, z jaką Gosling potraktował swojego bohatera.

Po Miłości Larsa i niezbyt udanym dramacie sądowym Słaby punkt (2007) Gregory’ego Hoblita, gdzie Ryan stoczył aktorski pojedynek z samym sir Anthonym Hopkinsem, Kanadyjczyk zniknął z hollywoodzkiej mapy. Powodem były „różnice artystyczne” pomiędzy aktorem a producentami Nostalgii anioła (2009) Petera Jacksona, w której Gosling pierwotnie miał grać postać ostatecznie wykreowaną przez Marka Wahlberga. Przygotowując się do roli ojca nastolatki, Ryan przytył i zapuścił brodę, lecz ostatecznie twórcy potwierdzili jego wcześniejsze obawy – gwiazdor Pamiętnika był wówczas za młody i nieodpowiedni do roli ojca zmagającego się ze stratą córki. Efektem zerwania kontraktu było trzyletnie bezrobocie Goslinga – nie oglądaliśmy go na ekranie aż do 2010 roku, kiedy to ruszył do pracy pełną parą. Na przestrzeni tego i kolejnego roku zagrał w pięciu bardzo różnych filmach, prezentując prawdziwą aktorską wszechstronność. Mówił wówczas, że znalazł nową energię do pracy i nauczył się czerpać z niej przyjemność, co dało się dostrzec gołym okiem. W Blue Valentine (2010) Dereka Cianfrance’a znakomicie zagrał pełnego gniewu i rozczarowanego własnym małżeństwem mężczyznę (partnerująca mu Michelle Williams zdobyła za swą rolę nominację do Oscara), a kreację o podobnej tonacji stworzył we Wszystko, co dobre (2010), kiepsko przyjętym thrillerze Andrew Jareckiego, gdzie zagrał bohatera próbującego zrozumieć powody zniknięcia żony. Rok 2011 to już gwiazdorstwo przez duże G: Idy marcowe George’a Clooneya, Kocha, lubi, szanuje Glenna Ficarry i Johna Requy, a przede wszystkim Drive Nicolasa Windinga Refna, gdzie Gosling stworzył chyba najbardziej ikoniczną spośród swych dotychczasowych ról (ta kurtka ze skorpionem!). Bez wątpienia tamten rok był jednym z komercyjnie najlepszych w karierze Kanadyjczyka. Bo choć w następnych miesiącach passa Ryana trochę osłabła (nieudane Tylko Bóg wybacza Refna, średnie Gangster Squad, ale też przyzwoite Drugie oblicze Cianfrance’a), to właśnie rok 2011 należy uznać za czas, w którym Gosling dołączył do aktorskiej pierwszej ligi.

Po wyrazistej roli drugoplanowej w oscarowym Big Short (2015) Adama McKaya i ogromnym sukcesie dwóch tytułów z 2016 roku: Nice Guys. Równi goście Shane’a Blacka i jednego z najgłośniejszych tytułów ostatnich lat, La La Land Damiena Chazelle’a (pierwszy Złoty Glob dla Ryana), nasz bohater musiał zmierzyć się z jednym z największych wyzwań w swojej karierze. I nie chodzi o to, że rola w Blade Runner 2049 wymagała szczególnych umiejętności, lecz o to, jak wielkim ciężarem gatunkowym była obłożona. Gosling musiał zaprząc do pracy 100% swojej aktorskiej intuicji, by nie przeszarżować i stworzyć postać, która nie polegnie w starciu z legendą Ricka Deckarda. Dziś można ze spokojem stwierdzić, że zadanie zostało wykonane znakomicie, a wszyscy ci, którzy pomstowali na decyzję o zatrudnieniu Kanadyjczyka do tej roli, powinni uderzyć się w pierś. Ryan potwierdził, że jest jednym z niewielu aktorów młodego pokolenia, który jest w stanie udźwignąć ciężar tak ogromnego przedsięwzięcia, zapewniając sobie na lata status wielkiego gwiazdora Hollywood.

I pomyśleć, że zaczęło się od Myszki Miki…

korekta: Kornelia Farynowska